Μπάμπης Κούτρας

Στις δύσκολες στιγμές το ΠΑΣΟΚ αναζητούσε πάντα ένα στήριγμα στα αριστερά του. Οχι σε επίπεδο πολιτικής, πράγμα εύλογο και πιθανότατα αποτελεσματικό, αλλά σε επίπεδο προσώπων και κομματικών σχηματισμών. Στη δεκαετία του ’80 ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου που έκλεινε κάθε τόσο το μάτι στον αείμνηστο Λεωνίδα Κύρκο, μέχρι που ήρθε το «βρώμικο ’89». Στη δεκαετία του ’90 ο Σημίτης φλέρταρε με τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και μόλις το 2008 ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε στον Αλέξη Τσίπρα «δώρο» ολόκληρο το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.

Λίγους μήνες πριν ο κ. Παπανδρέου είχε χάσει τις εκλογές από τον Κ. Καραμανλή, είχε όμως κερδίσει την εσωκομματική μάχη. Ηταν ωστόσο εξαιρετικά αδύναμος πολιτικά και τα ποσοστά του Κινήματος βρίσκονταν κοντά στο 15%, πράγμα απογοητευτικό για εκείνη την περίοδο. Ο Τσίπρας μόλις είχε εκλεγεί, νέος, ωραίος και φέρελπις, κλήθηκε στο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ όπου μίλησε και ουσιαστικά αναδείχθηκε στον μεγάλο πρωταγωνιστή του Συνεδρίου.

Η συνέχεια είναι γνωστή: ο Τσίπρας δεν βοήθησε τον Παπανδρέου να ανακάμψει, αντιθέτως τον «βοήθησε» ο Καραμανλής όταν κατάρρευσε το 2009. Ο Τσίπρας συρρικνώθηκε προσωρινά, μέχρι που γιγαντώθηκε το 2012 εξαιτίας της ένταξης της χώρας στο μνημόνιο και της αποτυχίας ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. ύστερα από σαράντα χρόνια στην εξουσία.

Τώρα ήρθε η σειρά του Ευάγγελου Βενιζέλου και του Φώτη Κουβέλη για να επιβεβαιωθεί η εκτίμηση πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αποτελεί ερώτημα πώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ένας εξαιρετικά ευφυής πολιτικός, υπέπεσε για μία ακόμη φορά σε ένα τέτοιο λάθος και δεν προέβλεψε την «πόρτα» που έφαγε από τον συνέταιρό του στην κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά. Ο Κουβέλης είναι αυτή τη στιγμή σε καλύτερη θέση από τον Βενιζέλο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. διατηρεί τα ποσοστά της, η συνοχή του κόμματος δοκιμάζεται αλλά αντέχει με λίγες ρωγμές και η εικόνα του Κουβέλη είναι εξαιρετική, καθώς εμφανίζεται σταθερά ανάμεσα  στους δύο πιο δημοφιλείς πολιτικούς αρχηγούς. Δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να συνδέσει περαιτέρω την τύχη του με το ΠΑΣΟΚ, που βρίσκεται στη χειρότερη φάση από την ημέρα της ίδρυσής του, μόνο και μόνο για να στηρίξει τον Βενιζέλο.

Μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε τη δυσχερή πολιτική θέση του Βενιζέλου και των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει. Δυστυχώς, όμως, για εκείνον και τους στενούς του συνεργάτες, πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να υπολογίζει σε «έξωθεν βοήθεια». Εμεινε με ένα βαριά τραυματισμένο ΠΑΣΟΚ στα χέρια και πρέπει να περάσει τη δική του πολιτική έρημο. Ενας σταθμός θα είναι οι επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Αν επιβιώσει, μπορεί και να βρεθεί σε μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Τσίπρα.

Μια τέτοια εξέλιξη δεν μπορεί να αποτελεί στόχο για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα αυτό που ονειρεύεται είναι ξανά η κυριαρχία στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Για να επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, ο δρόμος είναι  ένας: η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Μόνο τότε θα μηδενιστεί το κοντέρ και μπορεί να αρχίσει από την αρχή. Αν υπάρχει χρόνος για τον ίδιο και το κόμμα του.