Αλέξανδρος Κωστόπουλος

Η χώρα μας για πέντε και πλέον χρόνια τώρα υφίσταται την χειρότερη κρίση της μεταπολεμικής περιόδου, παγιδευμένη σε ένα φαύλο κύκλο μνημονίων,  τα οποία δεν παρέχουν προτάσεις δημοσιονομικών μέτρων αναπτυξιακού χαρακτήρα, αλλά εντολές βίαιου μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας προς την εξαθλίωση.
Και ενώ όλοι οι δείκτες των δημοσιονομικών μεγεθών της χώρας, έχουν καταρρίψει όλα τα αρνητικά ρεκόρ της μεταπολεμικής εποχής, κανένας φορέας δεν προέταξε ένα συντεταγμένο και αξιόπιστο πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.

Οι αριθμοί της μνημονιακής περιόδου, είναι αμείλικτοι. Το εθνικό εισόδημα μειώθηκε κατά 25% αντί του προβλεπόμενου 5%, η ανεργία, που αποτελεί πολιτικό κακούργημα, σκαρφάλωσε στο 28% αντί του προβλεπόμενου 15%. Ο αριθμός των ανέργων έφθασε στις 1.350.000. Το χρέος που κατέστη πίθος των δαναϊδων, έχει ξεπεράσει τα 320 δις ευρώ και αυξάνεται κάθε λεπτό.

Η εφιαλτική αυτή κατάσταση, είναι απότοκος των λανθασμένων χειρισμών εκ μέρους της πολιτείας το τελευταίο χρονικό διάστημα. Δηλαδή η κρίση αντιμετωπίστηκε με όρους  διχαστικής και μηδενιστικής πρακτικής με ακατάσχετη, ασαφή και παρελκυστική ρητορεία, με αποτέλεσμα να μη διαμορφωθεί ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, πράγμα που θα αποτελούσε ισχυρότατο διαπραγματευτικό όπλο προς την κατεύθυνση της αναπτυξιακής πολιτικής απέναντι στην τιμωρητική και καταστροφική πρόταση των δανειστών. 

Η κρίση δεν αντιμετωπίσθηκε επίσης με όρους χειρισμού ευρωπαϊκής πολιτικής τη στιγμή που υπήρχε ευρωπαϊκή κρίση και υπήρχαν περιθώρια δυναμικών διαπραγματεύσεων με τους εταίρους. Η πολιτική ηγεσία υπέκυψε αμαχητί  στη βαναυσότητα των εκβιαστικών διλημμάτων της τρόικας,  σύρθηκε πίσω από τα καταστροφικά, ισοπεδωτικά και ταπεινωτικά μέτρα, τα οποία εκτός των άλλων, ευρίσκονται σε αναντιστοιχία ακόμη και με τη βασική αρχή της οικονομίας κατά την οποία, ανάπτυξη δεν μπορεί να υπάρξει υπό συνθήκες λιτότητας.

Ο όλος χειρισμός της κρίσης από την πολιτική ηγεσία ισοδυναμεί με απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας, αφού οι αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα λειτουργίας της πολιτείας και της ακεραιότητας της χώρας παραχωρήθηκαν στους ξένους, των οποίων στόχος ήταν η υποδούλωση του έθνους μέσω των σύγχρονων μεθόδων υποδούλωσης, που είναι ο οικονομικός έλεγχος μέσω του υπερδανεισμού. 

Το πολιτικό προσωπικό που εκλήθη να διαχειρισθεί την σοβαρότερη μεταπολεμική κρίση, επέπρωτο να είναι το χειρότερο των τελευταίων χρόνων, σε όλο του το φάσμα. Ή όλη εμφάνισή τους στο κοινοβούλιο, παραπέμπει σε συμπεριφορές καφενείου έως χαμαιτυπείου 
Η κρίση, είναι αδύνατον να θεραπευθεί  υπό τις παρούσες  συνθήκες, oι οποίες υπακούουν σε δύο βασικές παραμέτρους : 
- Η μία είναι η οικονομική παράμετρος, που εμφανίζει το χρέος να ανέρχεται στο 200% περίπου του εθνικού εισοδήματος και να υπερβαίνει 320 δις ευρώ. Η εξόφληση αυτού του χρέους είναι αντικειμενικά αδύνατη, αφού η εξόφληση του απαιτεί το εθνικό εισόδημα σχεδόν δύο ετών χωρίς να δαπανηθεί τίποτε για τις ανάγκες του λαού και του κράτους.

- Η άλλη παράμετρος αφορά τις διαχρονικές πληγές της ελληνικής πραγματικότητας και εννοούμε τη γραφειοκρατία και διαφθορά, την παραοικονομία, που αποτελούν τα συγκοινωνούντα δοχεία της παρακμής του δημόσιου βίου και τα βασικά αίτια της εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Είναι δημιουργήματα του βίου και πολιτείας των κυβερνώντων των τελευταίων σαράντα χρόνων και αποτελούν τη συνισταμένη του κομματισμού, της υποβάθμισης της παιδείας και της αξιοκρατίας και της ισοπέδωσης κάθε αρχής και κάθε αξίας.

Η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ο εναγκαλισμός της εξουσίας με άνομα συμφέροντα της παραοικονομίας και της διαπλοκής, απετέλεσε τον κανόνα της περιόδου αυτής. Ο εθισμός του λαού στην ήσσονα προσπάθεια και ο πακτωλός των χρημάτων που γέμιζαν τα θυλάκια των ενδημούντων στα τα σαλόνια της εξουσίας και των παρεπιδημούντων στα ποιμνιοτάσια της κομματοκρατίας, οδήγησαν τη χώρα στην αποβιομηχάνιση και τον παρασιτισμό.
Κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες, αβίαστα ανακύπτει το ερώτημα: Πού θα καταλήξει η εφιαλτική αυτή πορεία της χώρας; 
Ασφαλώς η απάντηση δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη. Το βέβαιο όμως είναι ότι ο χειρισμός της καταστροφής που διανύει το έθνος μας, δεν είναι υπόθεση μιας κυβέρνησης, και πολύ περισσότερων μιας ή δύο κυβερνητικών παρατάξεων.                  

Η σωτηρία της χώρας είναι πλέον υπόθεση του ελληνικού λαού, ο οποίος έδινε πάντα τη λύση στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας μας. Η ανεξαρτησία και η προκοπή αυτής της χώρας είναι επίτευγμα των αγώνων και των θυσιών αυτού του λαού. Και πάνω απ’ όλα, είναι  υπόθεση των ατόμων εκείνων που ξέρουν και μπορούν. Των ατόμων που έχουν καταξιωθεί στον επαγγελματικό και επιστημονικό στίβο και διακρίνονται κυρίως για το ήθος και την κοινωνική τους αναγνώριση.

 Πρέπει να σημάνει εθνικός συναγερμός, να πνεύσει άνεμος επαναστατικής αλλαγής σε όλες τις λειτουργίες της πολιτείας και να κατεδαφίσει ότι σάπιο και αμαρτωλό έχει χτιστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια.

Η ανάκαμψη πρέπει να λάβει διαστάσεις παλιγγενεσίας, που θα έχει την έννοια του κοινωνικού μετασχηματισμού, να υπογραφεί ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα διαλαμβάνει κράτος και πολίτες. Πρέπει να ψηφισθεί καινούργιο Σύνταγμα, που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας και να καταργηθεί το υπάρχον, που πρεσβεύει την απόλυτη πρωθυπουργική μοναρχία, που εκμαυλίζει τους πολιτικούς προς την ανομία, τους καθιστά δικαστές των δικών τους αδικημάτων και αθωώνουν τις κακουργηματικές πράξεις τους ( άρθρο 86). Να θεσμοθετηθεί ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη των επενδύσεων και της οικονομίας εν γένει. Να καταργηθεί το πελατειακό κράτος, ώστε να εξαλειφθεί η φοροδιαφυγή. Πρέπει επί τέλους να αντικατασταθεί το μοντέλο της κρατικοδίαιτης οικονομίας.

Απαιτείται η αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης, ώστε να είναι αποτελεσματική και να χτυπηθεί επί τέλους η διαφθορά. Πρέπει να δοθεί έμφαση στην αξιοκρατία και στην επιβράβευση της προσπάθειας. Πρέπει να αλλάξει το σύστημα της παιδείας, με στόχο τη να ανάδειξη της  η ελληνικής παιδείας και της εθνικής μας ετερότητας.
Οι αντοχές του λαού έχουν εξαντληθεί. Πριν ξεχειλίσει η λαϊκή οργή, πρέπει υπάρξουν επαναστατικές αλλαγές σε όλο το φάσμα των θεσμών, διαφορετικά η οικονομική κρίση θα εξελιχθεί σε εθνική καταστροφή.

Τώρα είναι η στιγμή που η χώρα χρειάζεται μια προσωπικότητα που να διαθέτει ‘αρετήν και τόλμην’,  που να ηγηθεί της εθνικής αυτής προσπάθειας, να συνεγείρει τις ατομικές συνειδήσεις, να  εμπνεύσει την εμπιστοσύνη και το σεβασμό στο λαό και να τον οδηγήσει στην πορεία του πεπρωμένου του.  Γνωρίζουμε ότι στην κατεύθυνση αυτή δραστηριοποιείται μια σημαντική προσωπικότητα με διεθνές κύρος, αλλά και με σπάνιες ικανότητες σε θέματα διαχείρισης κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων. Ευχόμαστε η προσπάθεια του να στεφθεί με επιτυχία.

alkost@otenet.gr