Δημήτρης Δανίκας

Για ένα λόγο το λέω δημοσίως αυτό. Για τον Αναγνώστη. Για τον έλληνα πολίτη. Που παρασυρμένοι από μια γενικόλογη, ανεμάρτιστη κακόβουλη και αστήριχτη φλυαρία, εκλαμβάνουν κάθε δημοσιογράφο ως οργανέτο διαπλοκής και ύποπτης συναλλαγής. Πλάνη αγαπητέ μου. Πλάνη που σαν ερπετό αναρριχάται και κατατρώει τις συνειδήσεις μας. Μην τους πιστεύεις. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών της ενημέρωσης είναι αμόλυντοι και ταγμένοι στο λειτούργημά τους

Η Ελενα όπως όλα τα παιδιά του καλλιτεχνικού τμήματος των «Νέων» υπήρξαν στην συνείδησή μου διαμάντια ήθους, καλλιέργειας, αλληλεγγύης και εργατικότητας. Καθόλου τυχαίο. Η επιλογή όλων αυτών των γραφιάδων οφείλεται, αποκλειστικά, στην αχόρταγη τελειομανία του Λέοντα Καραπαναγιώτη. Του καλύτερου διευθυντή ελληνικής εφημερίδας των τελευταίων τριάντα χρόνων. Αυτός τους επέλεξε όλους. Εναν έναν. Ετσι συγκροτήθηκε μια σύνθεση μοναδική

Η Παρασκευή Κατημερτζή (Αρχαιολογία), η Ελενα Χατζηιωάννου (Θέατρο), ο Γιώργος Σαρηγιάννης (Θέατρο), η Μικέλα Χαρτουλάρη (Βιβλίο), η Μαρία Μαρκουλή (ξένη μουσική), η Χαρούλα Ποντίδα (ελληνική μουσική), ο Παύλος Κάγιος (ρεπορτάζ κινηματογράφου), ο Πάνος Γεραμάνης (ελληνική μουσική και συντάκτης ύλης), ο Γιάννης Μητσάκος (συντάκτης ύλης), η Εφη Φαλίδα (Styiling) και ο Παύλος Αγιαννίδης (υπεύθυνος και κλασική μουσική). Κατά γενική ομολογία το καλύτερο καλλιτεχνικό τμήμα. Μακράν των άλλων.

Η κρίση και ο χρόνος γκρέμισαν αυτό το μικρό οικοδόμημα που με κόπο, μόχθο και άφθονο μεράκι έχτισε ο Καραπαναγιώτης. Πρώτα «έφυγε» ο Πάνος (αν δεν με απατά η μνήμη μου). Επειτα ο Λέων. Τώρα η Ελενα. Ενδιαμέσως σκόρπισαν οι περισσότεροι. Υπάρχει λόγος, Ουσιαστικός. Που έχει να κάνει με καθένα από εμάς. Τι να το κάνουμε το καλλιτεχνικό; Πόσοι ενδιαφέρονται για την Λογοτεχνία, το Θέατρο, το Σινεμά, την Αρχαιολογία; Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ενώ ας πούμε, για τα κρεβάτια της Χ ανθυπογλάστρας νοιάζονται και ρουφάνε κάθε λέξη εκατομμύρια αναγνωστών και θεατών

Με απλά λόγια ο θάνατος πρώτα του Λέοντα και ύστερα της Ελενας είναι συμβολικός. Και διπλός. Συρρικνώθηκε το πεδίο δράσης. Συρρικνώθηκε το ενδιαφέρον. Συρικνώθηκε έως εξαντλήθηκε η ανάγκη. «Σκοτώνουν» τ άλογα πριν αυτά γεράσουν. Never mind. Που θα πάει. Η κατάσταση θ αλλάξει και θα είναι ντάλα μεσημέρι. Μέχρι τότε ένα πράγμα θα συνοδεύει σήμερα το φέρετρο της Ελενας στην τελευταία της κατοικία. Μία μεγάλη, τεράστια, παγκόσμια, καθολική Αλήθεια. Από τη στιγμή της σύλληψης, ακόμα και το έμβρυο πορεύεται προς τα εκεί. Ο μοναδικός μονόδρομος από την ύπαρξη της Ανθρωπότητας. Επομένως σημασία δεν έχει τόσο η κατάληξη όσο η ενδιάμεση κατάσταση. Τι κάνουμε στο μεταξύ. Ε λοιπόν σας βεβαιώ. Μπροστά σε όλα αυτά τα «έργα» άφθονων μεγαλόσχημων και εκατοντάδων κούφιων επώνυμων, τα καθημερινά «μικρά» της Ελενας φαντάζουν κρυφά αριστουργήματα. Στον τάφο της ένα επίγραμμα ταιριάζει: Οι έσχατοι έσονται πρώτοι!