Μπάμπης Κούτρας

Η παρακμή του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου συνδέεται ευθέως με την οικονομική κρίση που ισοπεδώνει τη χώρα τα τελευταία τρία χρόνια. Αποτελεί, δε, τον καθρέφτη της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης και επηρεάζεται άμεσα από αυτή. Οι «ιδιοκτήτες» των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιρειών δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως «επενδυτές», σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του σχετικού νόμου, αλλά ως «χορηγοί». Κανένας τους δεν μπορεί να ελπίζει σε απόδοση, έστω και μακροπρόθεσμα, της επένδυσής του, ενώ αντίθετα αποτελεί εύκολο στόχο δυσαρεστημένων οπαδών και ενός συστήματος που επιβιώνει παρασιτικά στο ευρύτερο παρα-αθλητικό περιβάλλον, απομεινάρι μιας άλλης διαφορετικής και πλούσιας εποχής.

 Οι φίλαθλοι είναι λογικό να απαιτούν πάντα καλύτερους και άρα ακριβότερους παίκτες για υψηλότερες αθλητικές διακρίσεις, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους την οικονομική πραγματικότητα. Από την άλλη πλευρά, οι δυνατότητες για τις ΠΑΕ είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Tα έσοδα από εισιτήρια περιορισμένα, καθώς οι φίλαθλοι δεν πηγαίνουν στο γήπεδο, τα τηλεοπτικά δικαιώματα έχουν μειωθεί και χορηγοί για τις φανέλες επίσης δεν υπάρχουν.

Περίπου ίδια είναι και η κατάσταση στην οικονομία. Παρά τη διαπιστωμένη ανάγκη νέων επενδύσεων, η χώρα εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την επιχειρηματικότητα με ένα μίγμα καχυποψίας, φθόνου και επιθετικότητας. Το πολιτικό σύστημα ποτέ δεν ξεκαθάρισε τους κανόνες του παιχνιδιού. Το αντίθετο μάλιστα. Με στόχο να κρατά δέσμιους τους επιχειρηματίες, δημιούργησε έναν γραφειοκρατικό λαβύρινθο διατάξεων, ρυθμίσεων, υποχρεώσεων, εξαιρέσεων, ειδικών κινήτρων και απαγορεύσεων, προκειμένου οι επιχειρηματίες να έχουν ανάγκη την πολιτική παρέμβαση για να προχωρήσει μια δουλειά.

Υπ' αυτές τις συνθήκες ο συνδυασμός  ενασχόλησης με την οικονομία και το ποδόσφαιρο εξελίσσεται σταδιακά σε μια οδυνηρή εμπειρία. Η διεθνής αντίληψη ότι έτσι οι ισχυροί χρηματοδότες ποδοσφαιρικών ομάδων κερδίζουν λαϊκή αναγνώριση και επιχειρηματική ασυλία έχει ανατραπεί πλήρως. Είναι ενδεικτικό το ότι πανίσχυροι οικονομικοί παράγοντες έχουν αποτραβηχτεί ακόμα και από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές ομάδες παραδίδοντας την ιδιοκτησία σε Αραβες, Ρώσους ή Ινδούς επιχειρηματίες. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα που η ενασχόληση  με το ποδόσφαιρο στοχοποιεί και ενοχοποιεί κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα.

Η απόσυρση της οικογένειας

Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό, όπως και των άλλων μεγαλομετόχων, εξελίχθηκε σε κρίση χρηματοδότησης που ανέδειξε τεράστια διοικητικά κενά με τα γνωστά αποτελέσματα. Πολλοί επιχειρηματίες μεγάλων ή μικρότερων ΠΑΕ ακολούθησαν την ίδια στρατηγική είτε γιατί δεν μπορούσαν να στηρίξουν οικονομικά τις ομάδες που αγαπούσαν λόγω της κρίσης, είτε γιατί δεν μπορούσαν να σταθούν επιχειρηματικά λόγω της κατάστασης που διαμορφώθηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ενας από τους τελευταίους που εξακολουθούν να υπηρετούν το πανάκριβο χόμπι, όπως ομολογούν οι αντίπαλοί του, είναι ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Εκτός από τον Ολυμπιακό πλήρωσε από τους πρώτους (όπως θα διαβάσετε σε διπλανές στήλες) την οικειοθελή καταβολή φόρου που συμφώνησαν οι εφοπλιστές με τον πρωθυπουργό, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του κ. Αντώνη Σαμαρά και συμμετείχε με 50 εκατ. ευρώ στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Εθνικής και της Τράπεζας Αττικής, παρόλο που δεν έχει καμία επιχειρηματική δραστηριότητα στην Ελλάδα.

Ηρθε η ώρα, όμως, που καλείται να πληρώσει το κόστος της «χορηγικής» στήριξης του ποδοσφαίρου και της εθνικής οικονομίας. Η ασύστατη, σύμφωνα με τα στοιχεία του φακέλου που είδαν το φως της δημοσιότητας, άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος του από τον εισαγγελέα κ. Αριστείδη Κορέα για τον τελικό Κυπέλλου εντάσσεται πρόδηλα στη δημιουργία κλίματος δυσμενών εντυπώσεων, σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο, με όρους επικοινωνίας. Η εθνική οικονομία και το ποδόσφαιρο έχουν ανάγκη, ειδικά αυτή την περίοδο, από «αιμοδότες». Δεν είναι ανάγκη να «κυνηγάμε» και τους τελευταίους εθελοντές που απέμειναν. Μιμητές χρειαζόμαστε, όχι διώξεις χωρίς στοιχεία σε θολό περιβάλλον με προφανείς στόχους.