Ρομίνα Ξύδα

Ανοίγω υπολογιστή. Θερινό δελτίο παράνοιας, νοσηρή αυγουστιάτικη πανσέληνος συμπυκνωμένη σε τυποποιημένα δημοσιογραφικά κλισέ. Κάτι σαν βρεφικό γάλα με δηλητήριο, σαν παραμάνα με μαχαίρι. Διαβάζω: “Παρασκευή 9 Αυγούστου: 37χρονος σεκιουριτάς από το Αιγάλεω βίαζε κατ' εξακολούθηση ένα 13χρονο αγοράκι με νοητικά προβλήματα.” “Τρίτη 13 Αυγούστου: 20χρονη μητέρα και 44χρονη γιαγιά πέταξαν το βρέφος στα σκουπίδια επειδή ήταν εξώγαμο. Το βρέφος εντοπίστηκε νεκρό στη χωματερή Λεχαινών Ηλείας.” “Τετάρτη 14 Αυγούστου: Πατέρας στην Κάτω Αχαΐα υποχρέωνε τα τρία μικρά παιδιά του να ζητιανεύουν και τις δύο μεγαλύτερες κόρες του, ηλικίας 12 και 14 ετών, να υφίστανται τις σεξουαλικές ορέξεις ηλικιωμένων έναντι αμοιβής”. Οθόνη μαύρη, γεμάτη από στάμπες βρεφικού αίματος αγνώστου DNA. Οθόνη σπασμένη, γεμάτη από ρωγμές παιδικών ονείρων που θα μείνουν για πάντα εφιάλτες. Οθόνη κενή. Ανάβω προαύλιο τσιγάρο ανάμεσα σε συναδέλφους, αυτόπτες-μάρτυρες, των ίδιων φονικών, δικαστές των ίδιων τεράτων. Κανείς δεν εφησυχάζει με την σύλληψη του ανθρωπόμορφου κτήνους με την αρρωστημένη φάτσα. Κανείς δεν νοιάζεται αν τον λένε Ιωάννη Χατζόπουλο ή Κλάους Κίνσκι. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για την τραγική ιστορία ζωής της μάνας που πέταξε το νεογέννητο παιδί της στα σκουπίδια. Και κανείς δεν συγκινείται εάν οι παραπάνω πρωταγωνιστές των πιο αποτρόπαιων εγκλημάτων χαρακτηρίζονται ως ανώμαλοι, διαστροφικοί ή βαριά άρρωστοι από την ιατρική επιστήμη. Όλοι τους, με μια φωνή, συμφωνούν πως αυτά τα τα τέρατα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν. Να κρεμαστούν παραδειγματικά στην μέση της πλατείας Συντάγματος, να υποστούν σωματικά όσα διέπραξαν στο κορμάκι ενός παιδιού, να συρθούν γυμνοί _ σαν βρέφη _ στις χωματερές όπου “ξεφορτώθηκαν” τα δικά τους παιδιά. Με μια λέξη: Να πάψουν να υπάρχουν. Στην ρωμαϊκού τύπου “προαύλια αρένα” οι φωνές αυτές αποτελούν ίσως την μοναδική μορφή δικαιοσύνης απέναντι σε μία “ευνομούμενη πολιτεία” που το μόνο που κάνει είναι να ανέχεται και κάποια στιγμή να ελευθερώνει τα κτήνη που βιάζουν και σκοτώνουν παιδιά. Γιατί τα παιδιά αυτά δεν θα γυρίσουν ποτέ στο δωμάτιο που αχνοφέγγουν τα όνειρα και γιατί κανείς από εμάς δεν θα ανάψει ροζ ή γαλάζιο κεράκι στο βασίλειο της χαμένης τους αθωότητας _ ενίοτε και ζωής.