Δημήτρης Δανίκας

Διαφωνώ με τον κυρ Θόδωρο. Οχι, δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αρκετοί μπορεί. Ολοι όχι! Ομως υπεύθυνοι και συνένοχοι, αρκετοί εξ ημών και υμών. Δημοσιογράφων και πολιτών. Πώς; Το εξηγώ.

Ας πούμε η πρόσφατη περίπτωση του ντουέτου Παπαγεωργόπουλος - Ψωμιάδης. Που επί σειρά εκλογικών αναμετρήσεων εξασφάλιζαν την προτίμηση της πλειοψηφίας των ψηφοφόρων της πρωτεύουσας της Μακεδονίας. Ποια τα χαρίσματά τους; Ο πρώτος με το καθρεφτάκι και κορδωμένος σαν σκεπάρνι. Σαν μέσα του να έχει εντοιχιστεί αλύγιστο μπαστούνι. Τι άλλο; Α, ξέχασα. Κάθε φορά που άνοιγε το στόμα του νόμιζα ότι μασουλάει χαλίκια. Γλωσσοδέτης επιπέδου Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ. Περίπου.

Χωρίς, φυσικά, τα σφριγηλά «ποντίκια» του Αυστριακού βοδιού. Κοντολογίς, ο πρώην δήμαρχος μετά δυσκολίας μπορούσε να διατυπώσει «α μπε μπα μπλομ».

Ο δεύτερος, το εθνικοπατριωτικό περουκίνι ντε, ακολουθούσε την πασίγνωστη, «πανάρχαιη» νεοελληνική συνταγή. Εκ των κοτζαμπάσηδων αυτή. Σουλατσάριζε στις λαϊκές αγορές, στα μανάβικα και μπακάλικα, αντάλλασσε ασπασμούς και χαιρετούρες, φωτογραφιζόταν με τα χαϊβάνια και σε κάθε φράση του εκτόξευε και από ένα πατριωτικο-θρησκευτικό πυροτέχνημα. Κάτι σαν μπαλωθιά προς διέγερση του φαντασιακού ανεγκέφαλων πολιτών που στα όνειρά τους ηδονίζονται με τη νεκρανάσταση του Βυζαντίου και την επαναφορά της Κωνσταντινούπολης στη μητέρα Ψωροκώσταινα.

Ενίοτε δε και με βλαχοαρχοντιλίτικη φιγούρα έκανε έτσι και ασπαζόταν τη χερούκλα του Ανθιμου. Του έτερου μπουμπουκιού σ’ αυτό το απέραντο και χέρσο οικόπεδο της Θεσσαλονίκης. Και οι τρεις μαζί κάτι σαν ανθυπο-τρίο Στούτζες made in Greece!

Θα πείτε, χαριτωμένα όλα αυτά. Να τα βλέπουμε και να σουρνόμαστε χάμω από τα γέλια. Κάτι σαν δωρεάν προβολή ενός ριάλιτι σόου. Κάτι σαν νούμερο επιθεώρησης από τις πιο φτηνές στιγμές του «Δελφινάριου».

Ελα, όμως, που πρωτοκλασάτοι συνάδελφοι των καναλιών είχαν εξασφαλίσει τραπέζι-πίστα στον Ψωμιάδη, τις κορόνες του και το περουκίνι του!

Ελα που οι μισοί και πλέον ψηφοφόροι της Θεσσαλονίκης -μεγάλα παιδιά και ενήλικες εννοείται- τους θεωρούσαν σαν τα πιο λαμπερά στολίδια της πόλης!
Ελα, όμως, που το κόμμα τους, η Ν.Δ., άρμεγε ψήφους από τον προβεβλημένο Δήμαρχο και τον πέτσινο αντάρτη Νομάρχη.

Και έλα, όμως, που κάθε τοίχος και τούβλο της πόλης βογκούσαν από τα ανομήματα των Παπα-Ψωμιάδων και των «συνεργατών» τους.

Κι όμως. Ακρα του τάφου σιωπή. Γιατί; Μα επειδή με τα 45άρια, δηλαδή με τις μικροεργολαβίες με απευθείας αναθέσεις του Ψωμιάδη, βολεύτηκαν πολλοί. Μα επειδή ο ταμίας του Παπαγεωργόπουλου εξασφάλιζε προστασία, ψηφοθηρία και σιωπή.

Μα επειδή παραπολιτική, παραοικονομία και πελατεία πάνε μαζί.

Οπως λέει και ο Σπυριδάκης που παριστάνει τον απατεώνα στην πασίγνωστη διαφήμιση, «Πέσε για να πέσωωωω».

Κατάλαβες, αγαπητέ μου. Εμείς εκλέξαμε πολιτικούς του κοινού ποινικού δικαίου. Και εμείς οι δημοσιογράφοι τούς προμοτάρουμε. Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο μαζί τη λαμογιά, την εκλογική πελατεία και την καταστροφή!