Τζένη Αγιανδρίτη

Εμείς τα παιδιά του lifestyle –αυτό που σήμερα πολλοί ξορκίζουν ως το κακό της μοίρας τους λες και ο «τρόπος ζωής» είναι ντελικατέσεν για μεταξωτούς οισοφάγους- ζούμε μία σχιζοφρένεια: αφενός δεν πρέπει να ασχολούμαστε με τους ελαφρούς ως εκτός πραγματικότητας και μας πούνε ηλίθιους αφετέρου δεν μας παίρνει να ασχολούμαστε και με τους βαριούς και ασήκωτους ως εκτός πεδίου μας και άρα μας πούνε και ξερόλες!

Κανείς βέβαια δεν δικαιούται να σου πει ποιος είναι του «ελαφρού ρεπερτορίου» και ποιός είναι του «ποιοτικού» αφού ούτως ή άλλως τα όρια είναι δυσδιάκριτα. Από την άλλη, οι πρώην λυσσαλέοι πολέμιοι του σατανικού lifestyle συναγελάζονται με τους κατεξοχήν εκπροσώπους του, κάτι που προσωπικά δεν με χαλάει αλλά υποτίθεται ότι χαλάει αυτούς.

Η ουσία όμως δεν αλλάζει. Είναι κακό να πίνεις σαμπάνια; Είναι σκανδαλώδες να κάνεις μπάνιο στην πισίνα με τους φίλους σου -αν δεν είναι αυθαίρετη; Είναι παράδοξο να θέλεις να είσαι σε πάρτι και να φλερτάρεις με όμορφους ανθρώπους; Είναι βλασφημία να θέλεις να απολαμβάνεις τις χαρές της ζωής –είτε βγάζεις 3 είτε 53 χιλιάδες ευρώ το μήνα; Τα ερωτήματα είναι ρητορικά διότι απλά ο καθένας διαχειρίζεται τον χρόνο και τη ζωή του όπως αρέσκεται –κάτι που δεν καθιστά οξύμωρο σχήμα να διαβάζεις Ντοστογιέφσκι και Ιονέσκο και συγχρόνως να βάζεις λάδι καρύδας σε πολυτελές resort ούτε να είσαι άνεργος αλλά να ονειρεύεσαι να πάς στην Καραϊβική για σέρφινγκ.

Το lifestyle που τόσο δαιμονοποιήθηκε προσφάτως επειδή κάποια περιοδικά-κορωνίδες του φαλίρισαν και μαζί με αυτά και κάποιοι επιχειρηματίες που υποτίθεται ότι το «πουλούσαν» δεν είναι ελληνική πατέντα. Ούτε εγχώρια εμμονή. Υπήρχε ανέκαθεν πριν καν γεννηθεί το σταρ σύστεμ διότι πάντα υπήρχαν άνθρωποι που δεν ήθελαν απλά να ζουν αλλά να ζουν με στυλ. Και δεν ήταν μόνο οι πλούσιοι που απολάμβαναν το δικαίωμα των μικρών και μεγάλων απολαύσεων. Ηταν και είναι άνθρωποι κάθε κοινωνικής και οικονομικής τάξης –άσχετο αν στην πορεία χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια και μπερδέψαμε τη σημασία στη λεπτομέρεια με την ξιπασιά και τους φτηνούς εντυπωσιασμούς του νεοπλουτισμού.

Υπό αυτή την έννοια το lifestyle ούτε πέθανε ούτε πρόκειται. Αν κάτι ξεπεράστηκε είναι τα μαζικά κλισέ περί καλής ζωής προκειμένου να είσαι in οδηγώντας στο μπάχαλο του «κουτσοί-στραβοί στον Αγιο Παντελεήμονα» και στα διακοποδάνεια για να έχεις ξαπλώστρα-πρώτη μούρη στην Ψαρρού. Τα λεγόμενα ας πούμε lifestyle περιοδικά εδώ και παγκοσμίως δεν σου δείχνουν τη ζωή όπως είναι. Αυτή την ξέρουν όλοι, τη βιώνουν στο πετσί τους και στην σκληρή πραγματικότητα. Τα περιοδικά σε συστήνουν με το όνειρο της καλής ζωής και δικαίωμα στο όνειρο έχουν όλοι. Οι σταρ, οι κροίσοι, οι επαύλεις, τα ρούχα τους, τα ταξίδια τους ήταν ανέκαθεν το επίκεντρο των mainstream περιοδικών απλά επειδή πουλάνε στο ευρύ κοινό που ονειρεύεται τη ζωή που δεν έζησε.

Τα περιοδικά είναι εμπορικό προϊόν και όχι πνευματική τροφή. Υπό αυτή την έννοια αν δεν ενδιέφεραν το κοινό οι σταρ και οι συνήθειές τους, θα επέλεγαν άλλα πρόσωπα για το εξώφυλλό τους. Αλλωστε υπάρχουν και τέτοια περιοδικά. Τα εναλλακτικά. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σε κατηγορήσει για ανεγκέφαλο επειδή γουστάρεις τη Μαντόνα όπως κανείς δεν μπορεί να σε αναγορεύσει σε άνθρωπο υψηλού πνευματικού επιπέδου επειδή κοιμάσαι αγκαλιά με το Τολστόι. Οι άνθρωποι δεν είναι απαραίτητα μονοδιάστατοι ούτε αμαρτωλοί επειδή ονειρεύονται να αποκτήσουν ένα σύνολο Chanel. Τώρα αν μαϊμουδίζεις υιοθετώντας συνήθειες μεγιστάνα ενώ μέσα στο ψυγείο σου έχεις μόνο μία φέτα λεμόνι, σε αυτό δεν φταίνε τα περιοδικά αλλά η ηλιθιότητα. Η δική σου.

Η Ελλάδα λοιπόν, της ηλιοφάνειας, των αμέτρητων και υπέροχων ακτών, της φυσικής ομορφιάς, του πάλαι ποτέ μποέμ τρόπου ζωής, είναι η προσωποποίηση του lifestyle με την έννοια ότι θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε high end τουριστικό προορισμό. Στην σημερινή ειδικά ρημαγμένη Ελλάδα του κραχ, νοοτροπίες της αρπαχτής, του βολέματος, της δηθενιάς, του ακαματισμού και της προχειρότητας έχουν ήδη ταφεί δίπλα-δίπλα με αδερφές νοοτροπίες περί fake ευδαιμονίας και άκριτου μιμητισμού. Αν όμως η μόνη βιομηχανία που διαθέτουμε ως χώρα είναι η τουριστική, τότε το lifestyle και οι υπηρεσίες υψηλού επιπέδου είναι αυτό που μπορεί να σε «ψήσει» ότι όντως «ζεις τον μύθο σου» στην Ελλάδα.

Και αυτός δεν προϋποθέτει απαραίτητα και αναδευτήρα αφρού σαμπάνιας.....