Σπύρος Γκουτζάνης

Έχουν όμως ενδιαφέρον μερικά επίσημα στοιχεία από την Eurostat (τα αναφέρει ο κ. Τάσος Γιαννίτσης στο βιβλίο του “Η Ελλάδα στην κρίση” και μόνο για “αντιμνημονιακός ή αριστερός λαικιστής” δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο κ. Γιαννίτσης). Αναφέρει λοιπόν ότι το μεγάλο δημόσιο χρέος της χώρας οφείλεται στην διαφορά μεταξύ των δημοσιονομικών εσόδων ως ποσοστού του ΑΕΠ και των δημοσίων δαπανών πάλι ως ποσοστό του ΑΕΠ. Έχει ενδιαφέρον η σύγκριση με την ΕΕ για να αντιληφθούμε το πρόβλημα.

Στην Ελλάδα από το 1994 μέχρι το 2008 οι δημοσιονομικές δαπάνες αποτελούσαν το 45,85% του ΑΕΠ, στην Ευρώπη των 15 το αντίστοιχο μέγεθος ήταν 47,4%.

Στην Ελλάδα λοιπόν με το τεράστιο και σπάταλο κράτος οι δημόσιες δαπάνες ήταν 1,5% χαμηλότερες από τις αντίστοιχες ευρωπαικές. Πόσο σπάταλο και μεγάλο ήταν λοιπόν το κράτος στις άλλες χώρες και γιατί εκεί δεν πτώχευσαν; Οι δαπανές όμως πρέπει να συσχετίχονται με τα έσοδα. Τα δημόσια έσοδα στην Ελλάδα για την ίδια περίοδο αποτελούσαν το 38% του ΑΕΠ, στην Ευρώπη των 15 ήταν 44,8%,

δηλαδή στην Ελλάδα τα δημόσια έσοδα ήταν 7,2% χαμηλότερα από το μέσο όρο της Ευρώπης των 15. Στην Ελλάδα λοιπόν δεν ήταν σπάταλο το κράτος ή τουλάχιστον όχι περισσότερο από ότι στην Ευρώπη αλλά ήταν πολύ χαμηλότερα τα δημόσια έσοδα. Ένα ακόμη στοιχείο συμπληρώνει την εικόνα: Στην Ελλάδα το 2009 τα φορολογικά έσοδα ήταν 30,3% του ΑΕΠ. Στην ΕΕ ήταν 39,1%, 9% χαμηλότερα και ακόμη και σήμερα είναι δύο περίπου μονάδες χαμηλότερα όπως είπε προσφάτως ο κ. Στουρνάρας. Το πρόβλημα λοιπόν στην Ελλάδα κατά την μεταπολίτευση που στηλιτεύει τώρα η κυβέρνηση δεν ήταν οι αυξημένες δαπάνες και το σπάταλο κράτος αλλά τα μειωμένα έσοδα κάτι που οφείλεται στην φοροαποφυγή και στην φοροδιαφυγή. Ένα ακόμη στοιχείο είναι ότι το κλάσμα μισθοί δημοσίου προς ΑΕΠ από το την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα είναι ίσο με 11% όταν στην Ευρώπη είναι 12%.

Φταίει η Αριστερά

Όταν λένε όμως οι κυβερνώντες ότι θα γίνουμε κανονικό κράτος εννοούν ότι θα ξεπεράσουμε επιτέλους τη νοοτροπία της Αριστεράς που ως γνωστόν κυβέρνησε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης. Επειδή η Αριστερά -που κυμάνθηκε σε όλο το διάστημα στο 10% -ήταν κυρίαρχη πολιτικά και ιδεολογικά και επέβαλε το εκάστοτε φορολογικό σύστημα άφηνε τους επιχειρηματίες, τους βιομήχανους, τους ελεύθερους επαγγελματίες -που ήταν η εκλογική της πελατεία άλλωστε- να φοροδιαφεύγουν ενώ αντίθετα είχε καταστήσει τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους φορολογικά υποζύγια.

Νεοφιλελεύθερος λαικισμός

Βεβαίως το τί ισχύει λίγη σημασία έχει. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχει δημιουργήσει αυτή την εντύπωση στην κοινωνία με την βοήθεια βέβαια των Media, ότι για όλα φταίει ο δημόσιος τομέας και οι υπάλληλοι που ακόμη και τώρα δεν απολύονται.

Εάν όμως δεν είναι αυτό λαικισμός τότε τί είναι; Ενοχοποιώντας συλλήβδην τον δημόσιο τομέα, το κοινωνικό κράτος, το επίπεδο μισθών και συντάξεων η κυβέρνηση ανοίγει τον δρόμο για εκατόμβες απολύσεων στον δημόσιο και κυρίως στην μείωση του κοινωνικού κράτους που θα προσφέρει πεδίο για ιδιώτες φίλους και στο ξεπούλημα κοψοχρονιά της δημόσιας περιουσίας και των δημοσίων αγαθών όπως το νερό και το ρεύμα -και σε λίγο και ο αέρας...Τα προαναγγέλλει άλλωστε όλα αυτά λέγοντας συνέχεια ότι θα κάνει “μεταρρυθμίσεις”.

Σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα ένας ακόμη λόγος που εμπόδιζε τον ιδιωτικό τομέα να ανθίσει ήταν τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτά όμως καταργήθηκαν, οι μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες και ελεύθεροι επαγγελματίες -πελατεία της κυβέρνησης- είχαν το σημαντικότερο δώρο: φθηνό και τρομαγμένο εργατικό δυναμικό, που έχει συνηθίσει πια να μην απαιτεί ασφάλιση, Υγεία και Παιδεία, απλώς να επιβιώνει.

Ο στόχος της αναδιανομής του εισοδήματος σε συνθήκες κρίσης θα ολοκληρωθεί μέσα στο 2014 που η Ελλάδα θα γίνει κανονικό κράτος. Το μόνο πρόβλημα είναι η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης. Η συγκυβέρνηση με αυτή την πολιτική δεν εκπροσωπεί κανένα κοινωνικό στρώμα, αλλά κι αυτό θα λυθεί με τον φόβο, τις απειλές και την διαβουκόληση της κοινής γνώμης με την βοήθεια πάντα των Media.