Χρ. Ι. Στεφανάδης

Στην αρχαιότητα η φιλοξενία θεωρούνταν πράξη αρετής. 

Χαρακτηριστικά, στην εποχή του Ομήρου, σε όποιο σπίτι κι αν πήγαινε ένας ξένος, θα έβρισκε φιλοξενία.
Κάτι τέτοιο αφορούσε όλες τις πόλεις της Ελλάδας, αν και οι Θεσσαλοί και οι Αθηναίοι φημίζονταν περισσότερο για τα φιλόξενά τους αισθήματα.

Ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία προστάτευαν τους ξένους, η κακή αντιμετώπιση των οποίων θεωρούνταν αμάρτημα.

Η φιλοξενία ακολουθούσε μια προκαθορισμένη ιεροτελεστία και παρεχόταν σε κάθε ξένο, ο οποίος ανεξάρτητα από την τάξη στην οποία ανήκε μπορούσε να μείνει σε ειδικό δωμάτιο, τον ξενώνα.
Η φιλοξενία είχε σημαντική κοινωνική δύναμη διότι μπορούσε να συνδέσει άτομα οποιασδήποτε τάξης, ακόμη και απλούς πολίτες με βασιλιάδες.

Σήμερα ως λαός πρέπει να έχουμε ειδική ευαισθησία αλλά και υποχρέωση στους άγραφους κανόνες της φιλοξενίας.

Βέβαια από την εποχή εκείνη υπήρχε το ερώτημα σχετικά με τα όρια της φιλοξενίας. Ο Πλούταρχος ασχολήθηκε με αυτό γράφοντας ειδικό κεφάλαιο: μέχρι ποιου βαθμού μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς το δικαίωμα της φιλοξενίας χωρίς να ξεπεράσει τα όρια της καλής συμπεριφοράς.
Από την άλλη πλευρά, είναι αυτονόητο ότι ο ζωτικός χώρος κάθε λαού θεωρείται κεκτημένο. Ο χώρος αυτός διαμορφώνεται, στη διαδρομή της Ιστορίας, από ένοπλους αγώνες ή διεθνείς συνθήκες που προκύπτουν έπειτα από κοσμοϊστορικά γεγονότα. Για εμάς τους Ελληνες, ο ζωτικός μας χώρος κατά τη μακρά ιστορική μας διαδρομή έχει υποστεί τεράστιες αλλαγές. Ακόμα και τον προηγούμενο αιώνα τα όρια της ελληνικής επικράτειας άλλαξαν δραματικά. Σήμερα ο ζωτικός χώρος της πατρίδας μας είναι δεδομένος και φαίνεται παγιωμένος. Τα 10.000.000 των συνελλήνων μοιράζονται τον χώρο αυτό και υπό τις σημερινές ακραία παρακμιακές οικονομικές συνθήκες προσπαθούν να διατηρήσουν τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά κεκτημένα τους.

Τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα με ρυθμούς γεωμετρικά αυξανόμενους, μεταναστευτικό κύμα από Βορρά, Ανατολή και Νότο κατακλύζει την πατρίδα μας και προοδευτικά καταλαμβάνει ζωτικό μας χώρο. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο αριθμητικό και επομένως οικονομικό. Είναι και πολιτιστικό και κοινωνικό.

Η εγκληματικότητα αυξάνεται με πρωτόγνωρους ρυθμούς και η κοινωνική μας συνοχή απειλείται, αφού παράλληλα αυξάνονται τα κρούσματα αυτοδικίας. Σίγουρα οι Ελληνες, όντας λαός που κυρίως επιβίωσε με τη μετανάστευση, έχουν ιδιαίτερη ευαισθησία στην περίθαλψη των μεταναστών. Η ευαισθησία αυτή, όμως, δεν πρέπει να αγγίξει τα όρια της αλλοτρίωσης των αξιών μας και του κλονισμού των οικονομικών και πολιτιστικών κεκτημένων μας, που έχουν κατακτηθεί έπειτα από πολέμους και εθνικές καταστροφές. Πρέπει άμεσα να τεθεί τέρμα στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση και την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των μεταναστών στη χώρα μας. Οι Ελληνες θα πρέπει να εξακολουθήσουν να κατέχουν την πολύπαθη ελληνική πατρίδα. Και μέσα από συντεταγμένες δράσεις θα πρέπει να αποφευχθούν φυλετικές αντιπαραθέσεις που δεν αξίζουν στην ελληνική ψυχή. Ο Ξένιος Ζευς, που διαχρονικά φροντίζει τους ξένους και κατατρεγμένους, σίγουρα θα λειτουργήσει στην πατρίδα του.

Ο πατριωτισμός αλλά και η ευαισθησία του Αντώνη Σαμαρά και ο νομικός πολιτισμός του Νίκου Δένδια εγγυώνται ότι ο «Ξένιος Ζευς» θα προστατεύσει και τον ζωτικό μας χώρο και τις ταλαίπωρες ανθρώπινες ψυχές, θύματα ενός στυγνού παγκόσμιου συστήματος.

 *Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης είναι καθηγητής Καρδιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών