Δημήτρης Παγαδάκης

Η αλήθεια είναι ότι τέτοια πειράματα δοκιμάζουν, αν δεν υπερβαίνουν, τις σωματικές, πνευματικές και ψυχικές αντοχές των εθελοντών. Όταν δε , αυτά μεταφερθούν στο πολιτικό πεδίο τρομοκρατούν τους συμμετέχοντες . Από αυτή την άποψη οι αντοχές της ΔΗΜΑΡ από τη συμμετοχή της στην τρικομματική κυβέρνηση, εξατμίστηκαν . Κατανοητό.

Η ηγεσία της δεν θέλει να δικαιολογεί περεταίρω το μαρτύριο της, δεν μπορεί να παραμένει αενάως εκτεθειμένη, κουράστηκε να νοιώθει συνένοχη στους πρόχειρους αιφνιδιασμούς του Μαξίμου. Βραχυκυκλώθηκε. Και απ΄ότι φαίνεται προτιμά να διατηρήσει ανέπαφο το ιδεολογικό της πρόσημο και να κουβαλήσει το αξιακό της φορτίο παρά να συνδιαχειριστεί επίμονα και επίπονα τα κοινά. Θεμιτό.

Το ζήτημα δεν είναι αν ο Φώτης Κουβέλης φέρνει σε ένα μεταχειρισμένο «αριστερό Καρατζαφέρη», όπως είχε χαρακτηρίσει πέρυσι το πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ ο Αλέξης Τσίπρας. Το πρόβλημα είναι πολιτικό. Έχει να κάνει με το προφίλ του κόμματος και το πολιτικό του λόγο. Πρώτα απ΄όλα, όμως, αφορά τη πορεία της χώρας προς τη σταθερότητα και την ανάγκη να πιάσουν τόπο οι θυσίες του ελληνικού λαού.

Αναμφίβολα έχουν τη δική τους αξία οι ισότιμες συνεργασίες ο αλληλοσεβασμός των κυβερνητικών εταίρων, η διαφάνεια στις σχέσεις τους , η λειτουργία των δημοκρατικών κανόνων που διασφαλίζει την ομαλότητα. Εξίσου, όμως, σημαντικό είναι ότι στα διάκενα και τις χαραμάδες που δημιουργούσαν οι αποκλίσεις των πρωταγωνιστών της συγκυβέρνησης, η ΔΗΜΑΡ προσπαθούσε να χωρέσει πνεύμα μετριοπάθειας, νηφαλιότητας, ρεαλισμού και ιστορικής αίσθησης. Όχι πια.

Τι άλλαξε ; Μπορεί η λάθος ανάγνωση της συγκυρίας , η κοντόθωρη μελέτη δημοσκοπικών ευρημάτων, η πιθανή παγίδευση από την ανάληψη ενός ανυποχώρητου ρίσκου. Ίσως και η ανάδυση παλαιών αυτοαναφορικών ευαισθησιών, η επανεργοποίηση των ρεφλέξ ανυπακοής και καταγγελίας , η οπισθοδρόμηση στα στερεότυπα ενός περιχαρακωμένου και συνεκτικού κόμματος. Όλα παίζουν .

Όπως και να έχει , όμως, η επιλογή της απομόνωσής της χάριν της συνέπειας και η ενεργοποίηση φυγόκεντρων δυνάμεων στη τρικομματική κυβέρνηση δεν ταιριάζουν στη φυσιογνωμία που πλάσαρε υπό τη ταμπέλα της «υπεύθυνης Αριστεράς». Όχι τόσο επειδή μετατρέπει τη κυβέρνηση σε δικομματική και συρρικνώνει τη κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, αλλά επειδή με την απομάκρυνσή της απ΄ αυτή δρομολογεί περιπέτειες. Εξάλλου ένα νέο εκλογικό σενάριο, το τρίτο μέσα σε ένα χρόνο, θα είναι ολέθριο για την εύθραυστη χώρα.

Ενδεχομένως στην Αγ. Κωνσταντίνου να ανακουφίστηκαν από την απαλλαγή των ευθυνών συμμετοχής στη κυβέρνηση. Ωστόσο με την εγκατάσταση της ΔΗΜΑΡ στις γκρίζες ζώνες της αντιπολίτευσης αρχίζουν και για αυτήν τα δύσκολα. Μένει να ανιχνευτεί σύντομα αν αποτελεί χώρο ευκαιριακής συγκόλλησης ετερόκλιτων στελεχών προσώπων, υπό τη ψύχραιμη φιγούρα του Φώτη Κουβέλη, ή θα αποδειχθεί κέντρο διερχομένων εν όψει πολιτικών εξελίξεων.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον δεν θα μπαίνει στο πειρασμό να δοκιμάζει αν καίει ο φούρνος, αλλά δεν θα έχει και την άνεση να «νίπτει τα χείρας» της. Έτσι κι αλλιώς η κοινωνία δεν συμπαθεί τους Πόντιους Πιλάτους. Πόσο μάλλον τους τράνζιτο;