Γιάννης Μακρυγιάννης

Μας αποθεώνουν τα διεθνή μέσα ενημέρωσης γιατί ψηφίστηκε λέει από τη βουλή το νέο μνημόνιο. Θυμίζω ότι από τη βουλή έχουν ψηφιστεί ως τώρα το πρώτο μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και μία σειρά από άλλα νομοθετήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Και τότε μας αποθέωναν. Όπως αποδείχθηκε όμως αυτά δεν σήμαιναν τίποτα. Ούτε η ψήφιση, ούτε η διεθνής, πρόσκαιρη αποθέωση.

Η βουλή ψήφισε ένα πακέτο «διάσωσης», ώστε να αποτραπεί η άτακτη, όπως ειπώθηκε, χρεοκοπία. Κόντρα σε όλη την κοινωνία, με την ανοιχτή διαφωνία του ενός τετάρτου των δύο μεγάλων κομμάτων και, στην πραγματικότητα, με την καλυμμένη διαφοροποίηση των τριών τετάρτων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Το πακέτο που ψηφίστηκε εκβιαστικά έχει το εξής απλό, πλην δραματικό μειονέκτημα: Δεν το πιστεύουν παρά ελάχιστοι, δεν μπορεί να το εφαρμόσει κανείς και επιπλέον είναι προβληματικό από μόνο του έτσι κι αλλιώς. Πιστεύει κανείς ότι μία «κυβέρνηση τεχνοκρατών», δηλαδή μία κυβέρνηση δοτών υπαλλήλων, έχει το σθένος, την πολιτική επάρκεια και την κοινωνική ανοχή να εφαρμόσει πράγματα, στα οποία αντιστρατεύεται ολόκληρη η κοινωνία, η δημόσια διοίκηση, οι κοινωνική εταίροι και η μισή βουλή; 

Αν μάλιστα γίνουν εκλογές, όπως φανατικά, αλλά και απερίσκεπτα ζητάει ο Αντώνης Σαμαράς, τότε τα αντιμνημονιακά κόμματα, σημερινά και νέα, αριστερά, κεντρώα και δεξιά θα έχουν την πλειοψηφία και στη βουλή. Ή δεν γίνονται εκλογές και τα καταρρέοντα κόμματα του δικομματισμού προσπαθούν τσάτρα πάτρα να εφαρμόσουν ορισμένα πράγματα, με μπροστάρη τον Παπαδήμο, μπας και κερδίσουν λίγο χρόνο και γίνει κάνα θαύμα, ή γίνονται εκλογές και την πλειοψηφία αναλαμβάνουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις.

Το αδιέξοδο λοιπόν είναι πλήρες. Γιατί όταν διαλύεται μία κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει καμία σωτηρία. Αυτό δεν έχουν καταλάβει οι επίδοξοι σωτήρες μας…