Βασ. Αναστασόπουλος

Αναρωτιέται, όμως, κανείς, πώς θα μας πείσουν οι συντελεστές αυτού του εγχειρήματος, ότι φέρνουν κάτι νέο στην πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Άκουσα τις προάλλες, για παράδειγμα, ένα νέο παιδί, όπως ο Ανδρέας Παπαδόπουλος της ΔΗΜΑΡ, ο οποίος πιέζει για την πρόσδεση του κόμματος Κουβέλη στο «άρμα» των 58, να λέει ότι, όσο η Δημοκρατική Αριστερά δεν εντάσσεται στην ελληνική «Ελιά», τόσο διατηρούν ζωντανές τις ενστάσεις τους και, όπως είπε, «μένουν διστακτικά ή μένουν απ' έξω, στελέχη όπως η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Γιώργος Φλωρίδης».

Και διερωτώμαι: πώς γίνεται ένας νέος άνθρωπος, πού ευαγγελίζεται ότι έχει φρέσκες ιδέες για το μέλλον της χώρας και την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς, να θεωρεί αναγκαία για την επιτυχία του εγχειρήματος, πρόσωπα που προέρχονται από το παλιό, φθαρμένο και απαξιωμένο ΠΑΣΟΚ, που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις που οδήγησαν την Ελλάδα στην «αγκαλιά» του ΔΝΤ ή που ψήφισαν τα μνημόνια και εφάρμοσαν τις ανάλγητες πολιτικές τους; Πώς είναι δυνατόν τα ίδια αυτά πρόσωπα, να μην συναισθάνονται, να μην έχουν καν αντιληφθεί τη χλεύη και την απαξίωση που επιφύλαξε και, ενδεχομένως, επιφυλάσσει γι' αυτά και στο μέλλον ο ελληνικός λαός; Πώς γίνεται, ακόμη, να συζητάμε εάν ένας πρώην υπουργός Υγείας, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ενταχθεί εκ νέου στο Κίνημα, επιλέξει την «Ελιά» ή συμπαραταχθεί, τελικά, με τη ΔΗΜΑΡ;

Και πώς μπορούν, για να πάμε λίγο πιο μακριά και να μην αφήσουμε κανέναν στο απυρόβλητο, να επανέρχονται στο πολιτικό προσκήνιο, πρόσωπα όπως ο κ. Οδυσσέας Βουδούρης, που ψήφισε το Μνημόνιο, μέσα από ένα αντιμνημονιακό -όπως θέλει να αποκαλείται- κόμμα, σαν τον ΣΥΡΙΖΑ; Πώς γίνεται εν γένει να πείσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι θα αλλάξει το πολιτικό τοπίο, όταν κρατάει ανοιχτή την πόρτα της Κουμουνδούρου για στελέχη του «παλαιού ΠΑΣΟΚ»;

Ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους, όσοι τυχόν τρέφουν αυταπάτες: στη μεταμνημονιακή Ελλάδα δεν υπάρχει θέση, δεν υπάρχει χώρος για δήθεν «μεταμελημένους» μνημονιακούς. Δεν υπάρχει ανοχή για εκείνους που υποστηρίζουν ότι «δεν ήξεραν» τι ποιούσαν, όταν ψήφιζαν το καταστροφικό για τη χώρα Μνημόνιο.

Το τρένο έχει περάσει ανεπιστρεπτί και έχει ήδη... σφυρίξει γι' αυτούς πολύ περισσότερες από τρεις φορές. Τις είχαν τις ευκαιρίες τους να κάνουν κάτι καλό για τον τόπο αυτό και για το λαό του -και τις έχασαν. Από την «πίσω πόρτα», λοιπόν, καλό θα ήταν να μην τους αφήσει κανείς να «ορέγονται» ότι θα επανέλθουν.