Γιάννης Αντύπας

Πριν από 13 χρόνια όλοι έπαιζαν  χρηματιστήριο. Οι πολλοί έχασαν. Πριν από 9 χρόνια όλοι άρχισαν να παίρνουν δάνεια. Οι πιο πολλοί σήμερα χτυπάνε  τα κεφάλια τους. Οι τυχεροί. Γιατί  αρκετοί τα έχουν ήδη σπάσει. Ο  άνθρωπος έχει την τάση να ακολουθεί  τους άλλους. Να ακολουθεί τη μόδα. Το ερώτημα είναι ποιοι και γιατί  δίνουν τις κατευθύνσεις; Και που  στοχεύουν αυτές;

Μέχρι σήμερα, στα δύο σχετικά πρόσφατα παραδείγματα που μόλις αναφέρθηκαν, το κράτος απέτυχε να προστατέψει τους πολίτες του. Τους άφησε να χάσουν τις περιουσίες τους στο χρηματιστήριο, ενώ κάποιοι τραπεζίτες εμφανίστηκαν προ μηνών να βγάζουν εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό. Τους παρότρυνε να πάρουν δάνεια, εγγυόμενο τη συνεχή ανάπτυξη και την ισχυρή Ελλάδα. Η συνέχεια είναι γνωστή.

Υπάρχουν, όμως, και πιο  πεζά παραδείγματα. Το κράτος το 2008 μείωσε τον ειδικό φόρο για τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού. Όλοι έσπευσαν να κάνουν πράξη το όνειρό τους. Αυτό που  έβλεπαν στις διαφημίσεις. Ήταν τότε προσιτό. Και ένα χρόνο μετά το κράτος τους ρίχνει στα αυτιά τέλη κυκλοφορίας και αύξηση της τιμής  των καυσίμων συν κάτι κριτήρια. Αποτέλεσμα; Πούλησαν όλοι στις μάντρες  χάνοντας δεκάδες χιλιάδες ευρώ.

Το ίδιο κράτος πείθει λίγο αργότερα κάποιους άλλους να επενδύσουν στο φυσικό αέριο και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Λίγα χρόνια μετά τα οφέλη έχουν εξανεμιστεί και οι τιμές πλησιάζουν το κόστος του πετρελαίου. Τελευταίο παράδειγμα είναι το υγραέριο κίνησης. Πολλοί χάλασαν 3 χιλιάδες ευρώ για να σώσουν τα αυτοκίνητά τους, αλλά το κράτος τους πήρε στο κατόπι.

Τώρα μας ζητά να πληρώσουμε τους φόρους μας για να αποφευχθεί το κραχ. Να το κάνουμε. Αλλά τι θα κερδίσουμε; Θα βελτιωθεί η Παιδεία; Η Υγεία; Θα λυθεί το μεταναστευτικό; Θα ανοίξουν δουλειές; Εφιστούμε την προσοχή  σε όποιον επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις. Γιατί ο κόσμος δεν αντέχει  άλλη κοροΐδια. Και το χειρότερο. Εκτός  από το οικονομικό κραχ υπάρχει και  το κραχ εμπιστοσύνης, το οποίο είναι  πολύ πιο σοβαρό.

Τουλάχιστον, για όσους επιμένουν να πιστεύουν στη δημοκρατία.