Δημήτρης Δανίκας

Μαζί με Γιάννη Δαλιανίδη και  Αλέκο Σακελλάριο, οι  τρεις πυλώνες της μεταπολεμικής  κινηματογραφικής βιοτεχνίας. Ο Σακελλάριος με την Κωμωδία. Ο Δαλιανίδης κυρίως  με το Μιούζικαλ. Ο Φώσκολος  με  το Μελόδραμα

Μπορεί να «εγκατέλειψε»  τον μάταιο τούτο κόσμο  όμως το πνεύμα  του  εξακολοθεί να  στοιχειώνει  την  μικρή οθόνη. Τι  είναι  η  τηλεοπτική  σειρά του Mega «Κλεμμένα όνειρα»;  Φυσικά  Φωσκολιάδα. Σχεδόν  όλα τα εγχώρια τηλεοπτικά,  κοινωνικά δράματα αναφέρονται, παραπέμπουν, αντιγράφουν τον Φώσκολο!

Ποιο  το μυστικό; Ολα  και όλοι  στην   διαπασών. Καταστάσεις,  συγκρούσεις, έρωτες,  προδοσίες, απιστίες, αιμομιξίες, οικογενενειακές  αναμπουμπούλες. Ολα Από  που  προέρχεται  αυτό; Μα φυσικά από  δάνεια και από  το Χόλιγουντ το αμερικανικό

Προσέξτε ομοιότητες  με την πολιτική και  κοινωνική  πορεία  της Ψωροκώσταινας.  Ο Φώσκολος  κατάφερνε οτιδήποτε αμερικανικό να  το  μεταφέρει ως copy paste και να  το προσαρμόσει   στα ελληνικά  δεδομένα. Με απλά λόγια, ξεπατίκωνε και   ταυτόχρονα μεταποιούσε το πλούσιο ένδυμα σε   φτωχικό.  Περίπου  σα να αφαιρούσε τα παπούτσια πολυτελείας των αμερικανών ηρώων  του και να  φορούσε   τσαρούχια  στους  ελληνικούς  χαρακτήρες των μελοδραματικών  του   παραμυθιών

Οπως  δηλαδή  η  χώρα είναι  καθυστερημένη, υπανάπτυκτη, εξαρτημένη και υποταγμένη  έτσι  με τα σενάριά, τις ταινίες και τις τηλεοπτικές  σειρές  του. Γατί αυτό;  Μα επειδή το κόστος  κάθε  μεγάλης αμερικανικής  παραγωγής  είναι απείρως μεγαλύτερο από οποιαδήποτε  ελληνική. Και επειδή η  αμερικανική   τεχνική  και οι Χολιγουντιανοί  τεχνικοί ήταν  και είναι απείρως πιο  εξελιγμένοι και   επιδέξιοι από τους ντόπιους ιθαγενείς. Τι  Λωζάνη  τι Κοζάνη. Απ   εκεί η αμερικανική βιομηχανία του θεάματος. Απ  εδώ η κουρελού της ντόπιας βιοτεχνικής παραγωγής. Εμείς κολλάμε μπρίκια. Το Χόλιγουντ δουλεύει και παράγει με διαστημική τεχνολογία

 

 Η ίδια   διαδικασία συνέβαινε και με τους θεατές. Ο  Φώσκολος  γι αυτούς ήταν  η  ενσάρκωση   της αμερικανολυγουρίας τους. Και  οι   δύο  μαζί-Φώσκολος και  Θεατής-χορεύανε  το ταγκό  της απομίμησης και  της προσαρμογής

 

Για  να  σας  δώσω  να καταλάβετε. Οπως  η  χαοτική  απόσταση  που  χωρίζει την  «Αλίκη  στο Ναυτικό»  από το  «Μερικοί   το προτιμούν καυτό» με  την Μέριλιν Μονρό έτσι και με τον Φώσκολο  τον μοναδικό.  Σα να  λέμε  όσα δεν πιάνει η  αλεπού  τα κάνει φασολοφωσκολιάδα. Και για να μην παρεξηγηθώ  ένα    τελευταίο  θα πω. Δεν  έφταιγεν  ο  ίδιος.  Η εποχή  του ήτανε!