Γιάννης Μακρυγιάννης

Η επιμονή της τρόικας να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις και να επιβάλλει εργασιακό μεσαίωνα αποδεικνύει ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ως στόχο να διασφαλίσουν τα χρήματά τους, ούτε φυσικά να βοηθήσουν την ελληνική οικονομία να σταθεί στα πόδια της, περισσότερο ανταγωνιστική και αποτελεσματική από όσο ήταν πριν.

Ο στόχος της τρόικας δεν είναι οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, που πράγματι έχει η χώρα. Δεν είναι η καούρα τους να γίνει για παράδειγμα ο δημόσιος τομέας πιο λειτουργικός, πιο σύγχρονος, πιο εξυπηρετικός για τον πολίτη, με λιγότερη διαφθορά και αναξιοκρατία.

Δεν είναι για παράδειγμα στα ενδιαφέροντά τους να αντιμετωπιστούν χρόνια προβλήματα σε υγεία, παιδεία ή όπου αλλού η χώρα έχει μείνει πραγματικά πίσω. Δεν είναι η προτεραιότητά τους πώς θα γίνει πραγματικά ανταγωνιστική η οικονομία, με έμφαση στα πλεονεκτήματα της χώρας, με εισαγωγή της καινοτομίας και πάει λέγοντας. Όλα αυτά τα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια.

Το ενδιαφέρον τους είναι να αρχίσουν από τον αδύναμο κρίκο, που λέγεται Ελλάδα, για να επιβάλλουν σε όλη την Ευρώπη, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και όλες τις κατακτήσεις του 20ου αιώνα. Την πλήρη επικράτηση του νόμου του ισχυρού. Την επιβολή της αρχής «τα πάντα για το κέρδος». Την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα των πάντων. Χρησιμοποιούν την κρίση χρέους, μία κρίση, που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν καιρό πριν, για να επιβάλλουν μία νέα πραγματικότητα. Οι άνθρωποι είναι κανονικά βαποράκια των ισχυρών συμφερόντων και τίποτα περισσότερο.

Πού μας οδηγεί όλο αυτό; Στην κοινωνική ζούγκλα, σε οικονομικό αδιέξοδο, αλλά και στην κατάλυση δημοκρατικών θεσμών. Όταν δεν αναγνωρίζεται καν το δικαίωμα στις κοινωνικές και παραγωγικές ομάδες να ρυθμίζουν τις σχέσεις τους, τότε μιλάμε για κατάλυση ευθέως του Συντάγματος και της νόρμας με την οποία οργανώθηκαν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες τα τελευταία 120 χρόνια.

Υπάρχει περιθώριο αντίδρασης;

Πιστεύω πως υπάρχει. Δεν είναι εύκολο να δοθεί ολοκληρωμένη απάντηση. Μπορεί όμως να γίνει η αρχή. Και η αρχή θα γίνει αρκεί να εγκαταλείψει η ελληνική κυβέρνηση αυτό το περίφημο «πάση θυσία» - που έχει υιοθετήσει ως και η ΔΗΜΑΡ - για την παραμονή μας στο ευρώ. Και, για να μην τρελαθούμε, οι άλλοι έχουν μεγαλύτερο όφελος από ένα ισχυρό ευρώ. Προφανώς για παράδειγμα δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις της Μέρκελ να φύγει κανένας από το ευρώ - σιγά μην αλλάζει στρατηγική η Γερμανία από δήθεν «επιθέσεις γοητείας».

Τι πάει να πει λοιπόν «πάση θυσία»; Ότι πρέπει να γίνει θυσία η μισή κοινωνία για να γλιτώσει η άλλη μισή και να κερδίσει ακόμη περισσότερα ένα μικρό τμήμα της; Ότι θα γυρίσουμε τη χώρα και την κοινωνία 100 χρόνια πίσω σε επίπεδο δικαιωμάτων και εργασιακών σχέσεων για να μείνουμε σε μία νομισματική ένωση; Ότι θα διακορεύσουμε και το τελευταίο ίχνος δημοκρατίας, εκχωρώντας τις αποφάσεις για την οργάνωση της κοινωνίας – όχι απλά της οικονομίας – στους δανειστές;

Μόλις εγκαταλείψει η ελληνική κυβέρνηση το «πάση θυσία» και τα βάλει όλα στο τραπέζι, - έστω όχι με πρώτη επιλογή την έξοδο της χώρας από το ευρώ -, τότε ναι, μπορεί να βρεθεί μία απάντηση. Εκτός κι αν η πολιτική τάξη και η γενιά, που διαχειρίζεται τα πράγματα είναι περήφανη για όσα θα παραδώσει στις επόμενες γενιές…

ΥΓ: Η παρανοϊκή συσχέτιση, που επιχειρούν κάποιοι ανάμεσα στα ρατσιστικά φαινόμενα βίας από τη Χρυσή Αυγή από τη μία και την κοινωνική δράση και τον ακτιβισμό από την άλλη, δεν υποκρύπτει απλά τις προσπάθειες να μην υπάρξει αντίδραση στα σχέδια της τρόικας και των εδώ φίλων της, αλλά και μία κανονικότατη φασιστική νοοτροπία. Έλεος, όχι αυτοί που έδωσαν το έδαφος να αναπτυχθεί η ακροδεξιά στην Ελλάδα να έχουν το θράσος να τη χρησιμοποιούν και κατά της Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων.