Βασίλης Στεφανακίδης

Ελάχιστους άφησε ανέγγιχτους αυτή η λαίλαπα και σχεδόν όλοι μετράμε τις πληγές στο κατώφλι του 2014. Μια καινούρια χρονιά που, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον σε  επίπεδο οικονομικών δεικτών, αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας να σταματήσει το κακό εδώ.

Η ύπαρξη, για παράδειγμα, πρωτογενούς πλεονάσματος αποτελεί μια μικρή βάση για έξοδο από την ύφεση. Μια πολύχρονη ύφεση-ρεκόρ που είναι αμφίβολο αν κάποια άλλη χώρα σε παγκόσμιο επίπεδο θα μπορέσει ποτέ να ξεπεράσει. Σε καμιά περίπτωση όμως, ακόμα κι αν στο τέλος του νέου χρόνου περάσουμε σε μικρό θετικό ρυθμό ανάπτυξης, δεν πρόκειται οι πολίτες να δουν άμεσα θετικά αποτελέσματα στα προσωπικά και οικογενειακά τους οικονομικά. Βλέπετε, η κληρονομιά που κουβαλάμε από τα μέτρα και τους φόρους των προηγούμενων χρόνων είναι τόσο βαριά που μοιάζει με άχθος αρούρης.

Ο δείκτης της απαισιοδοξίας δυστυχώς έχει ακόμη ανοδική πορεία για την πλειονότητα πολιτών και επιχειρήσεων.

Παρά ταύτα, αν δεν συμβούν αναπάντεχες εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο, υπάρχει μια διάχυτη ελπίδα πως μέσα στο 2014 η χώρα θα ελαφρυνθεί από το δυσβάστακτο χρέος και θα καταφέρει σιγά-σιγά να βγει στις αγορές και να σταθεί στα πόδια της.

Μέχρι τότε βέβαια ο δρόμος είναι μακρύς και ανηφορικός και ελπίζουμε οι επιχειρήσεις που άντεξαν μέχρι σήμερα να βρεθούν στο σημείο εκκίνησης της νέας εποχής, γιατί -κακά τα ψέματα- αν έχουμε κάτι να ελπίζουμε, αυτό δεν προέρχεται από τον δημόσιο τομέα αλλά από την ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία έχει υποστεί τα πάνδεινα και έχει πληρώσει πολύ περισσότερα από αυτά που της αναλογούν.

Στο φετινό ετήσιο αφιέρωμα που κρατάτε στα χέρια σας προσπαθήσαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στις επιχειρήσεις που είναι ακόμα εδώ και δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, καθώς στα δίσεκτα χρόνια που ζούμε επιτυχία πλέον είναι να επιβιώνει κανείς και να είναι παρών στην επόμενη μέρα. Σίγουρα πια δεν υπάρχουν τα «επιχειρηματικά διαμάντια» που στο παρελθόν δυσκολευόμασταν ποια να πρωτοδιαλέξουμε. Ακόμα και οι δείκτες κερδοφορίας, τζίρου, μερισμάτων έχουν χάσει την αξία τους.

Σήμερα αυτό που μετράει είναι οι επιχειρήσεις που άντεξαν, εκείνες που διατηρούν θέσεις εργασίας, στηρίζουν τη χώρα με κάθε τίμημα και είναι αποφασισμένες να συνεχίσουν να δίνουν τον αγώνα τους γιατί πιστεύουν στη χώρα και στους ανθρώπους της.

Επιχειρήσεις που την επόμενη μέρα, οψέποτε κι αν είναι αυτή, θα είναι εκεί να συμβάλουν στην αναγέννηση. Επιχειρήσεις που δεν διάλεξαν τον εύκολο δρόμο της φυγής αλλά μένουν εδώ και δίνουν μάχες, κυρίως με τον παραλογισμό των μνημονίων και των συνεχών ανατροπών που επιβάλλει η ετερόφωτη κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας όμως πως δεν υπάρχει και κάποια άλλη σοβαρή εναλλακτική λύση.

Επιχειρήσεις που μοιραία έχουν εξωκείλει από τον βασικό στόχο του επιχειρείν, που είναι το κέρδος, και παλεύουν να αποδείξουν πως είναι ζώντες οργανισμοί κι έτσι πρέπει να κρατηθούν. Να αποδείξουν ότι, παραμένοντας μέσα στο παιγνίδι, την επόμενη μέρα θα ξεκινούν από θέση ισχύος και πως τα στελέχη και οι εργαζόμενοί τους είναι απαραίτητοι και στις καλές  αλλά και στις κακές στιγμές, είναι μέρος της περιουσίας της επιχείρησης και μαζί με αυτούς θα έρθουν η αναγέννηση και η ανάκαμψη.

Εκτός από τις επιλεγείσες επιχειρήσεις του παρόντος αφιερώματος, υπάρχει και ικανός αριθμός άλλων που μας δίνουν ελπίδες, αλλά και κάποιες άλλες που γεννιούνται μέσα στην κρίση -γιατί, ναι, υπάρχουν και τέτοιες- από νέους ανθρώπους που δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με τις προκλήσεις της εποχής. Ευχή και ελπίδα στις επόμενες χρονιές να έχουν να επιδείξουν αποτελέσματα και πορεία θετική κι εμείς να τις συμπεριλάβουμε με χαρά στις σελίδες μας ως πρότυπα υγιούς ανάπτυξης.