Δημήτρης Δανίκας

Πρώτο,  βασικό αυτό. Τραγικό   λάθος  να  εκλαμβάνουμε την προσωπική  μας  γνώμη  ως  θέσφατο και  ως αντικειμενικό  γεγονός. Κάπως  έτσι  συνέβη και  με τον «Κυνόδοντα»  του Γιώργου Λάνθιμου, μετά την βράβευση  του στο φεστιβάλ  των Καννών. Διαρκώς άκουγα   αρνητικά  σχόλια  και   άφθονους  χλευασμούς. Του τύπου «δεν κατάλαβα τίποτα» και    το ακόμα χειρότερο «τι μαλακία είναι αυτή». Ομως  αυτή  η «μαλακία» κατέληξε στην πεντάδα ταινιών που διεκδίκησαν  το Οσκαρ καλύτερης  ξενόγλωσσης ταινίας. Με απλά  λόγια. Μπορεί το «Miss Violonce» να μην αρέσει  σ ένα ευρύτερο  κοινό. Μακάρι να  πέσω έξω. Αυτό  όμως δεν σημαίνει   πολλά πράγματα  για την πορεία  της ταινίας. Η διεθνής  της αναγνώριση είναι αντικειμενικό  γεγονός. Πάει  τέλειωσε

Δεύτερο κι αυτό  βασικό. Αυτό που  αρέσει στο  ευρύτερο   ελληνικό κοινό  είναι η μπαλαφάρα  και  η  φαρσοκωμωδία. Τηλεοπτικής  αισθητικής και   θεματικής λογικής.  Τέτοιες  ιστορίες, εντός  χωρικών  υδάτων,  κόβουν από  διακόσιες έως πεντακόσιες  χιλιάδες εισιτήρια. Και ενίοτε  αφήνουν ευχάριστες εντυπώσεις στους θεατές. Ομως  ουδεμία απ αυτές τις  φαρσοκωμωδίες  δεν κατάφερε  να  δρασκελίσει  τα σύνορα της Ψωροκώσταινας. Εντελώς  για εσωτερική εκμετάλλευση. Τι σημαίνει  αυτό; Οτι  εν  Ελλάδι   γουστάρουμε καφενείο  και  χαβαλέ.  Αυτό  το κριτήριο του  ευρύτερου  κοινού. Να  λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.  Εχει  την  προσωπική ευθύνη  κάθε  θεατής. Το  τανγκό χορεύεται από  δυο. Τι άλλο σημαίνει; Κάτι εντελώς οικονομικό.  Πως  δηλαδή οι επιτυχημένες (το  τονίζω αυτό) και  βραβευμένες σε  διεθνή  φεστιβάλ «κουλτουριάρικες»  ταινίες, αυτές  δηλαδή  που  εσύ περιφρονητικά χλευάζεις,   καταφέρνουν στο τέλος να  κάνουν  καλύτερο  ταμείο από τις μπαλαφάρες  του χαβαλέ. Πως αυτό; Απλούστατα κουφιοκεφαλάκη μου. Επειδή πωλούνται και προβάλονται σε πολλές  χώρες. Γι  αυτό. Ετσι και λεφτά   βγάζουν και την Ελλάδα προβάλλουν. Κατάλαβες;

Τρίτο και ακόμα πιο βασικό. Πίσω από  τον σεναριογράφο και τον σκηνοθέτη  του «Miss Violence»  αποκαλύπτεται το όνομα  ενός σεμνού, χαμηλόφωνου  παραγωγού. Του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου  της «Faliron House». Που  δουλεύει συστηματικά. Που αποφεύγει  την  δημοσιότητα. Που γνωρίζει το Α Βου Γου Δου του Σινεμά. Που επενδύει μερικές  χιλιάδες euros σε πρωτότυπα σενάρια και μοντέρνους  σκηνοθέτες  με προσωπική οπτική. Αυτός ο παραγωγός-και κάθε τέτοιος παραγωγός-είναι το   εφαλτήριο για την επιτυχία κάθε κινηματογραφικής προσπάθειας. Αυτή  η σωστή,  δημιουργική, ιδιωτική πρωτοβουλία. Τι  σημαίνει αυτό;  Οτι αν θέλουμε να  βγούμε από την κρίση και να  κλείσουμε την πόρτα στους ξένους «εχθρούς» πρέπει πάση  θυσία να προκρίνουμε, ως κράτος και κοινωνία, την αναντικατάστατη παρουσία  του παραγωγογού. Ετσι θα εκτοπιστούν τα λαμόγια. Ετσι  θα δούμε προκοπή.    Και παραφράζοντας τον Ποιητή  θα έλεγα «παραμερίζουμε  για να περάσουν οι νέοι, δημιουργικοί παραγωγοί»