Τίνα Μανδηλαρά

Οι φάκελοι με τα χτυπήματα της ‘Χρυσής Αυγής’ υπάρχουν εδώ και χρόνια κι είναι γνωστοί-η περίπτωση του συμφοιτητή μου Δημήτρη Κουσουρή χρονολογείται από τη δεκαετία του 90- και αφορούν μια σειρά από ποινικά αδικήματα που στοιχειοθετούν ξεκάθαρη εγκληματική δράση (όπως επανειλημμένα είχα γράψει σε περασμένα κείμενα μου σε αυτό το blog).

Πρόκειται για απλούς υπόλογους του ποινικού δικαίου οι οποίοι βάπτιζαν πολιτικές πράξεις τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ικανοποιώντας τη δίψα του κάθε αγανακτισμένου «πολίτη» για εκδίκηση. Αυτόν τον «πολίτη/ψηφοφόρο» που από οργή έφτασε να ταυτίζεται με τον κάθε δολοφόνο έρχεται τώρα να χαϊδέψει η κυβέρνηση υποστηρίζοντας ότι εμείς δεν «αποκαλούμε νεοναζί όλους αυτούς που τους ψήφισαν αλλά τη ‘Χρυσή Αυγή’. Αυτούς αποκαλούμε νεοναζί όχι τον κόσμο».

Αυτόν τον κόσμο κάνει ακριβώς ο,τι μπορεί να τον κρατάει στην ίδια αιμοβόρα κατάσταση πότε προβάλλοντας φωτογραφίες από τις «ιερόδουλες» που μιαίνουν τα αγαθά της «οικογένειας», πότε μιλώντας για κακούς «λαθρομετανάστες», πότε δείχνοντας τον πραγματικό εχθρό προς την Αριστερά-την οποία ταυτίζει με τη ‘Χρυσή Αυγή’. Κόβοντας, επομένως, το κεφάλι της «Χρυσής Αυγής» μπορεί να τρομάζουν οι ηγέτες της αλλά όχι τα φίδια που δεν σταματούν να βγαίνουν από τις φωλιές τους.

Κι αυτό το δέρμα του φιδιού είναι βαθιά κολλημένο πάνω μας: «Πρέπει αυτό το ‘δέρμα’ να πέσει» όπως έγραφε σοφά κάποια άλλη ιστορική στιγμή ο Καστοριάδης «αυτό είναι το δράμα της ιστορίας της ανθρώπινης. Το ‘δέρμα’ αυτό πρέπει να πέσει, όπως πέφτει ένα φθαρμένο δέρμα πάνω απ’το σώμα, και να μείνουν οι άλλοι, οι οποίοι δεν έχουν αυτό το τεράστιο βάρος το ψυχολογικό και την ευθύνη, την οποία δεν είναι ικανοί να πάρουν αυτοί» («Έννοιες και Όροι του Κορνήλιου Καστοριάδη» σε επιλογή Γιώργου Ν. Πολίτη από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος). Ίσως ήρθε επομένως η ώρα να τον ακούσουμε και να δούμε πολύ βαθιά μέσα στη φωλιά που έτρεφε το φίδι της διπλανής μας πόρτας. Και πολύ φοβάμαι ότι μπορεί ήδη να είναι αργά.