Γιάννης Μακρυγιάννης

Τελικά το μέγεθος μετράει; Εννοώ το μέγεθος μίας χώρας από άποψη έκτασης, πληθυσμού, οικονομίας κλπ… Αν δούμε τη συμπεριφορά της Κύπρου με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις γύρω από την οικονομική κρίση, αλλά και διαχρονικά, με αιχμή τη στάση της στο σχέδιο Ανάν, θα πούμε αβίαστα ότι δεν μετράει.

Η Κύπρος λοιπόν πάει να τους τρελάνει όλους. Δεν ξέρω εάν είναι πολιτικοί ελιγμοί ή λεονταρισμοί άνευ περιεχομένου τα όσα λέγονται από την κυπριακή ηγεσία για το ευρώ και τις υποχρεώσεις, που θα πρέπει να αναλάβει στο πλαίσιο ενός προγράμματος στήριξης της Κυπριακής οικονομίας. Βλέπω όμως ότι οι άνθρωποι το παλεύουν, διαπραγματεύονται, πιέζουν, αρνούνται να δεχθούν αβίαστα όσα τους ζητούν οι δανειστές. Δεν διανοήθηκαν για παράδειγμα να πουν ότι θα μείνουν στο ευρώ πάση θυσία, και να «ξεβρακωθούν» έτσι στη διαπραγμάτευση που κάνουν.

Θα μου πείτε, η Κύπρος ήταν πάντα οργανωμένο και σοβαρό κράτος – μικρό, αλλά σοβαρό. Σωστά. Αλλά εδώ μιλούμε κυρίως για τη στάση, τη βούληση, το ύψος των πολιτικών ηγεσιών της. Γιατί το 2004 με το «όχι» στο σχέδιο Ανάν, όταν θεοί και δαίμονες είχαν πέσει πάνω της, απέδειξε ότι διαθέτει  κότσια – και η ηγεσία και ο λαός της.

Πιο πολύ λοιπόν με την ελληνική περίπτωση, σχετικά με την οικονομική κρίση, με πείραξε ότι δεν βρέθηκε κάποιος να πει ένα «όχι». Ούτε καν για τα μάτια του κόσμου. Παρότι η Ελλάδα έχει μεγαλύτερο ιστορικό και πολιτικό εκτόπισμα στην Ευρώπη από εκείνο της Κύπρου. Η πολιτική ηγεσία  υποδέχθηκε την τρόικα και το μνημόνιο με χαρές και πανηγύρια, ως να είναι οι δανειστές οι «σωτήρες» μας. Είχαμε και έχουμε μία ηγεσία αυτή την μοιραία τριετία που μας πουλάν «σωτηρία» και έχουν γίνει οι καλύτεροι dealers των δανειστών. Υπάκουοι υπάλληλοι, που μοιάζουν περισσότερο το μακρύ χέρι της τρόικας, παρά οι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού. Που δεν διανοήθηκαν και δεν διανοούνται να πουν ένα «όχι». Ούτε προς την τρόικα, ούτε προς όσους στο εσωτερικό αξιοποιούν την κρίση για να πλουτίσουν περισσότερο ή έστω, δεν θέλουν να καταβάλουν το δικό τους μερίδιο για την αντιμετώπιση του προβλήματος, αλλά αφήνουν τα βάρη στους αδύναμους.

Τελικά λοιπόν το μέγεθος δεν μετράει. Ούτε η τέχνη της πολιτικής και η αίσθηση του εθνικού καθήκοντος κάθε ηγεσίας, που καθορίζει τα πράγματα…