Γιάννης Αντύπας

Η αναφορά «Βυζάντιο» στα περισσότερα σύγχρονα άρθρα έχει να κάνει με το παρασκήνιο, που ανθούσε στην πρωτεύουσα της ισχυρής, πάλαι ποτέ, αυτοκρατορίας. Στο συγκεκριμένο, όμως, ο όρος «Βυζάντιο» για να περιγράψουμε το ΠΑΣΟΚ, έχει άλλη χρησιμότητα. Αυτή την ώρα, το πάλαι ποτέ κραταιό Κίνημα έχει εξελιχθεί σε «αυτοκρατορία- πόλη», όπως ακριβώς το Βυζάντιο στα τελευταία χρόνια της υπαρξής του.

Η «επικράτειά» του έχει συρρικνωθεί πολύ περισσότερο από όσο δείχνει το εκλογικό 12,3%. Οι παλιοί του «υπήκοοι» πολεμούν, πλέον, στον στρατό του «Αλέξη του πορθητή». Του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος ονειρεύεται την κατάκτηση της δική του Νέας Ρώμης.

Παρολαυτά, στην «Πόλη», στην Ιπποκράτους τα στελέχη διαγκωνίζονται για μία εξουσία που από καιρό έχει χαθεί. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος κονταίνει του κορυφαίους. Τους βάζει, τους βγάζει από όργανα και τελικά του φεύγουν. Δείχνει να μη ξέρει τι και πως. Νιώθει, και είναι, περικυκλωμένος. Και αυτοί, αντί να επιδιώξουν να τα βρουν μαζί του, ή να συγκρουστούν άμεσα αν πιστεύουν ότι αυτοί μπορούν καλύτερα, για να αποτρέψουν την πτώση της «αυτοκρατορίας», είτε συνομωτούν για να γίνουν διάδοχοι όταν οι συνθήκες θα είναι καλύτερες, είτε στοχεύουν να επιταχύνουν το μοιραίο. Για να κάνουν τις δικές τους «πόλεις» κάπου δίπλα.

Στις ιστορίες πολιτικής ισχύος το ερώτημα είναι αν υπάρχουν followers ή έστω κάποιοι διατεθειμένοι να κάνουν like. Στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα. Τα «στρατά» είναι διαλυμένα. Υπάρχουν όμως πολλά tweets. Μέχρι και ο γερόλυκος Θαόδωρος Πάγκαλος βρήκε χρήσιμο αυτό το νέο «όπλο» και πετάει «πέτρες» στα τείχη της «Βασιλεύουσας».

Το ΠΑΣΟΚ δεν αρέσει πια, που έλεγε και η Μελίνα. Και σε αντίθεση με το 1989 και το 1990, η «αυτοκρατορία» δε δείχνει να έχει διάθεση να το παλέψει. Τα στελέχη της ασχολούνται μόνο με το αν θα μπουν ή όχι στην κυβέρνηση και με τη διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Δεν έχουν καμία άισθηση ευρύτερης αποστολής. Στο δημόσιο διάλογο υπάρχουν «δράκοι», που δημιουργούν «κακοήθεις όγκους» στην κοινή γνώμη, αλλά κανείς δεν αισθάνεται ότι είναι δική του δουλειά να μιλήσει τη γλώσσα της λογικής. Να βγει να απαντήσει.

Μόνο για το «καταραμένο» το μνημόνιο βγαίνουν να μιλήσουν και πάλι κάνουν «μάθημα» στον κόσμο. Στο ΠΑΣΟΚ, όσοι έχουν απομείνει, πρέπει να καταλάβουν ότι αν εξαντλήσουν την χρησιμότητά τους στον χειρισμό του μνημονίου σύντομα θα έχουμε άσχημες εξελίξεις. Η «κερκόπορτα» υπάρχει. Και ήδη ορισμένοι, που είναι πίσω από τα «τείχη», έχουν αρχίσει να τα λένε με όσους είναι απ’ έξω. Οι οποίοι, όμως, δε θέλουν να μπουν μέσα. Θέλουν απλά να ισοπεδώσουν το ΠΑΣΟΚ και να φτιάξουν στη θέση τους τη δική τους «αυτοκρατορία».

Έτσι γράφεται η ιστορία.

Κι ο Αλέξης, μπορεί να μην έχει πολλά κοινά με τον «Μωάμεθ τον Πορθητή», όπως τον αποκαλεί ο λαός του, αλλά, ευτυχώς για αυτόν, έχει πολλά κοινά το ΠΑΣΟΚ με το Βυζάντιο. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει την ευκαιρία. Βρέθηκε στα τείχη την κατάλληλη ώρα. Δικαίως ή αδίκως μικρή σημασία έχει. Ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Σε αυτόν δίνεται η ευκαιρία. Και για όσους πίστεψαν ή πιστεύουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ το ερώτημα είναι αν υπάρχει κανείς πίσω από τα «τείχη» για να τον σταματήσει. Ή, έστω, να δώσει τη «ζωή» του στη μάχη και να μείνει στην ιστορία, όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος...

ΥΓ. Πέρα από τον «μύθο». Πρόεδρος, κορυφαίοι και νέοι στο ΠΑΣΟΚ πρέπει να προσέξουν: δεν παίζουν απλά το μέλλον τους, παίζουν με την υστεροφημία μιας παράταξης. Αν δεν μπορούν να της δώσουν ζωή, ας της χαρίσουν έναν ένδοξο «θάνατο». Και μια δίκαιη «δίκη» από την ιστορία. Το άρθρο αυτό τους δίνει μία πιθανή εκδοχή για το πως θα αντιμετωπίσουν οι «ειδικοί» τον Αλέξη Τσίπρα και πως τους άλλους, που έκαναν την «αυτοκρατορία» χαλάσματα και ετοιμάζονται τώρα να την παραδώσουν σε όποιον περνά απ’ έξω. Για να μην τρελαθούμε κιόλας. Γιατί, δεν υπάρχει ούτε «Πόλη», ούτε «Βυζάντιο», ούτε «Πορθητής». Δεν υπάρχει καμία αντιστοιχία της πτώσης της Βασιλεύουσας με την καταθλιπτική και καταχρεωμένη Ιπποκράτους. Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι οι Οθωμανοί. Αυτή η ιστορία έχει δράκους, αλλά δεν έχει τίποτε το ηρωικό. Υπάρχουν μεγάλα προβλήματα. Το ερώτημα που έχει σημασία είναι αν υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι να σταθούν απέναντί τους.
ΥΓ. Η ιστορία λένε ότι επαναλαμβάνεται είτε ως τραγωδία, είτε ως φάρσα. Αν τότε ήταν η τραγωδία, τώρα προφανώς ζούμε τη φάρσα.