Δημήτρης Δανίκας

Φταίμε; Φταίμε! Εμείς. Οι δημοσιογράφοι. Οχι όλοι. Κυρίως οι επώνυμοι. Οι λεγόμενοι opinion makers. Γιατί; Να το πω κομψά. Μα επειδή πολλές φορές δεν ανταποκρινόμαστε με επάρκεια στις στοιχειώδεις προδιαγραφές.

Αντικειμενικής ενημέρωσης και σχολιασμού. Τα παραδείγματα πολλά. Ετσι σκόρπια ανασύρω από την μνήμη μου μερικά από αυτά.

Ας πούμε. Ενημερώσαμε έγκαιρα για την επερχόμενη οικονομική καταστροφή; Μπορεί στα ψιλά. Μπορεί σε μερικά σχόλια μικρά. Μπορεί ανάμεσα σε κάποιες γραμμές. Πάντως, ως οφείλαμε, δεν το μπουμπουνίσαμε. Δεν αποκαλύψαμε το μέγεθος της χρεοκοπίας. Γιατί δεν το κάναμε; Πρώτο επειδή η ελληνική δημοσιογραφία αλληθωριζει προς τις δημόσιες σχέσεις. Να μην ενοχλήσουμε. Να μην υπερβούμε τα όρια του political correct. Ετσι καταλήγουμε συστημικοί.

Ετσι δημιουργούμε την εντύπωση εμείς και οι πολιτικοί θυμίζουμε την ρήση την ελληνική. Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο μαζί το πρόσωπο. Ετσι περισσότερο μας απασχολεί η παραπολιτική παρά η λειτουργία η δημοσιογραφική. Ετσι τον αναγνώστη μας τον διαπαιδαγωγήσαμε να βλέπει μέσα από την κλειδαρότρυπα της κρεβατοκάμαρας και των κοσμικών συναναστροφών. Ετσι όπως παραοικονομία το ίδιο και παραδημοσιογραφία. Με απλά λόγια αυτοαχρηστευτήκαμε. Που πάει να πει ότι μαζί με την οικονομική καταστροφή αποκαλύφθηκε και η ακαλληλότητα η δημοσιογραφική. Γι' αυτό.

Ας πούμε. Μπροστά στην επέλαση την γερμανική, προκρίναμε ως αντίπαλο δέος την γαλλική επιλογή. Με τον τάχα μου σοσιαλιστή Ολάντ. Το ξεχάσαμε; Η πλειοψηφία σχολιαστών και τα πρωτοσέλιδα των περισσότερων εφημερίδων αλλά και τα ειδησεογραφικά δελτία των καναλιών, έπεσαν με τα μούτρα ποιος θα «γράψει» την πιο κολακευτική αγιογραφία του σημερινού Προέδρου της Γαλλικής Προεδρίας. Ο σωτήρας των φτωχών. Ο αντίπαλος της άθλιας και μοχθηρής Μέρκελ. Περίπου ο Ρομπέν των λαών του Νότου. Κάτι χειρότερο.

Δημοσιογραφία επιπέδου καφενείου. Εντελώς ρηχή. Ολότελα χάρτινη και πέρα για πέρα επικίνδυνη. Επειδή καλλιεργεί φρούδες ελπίδες. Επειδή αποπροσανατολίζει. Και επειδή ρίχνει την δημοσιογραφία στο επίπεδο της πρέφας.

Τι αποδείχτηκε; Οτι όσο ειναι το μπόι του Ολάντ τόσο και η τόλμη του. Οσο αυτός είναι σοσιαλιστής άλλο τόσο εγώ είμαι αατροναύτης αμερικανός. Γιατί; Μα επειδή τα οικονομικά θεμέλια της Γαλλίας τρίζουν όπως περίπου και της Ιταλίας. Και επειδή όσο η Μέρκελ έχει ανάγκη, ως «δημοκρατικό» άλλοθι, την Γαλλία άλλο τόσο και περισσότερη ανάγκη έχει η Γαλλία από τα ταμεία της Γερμανίας. Αυτή την στιγμή η πολιτική των Φράγκων παραπέμπει στο καθεστώς του Βισύ και του στρατηγου Πεταίν. Η κατάληξη;

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο δήθεν σωτήρας μας μετατράπηκε σε σφουγγαρίστρα και καμαριέρα του Σόιμπλε. Τουτέστιν Ελλάς-Γαλλία συμμαχία ίσον σκέτη ανοησία.

Ας πούμε. Οι καταλήψεις παλιών αρχοντικών. Οπο κανάλια και εφημερίδες μετέδιδαν και πλαγίως θριαμβολογούσαν με τις εφορμήσεις των κατασταλτικών δυνάμεων. Ετσι οι δημοσιογράφοι κατέληξαν κλακαδόροι του υπουργού «προστασίας» του Πολίτη. Κι έτσι αγνόησαν και προσπέρασαν μια βασική αρχή: Την έρευνα. Γιατί οι πρώτοι που έφταιγαν για την καταστροφή είναι τα Πανεπιστήμια και άλλοι επίσημοι φορείς. Στους οποίους τα οικήματα είχαν παραχωρηθεί.

Γιατί όταν οι μπάτσοι αποχωρούσαν από την σκηνή του «εγκλήματος» οι καταληψίες επανέρχονταν όπως πριν. Και γιατί όλος αυτός ο ντόρος ήταν σκηνοθετημένος. Από την κυβέρνηση με κομπάρσους τους δημοσιογράφους. Να αποπροσανατολίσουν. Να προμοτάρουν την πυγμή του Δένδια. Και έτσι την μάζα της σιωπηλής πλειοψηφίας των νυκοκυραίων να την κερδίσουν. Επικοινωνιακά κόλπα. Τουτέστιν τρίχες κατσαρές για αναγνώστες και τηλεθεατές με τσατσάρες αφρικανικές!