Μπάμπης Κούτρας

Το ταξίδι του Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ, πέραν όλων των άλλων, σηματοδοτεί το τέλος του αντιαμερικανισμού στην Ελλάδα. Για δεκαετίες τώρα στην ελληνική πολιτική ζωή αλλά και στην κοινή γνώμη διαμορφώθηκε η αντίληψη ότι για όλα τα δεινά της χώρας μας ευθύνεται η Ουάσινγκτον. Αντίθετα, η Ευρώπη ήταν πάντα ο αγαπημένος στρατηγικός και οικονομικός εταίρος.

Από τον Εμφύλιο μέχρι τις «βάσεις του θανάτου» και τον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία γενιές και γενιές Ελλήνων «εκπαιδεύτηκαν» να μισούν ό,τι αμερικανικό, επειδή θέλαμε να πιστεύουμε ότι «οι ΗΠΑ εκπροσωπούν πάντα το άδικο», ακόμη και όταν βρίσκονταν απέναντι σε στυγνά δικτατορικά καθεστώτα.

Εχει η ζωή γυρίσματα και τα έφερε έτσι η οικονομική κρίση ώστε η Αμερική του Μπαράκ Ομπάμα να προβάλλει ως η μόνη ικανή δύναμη που μπορεί να κάμψει τη γερμανική πολιτική της μονόπλευρης λιτότητας και να πιέσει το Βερολίνο να χαλαρώσει τον σφιχτό κορσέ της δημοσιονομικής πειθαρχίας, επιτρέποντας στις χώρες του Νότου να πάρουν μια βαθιά ανάσα.

Πολύ σωστά ο πρωθυπουργός επιδίωξε και πήρε (όπως όλα δείχνουν) τη στήριξη των ΗΠΑ εν όψει της σκληρής μάχης που θα δοθεί το αμέσως προσεχές διάστημα ανάμεσα στην Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Το ζήτημα της ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους αποτελεί προαπαιτούμενο για να κερδίσει η χώρα μας την εύνοια των επενδυτών και να γίνει προορισμός για την τοποθέτηση κεφαλαίων που θα φέρουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας.

Αριστα επίσης έπραξε ο πρωθυπουργός αναζητώντας συνεργίες στις ΗΠΑ για το ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών αποθεμάτων, δημιουργώντας συμμαχία, ώστε να αποφευχθούν προσκόμματα και απειλές από κακότροπους γείτονες.

Δεν πρέπει, εξάλλου, να περάσει απαρατήρητο το ότι και ο Αλέξης Τσίπρας, έπειτα από κάποια, μάταια μάλλον, ταξίδια στη Λατινική Αμερική, αναγνώρισε, έστω και από αντίθεση προς την Ανγκελα Μέρκελ, τον θετικό ρόλο των ΗΠΑ. Ποιος θα το πίστευε πριν από μερικά χρόνια ότι ένας ηγέτης της Αριστεράς, που φιλοδοξεί και έχει ελπίδες να κυβερνήσει, θα ξεπερνούσε ταμπού δεκαετιών ταξιδεύοντας στην Ουάσινγκτον και θα μιλούσε σε στελέχη του αμερικανικού συστήματος διακυβέρνησης, προσδοκώντας την εύνοια του Λευκού Οίκου...

Η επίσκεψη Σαμαρά και οι υψηλές προσδοκίες του ελληνικού λαού από αυτό το ταξίδι σηματοδοτούν το τέλος ενός «φθηνού» αντιαμερικανισμού. «Φθηνός» γιατί όχι μόνον κάθε «αντι-» φέρνει συνήθως τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα, αλλά κυρίως γιατί αποδείχθηκαν παντελώς ανώφελες και βλαπτικές για τα εθνικά συμφέροντα οι εμμονικές τριτοκοσμικές περιπλανήσεις του παρελθόντος, όπως και τα υποτιθέμενα ανοίγματα προς θρησκευτικά ομόδοξες δυνάμεις.