Δημήτρης Δανίκας

Που  πάει να πει ότι  ο Σαμαράς παρέα με τον Αρβανιτόπουλο  τρίβουν τα  χέρια  τους και ανοίγουν σαμπάνιες. Οχι μόνο δεν πρόκειται να  καταφύγουν στο μέτρο της  στράτευσης, αλλά από μέσα τους θα  φωνάζουν «κι άλλο  κι άλλο». Η  παρατεταμένη παραλυσία  της Δευτεροβάθμιας  εκπαίδευσης το  προνομιακό πεδίο  σύγκρουσης και  ολοκληρωτικού  ξεκαθαρίσματος.  Οι λόγοι αυτονόητοι και απλοί

Γιατί οι  γονείς  θα  τα πάρουν στο κρανίο και θα  «κρεμαστούν»  στα κάγκελα. Γιατί πατεράδες και μανάδες  θα  τα βάλουν με τους εκπαιδευτικούς. Γιατί, σου λένε, τι είναι  όλοι αυτοί  που παριστάνουν τους καμπόσους τι  στιγμή που εμείς με σκυμμένα  τα κεφάλια   αναγκαζόμαστε να κάνουμε το σκατό μας  παξιμάδι. Γιατί, ακόμα,  οι καφετέριες και  τα μπαράκια  θα ξεχειλίζουν από  αδέσποτα νιάτα. Και  γιατί το  μεταρρυθμιστικό  σχέδιο  της  κυβέρνησης ακουμπάει σε  μια απλή  λογική.  Οτι δηλαδή, μέσα στις  συγκεκριμένες παγκόσμιες  συνθήκες διεθνούς και ανελέητου ανταγωνισμού, είναι   φυσικό και  το ελληνικό, εκπαιδευτικό σύστημα να προσαρμοστεί ώστε  ο σημερινός μαθητής από  τώρα να  έχει καλά προετοιμαστεί

Κοντά σε όλα  αυτά,  τρία ακόμα  ζητήματα  που  θα μετατρέψουν την απεργία σε κυβερνητικό   θρίαμβο. Το  πρώτο, ότι  όλα αυτά τα χρόνια,  η  κοινότητα  των καθηγητών είχε  αποξηράνει  την  γνώση σε  αγωγό   παπαγαλίας, αποστήθισης και  στείρας απομνημόνευσης  φιλολογικών γνώσεων και  μαθηματικών. Ανεγκέφαλους μαθητές  θέλει το σύστημα;  Σε ανεγκέφαλους  πολίτες   τους παρέδιδαν στην κοινωνία   οι  καθηγητές. Εκανες  αγαπητέ  μου  απεργία ώστε το παιδί μου να  αποκτήσει προσωπικότητα  με σκέψη, αμφισβήτηση και κρίση;  Οχι! Ε τότε καλά να  πάθεις!

Δεύτερο, ότι στην  συνείδηση  των    γονιών, οι  περισσότεροι  καθηγητές  είναι μικροί εκμεταλλευτές. Το πρωί στα  δημόσια  σχολεία και το απόγευμα στα φροντιστήρια.  Τα  έπαιρναν και τα παίρνουν από δύο μεριές. Ετσι  πάπαλα  η  δωρεάν εκπαίδευση. Ετσι οι  περισσότεροι εξ αυτών είναι  φοροφυγάδες. Κι  έτσι ο  καθηγητής  που το  πρωί  στο  σχολείο αδιαφορεί  για την προσωπικότητα και  την ιδιαιτερότητα κάθε παιδιού, το απόγευμα αναλαμβάνει σε κατ οίκον   φροντιστήριο να  το εκπαιδεύσει σοβαρά.  Δύο άνθρωποι  στην   συσκευασία του ενός. Το πρωί  δημόσιος  υπάλληλος.  Τουτέστιν αδιάφορος. Αντε να περάσει  η ώρα και να  τελειώνουμε. Το απόγευμα  σωστός  δάσκαλος. Το  χρήμα  κάνει την διαφορά. Αμ πως!

Τρίτο και  τελευταίο, ότι όλες  οι  συνδικαλιστικές  ηγεσίες, από την μεταπολίτευση  μέχρι σήμερα, εναντιώθηκαν  σε  κάθε θεσμική απόπειρα αξιολόγησης  δασκάλων και καθηγητών. Εχει  τεράστια σημασία αυτό. Γιατί ο ρόλος του εκπαιδευτικού, μαζί με του  γιατρού, είναι ο κρισιμότερος κάθε κοινωνίας  σοβαρής. Επομένως η μονιμότητα  είναι  ο σίγουρος δρόμος που οδηγεί στην αδιαφορία και την  διεκπεραίωση.  Τουτέστιν όπως  ολόκληρη η  χώρα, έτσι και η Παιδεία. Τάχα  μου σύγχρονη και  ευρωπαική. Τάχα μου  δωρεάν για κάθε παιδί.  Οπως  δηλαδή όλοι εμείς  οι μεγάλοι με τις  κυβερνήσεις  που εκλέγαμε, ναρκοθετήσαμε το  μέλλον  των παιδιών μας, έτσι και οι εκπαιδευτικοί. Φρόντισαν κι αυτοί,  στο μερίδιο που  τους αναλογεί, να μετατρέψουν   τα κεφάλια  των μαθητών, σε ταμπούρλο  των    δικών  τους ιδιοτελών,   σκοπών.  Οπως έστρωσαν τώρα θα  «κοιμηθούν»!