Δημήτρης Παγαδάκης

Την ώρα που η συσπειρωμένη Ελληνική κερκίδα παλλόταν απο πάθος, ενθουσιασμό και πίστη  στη προκριση, κάποιος δίπλα μου μουρμούραγε.“ Τι τον θέλει το γερο Καραγκούνη στην ενδεκάδα; Ούτε να κάνει τούμπες δεν μπορεί, μη τυχόν σπάσει κανα κόκκαλο …». “Και ποιον να βάλει,  το Σάμαρη που σε κάθε ματς κάνει τρια πέναλτι και του σφυρίζουν το ένα... ;”  ρώτησε ένας παραδίπλα. “... Να τον βάλει το Σάμαρη” πετάχτηκε ένα τρίτος “αλλά να βγάλει το Τζιόλη που κόβει  μόνο με βαλέ...”.

Τέτοια, μίζερα κλισέ. Γαρνιρισμένα με ισχυρογνωμοσύνη, ατομισμό, γραφικό στυλιζάρισμα. Και εκφρασμένα από αυτόκλητους προπονήτές της κερκίδας, του καναπέ, της καφετέριας που η εξοικοίωση με  τη θεωρία της μισής δουλειάς των άλλων τους εγκλωβίζει στο θάψιμο κάθε εθνικής προκοπής στη χωματερή της οπαδικής ανοησίας.

Ακόμα και όταν η πρόκριση ήταν κλειδωμένη και όλο το γήπεδο γιουχάριζε το προπονητή της εθνικής Ρουμανίας φωνάζοντας  του “ντεμίσια”,  ή κάτι τέτοιο, που σημαίνει “παραιτήσου”  υπήρχαν δικοί μας που τα είχαν βάλει με τον φιγουραζίδικο ατομισμό και το μαλλί του Σαμαρά. Και παράλληλα  σχολίαζαν τον   Σάντος, “...που τον  έφερε στη Ελλάδα  ο Μάκης Ψωμάδης, και  με τα τσουρούτικα 1-0 νομίζει ότι έγινε προπονηταράς”.

Στο φινάλε, βέβαια, υπό το επικό ντελίριο της θριαμβευτική πρόκρισης, με εδραιωμένα την αυτοπεποίθηση, ξέχυλη τη περηφάνια και τη ζωτική ενέργεια που μας στέλνει καμαρωτούς στο εξωτικό Ρίο, ότι  έμοιαζε σε μνησίκακο ανατολίτη και καχύποπτο βαλκάνιο, ανασημασιοδοτήθηκε σε μοντέρνο ευρωπαίο.Το εξιδανικευμένο είδος του ισορροπημένου και ψύχραιμου ορθολογιστή που σέβεται τον αντίπαλο, αποδίδει τα εύσημα στους γενναίους και τιμά του ήρωες που συνεγείρουν το φρόνημά του

Αλλά και αυτή η υποψία ζυγισμένης διάθεσης πήγε περίπατο στο αεροδρόμιο. Εκεί όπου ο πολέμιος του “γέρο” Καραγκούνη γονάτιζε μπροστά στον “τυπάρα”αρχηγό, ο αμφισβητίας του “πεναλτάκια” Σάμαρη έβγαζε μαζί του φωτογραφίες,  ο μενόμενος σχολιαστής του “αυτάρεσκου”  Σαμαρά  τον κυνήγαγε επίμονα για αυτόγραφο. Και σύσσωμοι οι επικριτές του σχεδιαστή της πρόκρισης, του “μάναβη”Σάντος, του ζητούσαν ενθουσιασμένοι με χειροκροτήματα και παρακάλια να μείνει στο τιμόνι της Εθνικής και μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Εντάξει. Δεν χρειάζονται ισοπεδωτικές γενικεύσεις από την εμπειρία μιας μερικής και στατικής εικόνας υπό την επήρεια μιας μιας  στρεσογόνου και ψυχοβγαλτικής διαδικασίας. Ωστόσο,  η  αρνητική ατμόσφαιρα μιας βαριά λαβωμένης οικονομίας, μιας ζορισμένης και πολυκερματισμένης κοινωνίας, ενός άδικου, σκληρού και παράλογα απαιτητικού διεθνούς παράγοντα, στοιχειώνει το νου μερίδας του Ελληνικού λαού. Του αφαιρεί τη δυνατότητα κριτικής, αξιολόγησης, αποτίμησης, καθαρής σκέψης
            
Τον παρασύρει, δυστυχώς, από την δαιμονοποίηση στη φαιδρότητα. Λυγίζει την ορμητική του έξαψη σε μοιρολατρική αυτουποτίμηση. Καθηλώνει το εξυψωτικό του καύχημα σε γκρινίαρικη μειονεξία. Και τούμπαλιν. Το κακό δεν είναι τόσο η μεσοπροθεσμη μετάπτωση απο τη μια στήν άλλη ψυχολογική κατάσταση. Το χειρότερο είναι να συνυπάρχουν και να εκδηλώνονται ταυτόχρονα.

Κι όμως υπάρχει αντίδοτο. Το χαρίζει, χωρίς βαυκαλιστικές ψευδαισθήσεις, σε όλους του πολίτες της χώρας η Εθνική μας ομάδα. Με εξειδικευμένο σχέδιο, συλλογικό φρόνημα, ξεκάθαρη ομαδικότητα, αγωνιστική ταυτότητα προσφέρει ένα ενισχυτικό αέρα εμπιστοσύνης στις δικές μας δυνάμεις. Μήνυμα και παράδειγμα θέλησης μαζί για το πώς επιτυγχάνονται οι στόχοι και δημιουργούνται ενθαρρυντικά γεγονότα.

Γιατί δεν αρκούν μόνο ταμπούρλα, λάβαρα, παράτες και τρομπέτες για να ανοίξουν μια χαραμάδα απο το μνημονιακό κρύο προς τη θαλπωρή του κάθε Ρίο. Απαιτείται και διανοητική μετατόπιση από το ατομικό προς το καθολικό και έμπρακτη μετάβαση από τη διχόνοια προς το κοινό καλό.