Βασ. Αναστασόπουλος

Όσο κι αν μοιάζει απίστευτη, για να είναι αληθινή, η είδηση που δημοσίευσε η εφημερίδα Wen Wei Po του Χονγκ Κονγκ, αναδημοσιεύθηκε από την Daily Mail και έκανε το γύρο του κόσμου, υποχρεώνοντας ακόμα και πιο «σοβαρά» ΜΜΕ, όπως η Washington Post και το Time, να αναζητήσουν επιπλέον στοιχεία, σε μια προσπάθεια να εξακριβώσουν τη γνησιότητα μιας τόσο σοκαριστικής πληροφορίας. 

Λίγο-πολύ, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης τείνουν να συμπεράνουν ότι το περιστατικό αυτό είναι μάλλον απίθανο να έχει λάβει χώρα... Συμφωνούν ωστόσο σε αυτό: όσο παράλογο και αν ακούγεται, δεν μπορούν και να αποκλείσουν ολοκληρωτικά την πιθανότητα να είναι πραγματικό. Η ροή της πληροφόρησης, εξάλλου, από την απομονωμένη παγκοσμίως Πιονγκγιάνγκ, είναι τόσο αποσπασματική και ελλιπής, που εύκολα βρίσκουν έδαφος, προκειμένου να αναπτυχθούν, ακόμα και τα πιο ευφάνταστα σενάρια.

Η είδηση, αντίθετα, την οποία ανεπιφύλακτα και δίχως δεύτερες σκέψεις αναμετέδωσαν τα ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ, ήταν αυτή του θανάτου ενός 66χρονου ανασφάλιστου Έλληνα, που άφησε την τελευταία του πνοή, περιμένοντας μάταια να βρεθεί ένα νοσοκομείο που θα δεχόταν να τον περιθάλψει δίχως κόστος, καθώς ο ίδιος αδυνατούσε να ανταποκριθεί οικονομικά. 

Δεν γνωρίζω αν φταίνε τα νοσοκομεία ή το υπουργείο Υγείας, που ήδη ερίζουν και επιρρίπτουν τις ευθύνες εκατέρωθεν, για την κωλυσιεργία που οδήγησε στο θάνατο του 66χρονου. Τολμώ να πω και ότι δεν με αφορά. Τουναντίον, εκείνο που μ' ενδιαφέρει, είναι η απάθεια με την οποία συνηθίσαμε να υποδεχόμαστε και να θεωρούμε «φυσιολογικές» στην Ελλάδα, ειδήσεις όπως το θάνατο ενός 66χρονου από την αδιαφορία των αρμοδίων, την απώλεια μιας ανήλικης κοπέλας από αυτοσχέδιο μαγκάλι που άναψε, προσπαθώντας να ζεσταθεί, ή την αυτοκτονία ενός επιχειρηματία για χρέη. 

Τέτοιου είδους ειδήσεις στη χώρα μας τη σήμερον ημέρα δεν χρειάζονται παρά ελάχιστα λεπτά, προκειμένου να επιβεβαιωθούν. Γιατί, όμως; Δεν θα έπρεπε να μοιάζουν και αυτές απίθανες, εξωπραγματικές, αποκυήματα μιας νοσηρής φαντασίας, όπως π.χ. το να ρίχνεις έναν άνθρωπο σε ένα κλουβί με 120 άγρια σκυλιά; Είναι μονάχα δική μου ιδέα πώς, κάθε άνθρωπο που πεθαίνει από την κοινωνική και πολιτική αναλγησία, είναι σαν να τον έχουμε σπρώξει με τα ίδια μας τα χέρια μέσα στο κλουβί με τα πεινασμένα σκυλιά;

Ίσως εν τέλει η Βόρεια Κορέα να μην είναι τόσο μακριά από μας, όσο θέλουμε να πιστεύουμε...