Δημήτρης Παγαδάκης

Φαντασιώνονται ένα πρόπλασμα συμμαχικού σχήματος ή τη δημιουργία ενός νέου φορέα που θα  αποτελέσει παράγοντα ισορροπίας και εξυγίανσης της πολιτικής ζωής απέναντι στη  δημαγωγική πόλωση. Κάτι σαν ανάχωμα ανάμεσα στις σκουριασμένες, νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και τα νεοαριστερά, λαϊκίστικα νεφελώματα.

Υπάρχουν, όμως, και άλλοι ενδιαφερόμενοι. Αρκετοί Νεοδημοκράτες βλέπουν με περισσή γενναιοδωρία τη σύμπραξη κεντρώων μεταρρυθμιστών και ήπιων σοσιαλδημοκρατών, ως πιθανή συμμαχική κυβερνητική δύναμη. Ειδικότερα, τώρα που το ΠΑΣΟΚ κουτσαίνει στο δημοσκοπικό κατήφορο.

Από την άλλη, κάμποσοι Συριζαίοι βρίσκουν ελκυστικό το αμπαλάζ προοδευτικών  δημοκρατών,  ανεξάρτητων σοσιαλιστών και συγγενών αριστερών, ως  περιεχόμενο δυνητικών  εταίρων σε μια αριστερή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τελικά, απ΄ότι φαίνεται, η πλειονότητα του πολιτικού μωσαϊκού επιθυμεί μια κεντροαριστερά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της  

Το ερώτημα, ωστόσο, εντοπίζεται στο τι πραγματικά θέλουν οι ασμένως, αυθορμήτως και μετριοφρόνως προσερχόμενοι στη ζητούμενη συστράτευση. Τι ουσιαστικά, πέραν της ρητορικής έκφρασης της αγωνίας τους, επιθυμούν οι προσωπικότητες που αναλαμβάνουν το ρόλο της αρχικής μαγιάς για το ξαναζύμωμα του ξινισμένου σοσιαλδημοκρατικού πόλου;

Θέλουν, άραγε, να πλασάρονται ως κληρονόμοι, συνιδρυτές και νοσταλγοί μιας παρωχημένης πολιτικής γεωγραφίας; Κάτι λίγο από Σβώλο, Αντρέα και Σημίτη μαζί; Θέλουν ο καρπός των προσπαθειών τους να έχει τη μυρωδιά του μαϊντανού, καθώς θα επιλέγονται εκάστοτε βολικά από κυβερνητικά κόμματα ως δεκανίκι ή μπαλαντέρ; Ή, μήπως, διαθέτουν επιτελικό σχέδιο υπέρβασης των τραυμάτων και των ουλών από τις προηγούμενες ασκήσεις κυβερνησιμότητας του χώρου, και το κρύβουν;

Όπως και να΄χει, μόνο κακοπροαίρετοι, καχύποπτοι και μίζεροι θα ανακαλύψουν στοιχεία οπορτουνισμού, υστεροβουλίας και εξουσιομανίας σε αυτή τη πρωτοβουλία.  Εν τούτοις μηδαμινές  νέες ιδέες κομίζει και ελάχιστα αλώβητα πρόσωπα εμφανίζει εν μέσω σφοδρής κρίσης πολιτικής ηγεμονίας σε μια χώρα που έχει υποστεί αλλεπάλληλα υλικά, κοινωνικά και διανοητικά σοκ.

Εξάλλου, η ανάδυση μια ισχυρής κεντροαριστεράς δεν μπορεί να στηρίζεται στην πρεμούρα των  ευρωεκλογών, ούτε στη δεδομένη πελατεία που προσήλθε μαζικά σε ένα θέατρο. Απαιτεί  ειλικρίνεια, πειθώ, ηθικό ανάστημα, πολιτική τόλμη και ξεκάθαρο προφίλ μακριά από καπελώματα.   Κυρίως χρειάζεται χρόνο. Γιατί, το βιαστικό ανακάτεμα πρόθυμων καλλιγραφιών δεν φτιάχνει σώνει και καλά έργο τέχνης αλλά, συνήθως, μουτζούρα.