Δημήτρης Παγαδάκης

Φαίνεται ότι ο κυβερνητισμός για το άλλοτε εφτάψυχο ΠΑΣΟΚ είναι ενδημικός. Λιγότερο κακός από την άγνοια ή τη φτώχεια, πολιορκεί εξίσου δυσοίωνα τον παρόντα οικότοπο ενός κόμματος που πάνω από τα μισά χρόνια της ύπαρξής του βρίσκεται στην κυβέρνηση. Λογικά, όχι μόνο προσυνεδριακά ή συνεδριακά, αλλά και μετασυνεδριακά απ’ αυτήν την εμμονή θα κατατρύχεται. Παρότι τα κλισέ, οι μύθοι και οι αφορισμοί του κυβερνητισμού υποβιβάζουν το ΠΑΣΟΚ σε θέση παρία εντός μιας μικρογραφίας εξουσίας, αυτό εκεί. Αμετάπειστο. Ισχυρότερη συμμετοχή στην κυβέρνηση ή όχι; Ουρά του Σαμαρά ή αποχώρηση και νταραβέρια με την Αριστερά; Διαρκής φθορά ή αυτόματος πιλότος κι όπου βγει; Κουβέντα να γίνεται.

Δεν είναι κι άσχημα αυτά τα πότε ενσαρκωμένα και άλλοτε ιδεοληπτικά αναμασήματα. Ιδιαίτερα όταν προστίθεται και μια πινελιά σοσιαλιστικού εξωτισμού. Είναι όμως άκαιρα. Αφορούν άλλο πολιτικό τοπίο. Οχι πολύ μακρινό. Τέτοια εποχή πέρυσι, επί Παπαδήμου, όταν το ΠΑΣΟΚ υπολογιζόταν ότι στην καλύτερη θα άγγιζε την αυτοδυναμία, ενώ στη χειρότερη θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση, τότε, παρόμοιες ανιχνεύσεις ίσως είχαν κάποια σημασία. Σήμερα που δημοσκοπικά κινείται πιο κάτω κι από τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα παραπάνω μοιάζουν με πεισματάρικες εντρυφήσεις στην ψευδαίσθηση περασμένων μεγαλείων. Οι αναπολήσεις, όμως, δεν χαρίζουν νέα ταυτότητα και πολιτικά εργαλεία. Μόνο ονειροπολήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι οι περσινές μετεκλογικές πικρίες παραήταν βαριές για να είναι και χωνευτικές. Οκτώ μήνες, ωστόσο, μετά τη συντριβή στις κάλπες το ηγετικό απαράτ του ΠΑΣΟΚ αρνείται να συνειδητοποιήσει ότι οι ψηφοφόροι δεν το καλούν πλέον να σώσει τον τόπο. Οτι εξέπνευσε η μόνη εναλλακτική οδός, όπως αυτό υποστήριζε, όταν αυτοδυνάμως και αυτοβούλως οδηγούσε τη χώρα στα μνημόνια. Το περίεργο είναι ότι ο πρόεδρός του νιώθει την ανάγκη ή την υποχρέωση να αμολάει κάθε τόσο κάτι σαν το «πέσαμε ηρωικά υπέρ πατρίδας». Ατάκα που μάλλον υποστηρίζει την αποκάλυψη ανδριάντα παρά συνηγορεί υπέρ του λόγου ύπαρξης του κόμματος.

Δυστυχώς, ένα κόμμα για το οποίο η εξουσία δεν θεωρείται πλέον εφικτή ούτε σαν ευχή, οι επιπολαιότητες είναι πολυτέλεια. Οι απλοϊκοί κυβερνητικοί ή μη ακκισμοί και οι υποκριτικές ρήξεις ή επανασυνδέσεις με το παρελθόν δεν βγάζουν πουθενά. Το πολύ, να ενθαρρύνουν καρεκλοπατινάδες στην Ιπποκράτους ή στο ΣΕΦ και τροχαία διέλευση στελεχών. Αλλά έτσι το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει ούτε σεφτέ, ούτε ταμείο. Γιατί για να ανοίξει καινούρια τεφτέρια πρέπει να κλείσει ενδοσκοπικά τα παλιά. Οδυνηρό έργο, αλλά σαν τον πόνο στο σώμα η αυτοκριτική εντοπίζει τις νοσηρές καταστάσεις. Εκτός πια και αν το πάλαι ποτέ κίνημα του Ανδρέα υιοθετήσει πλέον σαν ύμνο την «Απονη Ζωή».