Τίνα Μανδηλαρά

Ζώντας από  κοντά τις διάφορες κομματικές συγκεντρώσεις  των γερμανικών εκλογών σε διαφορετικά  μέρη του Βερολίνου ανάλογα με την παράδοση του κάθε κόμματος- κυριλέ καρδιά της πόλης για την Άνγκελα, παλιό δυτικό Βερολίνο για τον Στάινμπρουκ και ανατολικό Βερολίνο για τους Αριστερούς-αυτό που μου μένει βαθιά αποτυπωμένο δεν είναι οι πολιτικές αντιδράσεις αλλά ένα απλό, ποταπό αντικείμενο: το κολιέ της Άνγκελα Μέρκελ.

 Αυτό το φτηνό κατάμαυρο κολιέ, μηδαμινής αξίας που δεν αποχωρίστηκε καθόλου η μεγάλη νικήτρια έχει πολλά να δηλώσει για τον τρόπο που λειτουργούν τα σύμβολα στο μυαλό των Γερμανών. Περισσότερο από τα λόγια των πολιτικών-που σε αντίθεση με εμάς λίγο μετράνε στο μυαλό του ψηφοφόρου-αυτό που έχει σημασία είναι ο τρόπος που καταγράφεται στο συνειδητό τους τα σύμβολα. Η Άνγκελα δεν υπάρχει χωρίς τα φτηνά κολιέ της, τη χαρακτηριστική ενωτική κίνηση των χεριών της που έγινε μέχρι και αφίσα, τα πανομοιότυπα σακάκια της.

 Αυτά είναι που δίνουν την εικόνα της σταθερότητας που τόσο ανάγκη έχουν οι Γερμανοί οι οποίοι εμμένουν με τρόπο τελετουργικό στις ίδιες και απαράμιλλες αξίες. Όχι τυχαία τα κόμματα σε όλες τους τις εορτές σέρβιραν το ίδιο μενού-ψητά λουκάνικα συνοδευόμενα από μπύρα-είχαν με τον ίδιο τρόπο τυπώσει τα προγράμματα τους και φυσικά ακολουθούσαν την ίδια λογική στο τρόπο που έκαναν τις δηλώσεις. Ακόμη και στο εκλογικό πάρτυ της Αριστεράς είχαν ζωντανή ορχήστρα που έπαιζε ρωσικά εμβατήρια παραπέμποντας σε σκηνές από το Goodbye Lenin.

Γιατί, όσο μοντέρνο και τρέντι κι αν φαντάζει το Βερολίνο κι όσο χαλαροί κι αν φαίνονται, παραδόξως, οι Γερμανοί η ιδιοσυγκρασία τους επιμένει στην επανάληψη και στην ασφάλεια . «Εδώ δεν υπάρχει οικογενειοκρατία, νεποτισμός και ‘ιερές αγελάδες’, υπάρχουν μόνο σύμβολα» θα μου θυμίσει κάποιος γερμανός πολιτικός. Και πίσω από τα σύμβολα, κρύβεται πάντα, από την εποχή του Χέγκελ και μετά η ενότητα-ιερή λέξη για τους Γερμανούς. Αυτή είναι που οδηγεί στις συγκυβερνήσεις, αυτή είναι που προφανώς καθιστά επιβεβλημένο τον Grosse Koalition (μεγάλο συνασπισμό), την ώρα που άλλες χώρες ακόμη υποφέρουν από διχασμό.