Δημήτρης Δανίκας

Οπως, ας πούμε, η απαγόρευση πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Υστερα θα μπουζουριάσουμε όλους τους Χρυσαυγίτες. Και τους ψηφοφόρους αυτών; Αμα χρειαστεί και τους ψηφοφόρους αυτών. Και, τέλος, θα απομακρύνουμε τους Τσιπραίους από την εξουσία. Μ’ έναν σμπάρο τρία τρυγόνια. Κάπως έτσι η «γαλάζια» στρούγκα με κεντροαριστερή συμμαχία θα διασχίσει το ναρκοπέδιο των δύο επερχόμενων αναμετρήσεων. Και για το Ευρωκοινοβούλιο και για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Και άμα λάχει, και για τις εθνικές εκλογές. Ας είναι καλά η εικονική πραγματικότητα και η τηλεοπτική επικοινωνία.

Αφορμή, η παράσταση για 58 ρόλους. Εργο που διαδραματίζεται σε γραφεία, σαλόνια, ταβερνεία, souvlakeri και bar-restaurants. Κολωνακίου, καθώς και βορείων και νοτίων προαστίων. Ενίοτε και σε νυχτερινές πίστες. Εργο με τίτλο «Ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά». Με σκηνοθέτες τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τον Κώστα Σημίτη. Και με πρώτη εμφάνιση, ως αβάν πρεμιέρ, την πρόσφατη δημόσια συνάθροιση για τη δημιουργία μιας νέας Κεντροαριστεράς. Με σύμβολο την Ελιά. Ιταλικής προελεύσεως. Εκ της διασπάσεως του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας του μακαρίτη Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Η οποία Ελιά ως συνασπισμός προέκυψε το 1995 και περίπου ξεριζώθηκε. Ωστε στη συνέχεια να μετασχηματιστεί σε Partito Democratico (PD) με γραμματέα τον Βάλτερ Βελτρόνι. Κάπως έτσι.

Το ιταλικό σύστημα με την Ελιά επιχείρησε να αποκαθηλώσει τον «τρελό» Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Να φράξει δηλαδή τη διαρροή ψηφοφόρων προς τα δεξιά. Οπερ και εγένετο. Προσωρινά. Η τραμπάλα των δύο, τάχα μου διαφορετικών πόλων, Δεξιά - Αριστερά, προκαλεί ζάλη και ναυτία. Στους νοικοκυραίους. Και στους εν γένει ανυποψίαστους και παραπληροφορημένους. Αλλοτε από δω, άλλοτε από κει. Αποτέλεσμα; Διάψευση ελπίδων και οικονομική κατάρρευση. Ο Μανωλιός φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς. Αμ πώς!

Το ελληνικό κυρίαρχο σύστημα με την «Ελιά» επιχειρεί να μπει σφήνα στο υπογάστριο του ΣΥΡΙΖΑ. Και διά της αφαιρέσεως ψήφων απ’ αυτόν να νεκραναστήσει το τυμπανιαίο πτώμα του ΠΑΣΟΚ. Με απλά λόγια, και μετά τις εθνικές εκλογές -όποτε κι αν αυτές γίνουν- να αποτελέσει τον προνομιακό συνέταιρο που μαζί με τους «γαλάζιους» θα διαμοιράσουν τα ιμάτια της εξουσίας. Με σύνθημα «Το Κέντρο ποτέ δεν πεθαίνει, για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την εξουσία τραβά».

Η ιστορία του αυτόχθονος Κέντρου, με όλες τις παραλλαγές του, είναι γραμμένη από πλήθος αντιλαϊκών, αντιδραστικών μέτρων και στρατηγικών. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, που μπροστά του όλοι μαζί οι πρώην και οι νυν του «πράσινου» στρατοπέδου συγκροτούν μια τρίχα της γενειάδας του, ήταν ο πρώτος εμπνευστής του περιβόητου «ιδιώνυμου». Οπου κάθε «ταραξίας» χαρακτηριζόταν «φορέας ανατρεπτικών ιδεών» και κατέληγε στα μπουντρούμια και στην εξορία. Με το «ιδιώνυμο» ο κεντροαριστερός Ελευθέριος Βενιζέλος έστρωσε το χαλί στον Μεταξά και στις μετεμφυλιακές διώξεις και εκτελέσεις.

Ο έτερος ηγέτης της Κεντροαριστεράς, ο Γεώργιος Παπανδρέου, με το σύνθημα «Ο Λαός στην εξουσία» και με τους Βρετανούς ελεύθερους σκοπευτές ακροβολισμένους σε ξενοδοχεία, έστειλε στον τάφο κάμποσους ΕΑΜίτες. Οχι μόνο κομμουνιστές, αλλά και δημοκράτες.

Ο τρίτος ηγέτης της Κεντροαριστεράς, ο Νικόλαος Πλαστήρας, με το φιλικό γράμμα προς τον Χίτλερ να του το τρίβουν οι Αμερικανοί στα μούτρα του, αναγκάστηκε να υποκύψει για την εκτέλεση τόσο του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη όσο και του αστού αποστάτη Δημήτρη Μπάτση.

Ο τέταρτος και πλέον θρυλικός της ίδιας ελληνικής Κεντροαριστεράς, ο μακαρίτης Ανδρέας Παπανδρέου, με το παραπλανητικό σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» άρπαξε τις ψήφους των αριστερών της ΕΔΑ και στη συνέχεια, αφού φλόμωσε το Δημόσιο με προσλήψεις και το ταμείο με δάνεια, έστειλε τη χώρα στον προθάλαμο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου

Και τέλος, τόσο ο κεντροαριστερός Γιωργάκης Παπανδρέου με το σύνθημα «Λεφτά υπάρχουν» όσο και ο Ευάγγελος Βενιζέλος που έβαλε πλάτη στον Αντώνη Σαμαρά, όλοι αυτοί και πιθανώς οι επερχόμενοι, αποτέλεσαν, αποτελούν και θα αποτελούν το αριστερό άλλοθι των ίδιων κέντρων, των ίδιων συμφερόντων, της ίδιας εξουσίας.

Οποιος βαυκαλίζεται πιστεύοντας διαφορετικά, δεν έχει παρά να ακούσει το θρυλικό άσμα της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου με τη φωνή του Σταμάτη Κόκοτα η του Μιχάλη Βιολάρη που πάει κάπως έτσι: «Μ’ ένα όνειρο τρελό / όνειρο απατηλό / ξεκινήσαμε κι οι δυο μας / και στου δρόμου τα μισά / σβήσαν τ’ άστρα τα χρυσά / ξαφνικά από τον ουρανό μας...».