Δημήτρης Παγαδάκης

Αν το παλικάρι είχε περισσότερο μυαλό από τατουάζ και δεν είχε  πάρει τόσο  ψηλά τον αμανέ δεν θα γινόταν νούμερο. Κατάφερε, όμως,  με μια ανατριχιαστική χειρονομία όχι να γίνει μόνο  ρόμπα διεθνώς αλλά και να αποτυπώσει με μια  κίνηση τη φασιστική φανφάρα. Με το ναζιστικό του χαιρετισμό ο ποδοσφαιριστής Κατίδης δεν  στιγματίστηκε απλώς.    Λουκιάστηκε αυτοβούλως σε μια δραματουργία που λατρεύει το κιτς, δοξολογεί τις  υπερβολές του σώματος , κολακεύει το ναρκισιστικό ελιτισμό, αποθεώνει την υποταγή στη ομάδα . Κάτι τέτοιες δηλαδή  ξεπεσμένες καρικατούρες  που πλασάρουν οι περισσότερες αντιδημοκρατικές ιδεολογίες  ως ηρωική μυθολογία . Και που την υπηρέτησαν ομοιόμορφα ντυμένα ανδρείκελα  , που έστελναν τους αντιπάλους τους σε εφιαλτικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρεματόρια. 

Αμφιβάλλω αν ο  αξιολύπητος Κατίδης πήρε χαμπάρι το τι αποτρόπαια συμβόλιζε και το τι  φρικτό υπενθύμιζε η χειρονομία του. Σίγουρα,  δεν ήταν μια ενστικτώδης , μηχανική ή αυθόρμητη κίνηση ενός τυπάκου  υπνωτισμένου από μια αφελή εγωμανία. Κάπου την είδε, κάπως του φάνηκε, από κάπου τη ξεσήκωσε,  ίσως και κάποιος να τον «έψησε» ότι έτσι θα ξεχωρίσει. Και «μάσησε». ¨Όπως μπορεί να «μασήσει» κάθε  αποχαυνωμένος, ιδιόρρυθμος, εύπιστος και ανιστόρητος πιτσιρικάς των γηπέδων που ονειρεύεται να γίνει ηγέτης. Και τη «πάτησε», υπηρετώντας  μια ελεεινή   χορογραφία  εξαλλοσύνης που προμοτάρει τη  μιλιταριστική βία και τη περιφρόνηση προς τους αδύναμους . Προφανώς άθελά του.

Γιατί ο «φουκαράς» ο Κατίδης –που μετά τη προσβλητική του φωτογραφία η οποία έκανε το γύρο του πλανήτη δεν θα βρει ούτε ομάδα 5Χ5 για να αγωνισθεί -δεν μοιάζει για νεοναζιστής. Ούτε για κήρυκας μίσους. Σε ανόητο φέρνει.  Πρώτα απ’ όλα, γιατί ο πραγματικός φασίστας ακολουθεί τη τακτική της παραπλάνησης. Έχει  θράσος, αυθάδεια, ξεδιαντροπιά. Γίνεται μετρ στην υποκρισία  και την εξαπάτηση για  να μη διακρίνεται τίποτε το κακό κάτω από τη φιλύσηχη προβιά του. Ο φασισμός εξάλλου  δεν αφορούσε ποτέ τους ακραίους, τους ασεβείς και τους ανυπάκουους .

Τους νομιμόφρονες αφορούσε και σε αυτούς απευθυνόταν καθησυχαστικά.  Όταν  ο επιθετικός της Λάτσιο Πάολο Ντι Κάνιο  με το τατουάζ  που έγραφε  «Ντούτσε»  στο δεξί χέρι έτεινε  τεντωμένη τη παλάμη  στις κερκίδες δικαιολογούταν πως  υιοθετούσε τις αξίες του χαιρετισμού των ρωμαικών λεγεώνων.  Πάλι καλά που δεν έλεγε ότι αντέγραφε το χαιρετισμό της Παλαιστινιακής Χαμάς  

Αντίθετα  ο «αδαής» Κατίδης , δασκαλεμένος ή όχι,  προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από την παραδοχή της ανοησίας και της άγνοιας του.  Ασφαλώς η βλακεία δεν είναι άλλοθι ούτε η μεταμέλεια  του  χαρίζει συγχωροχάρτι.  Αλλά να  τον «κρεμάσουν»ως  νεοναζιστή και  ρατσιστή είναι μάλλον υπερβολικό. Όχι επειδή έχει καταγωγή από το Πόντο, είναι παιδί φτωχών μεταναστών  και έχει ετεροθαλή αδερφό από το Πουέρτο Ρίκο, άρα έχει γνωρίσει  διακρίσεις και ξενοφοβικές διώξεις . Αυτά είναι καλλιγραφικές υποσημειώσεις στα ελαφρυντικά του. Σημαντικό και δίκαιο είναι να τιμωρηθεί παραδειγματικά και αυστηρά . Αλλά όχι εξοντωτικά .  Γιατί, αλίμονο, αν είναι  αυτό το πρόταγμα  του ελληνικού ποδοσφαίρου, της ομάδας του και  της κοινωνίας.

 Η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική . Είναι μεγάθυμη, ψύχραιμη  και ανεκτική. Οφείλει, ωστόσο,  να αγρυπνά και να απαντά  αποφασιστικά, όταν απειλείται από δυνάμεις του ολοκληρωτισμού.  Ας κυτάξει, λοιπόν,  η πολιτεία και η ομοσπονδία να ξεκαθαρίσουν  πρώτα τις κερκίδες από το ρατσιστικό σκυλολόι που πετάει μπανάνες και ξεφωνίζει , βλασφημά και χλευάζει τους μαύρους ποδοσφαιριστές και μετά ας αποφασίσουν .

Θα επιμορφώσουν ,  εκπαιδεύσουν  και συνετίσουν  κάθε παραστρατημένο νέο στις αξίες και το ήθος της δημοκρατίας ή θα τον δαιμονοποιήσουν , ξορκίσουν  και λιθοβολήσουν για μια παραβατική παπαριά και ένα αναγνωρισμένο παράπτωμα ; Στη  δεύτερη περίπτωση, αναπόφευκτα , θα διαπράξουν ένα  καταδικαστικό φάουλ σκοπιμότητας . Γιατί δεν  θα χαρίσουν μόνο το κάθε  Κατίδη στο φασιστικό ιδεολόγημα αλλά θα προσφέρουν εγγυημένα και το απαραίτητο μέινστρήμ λούστρο στο παρωχημένο  παραλήρημα μιας  αγέλης μελανοχιτώνων.