Αλέξανδρος Κασιμάτης

To παρασκήνιο πίσω από τις διαπραγματεύσεις για το ελληνικό κούρεμα  είναι εξαιρετικά πλούσιο. Τα κέντρα των αποφάσεων είναι στο Βερολίνο, στη Φρανκφούρτη, στην Ουάσινγκτον και στην Αθήνα. Υπάρχουν νομικά και τεχνικά  θέματα που καθιστούν την ούτως ή άλλως περίπλοκη  διαδικασία  πολυδαίδαλη, ενώ εμπλέκονται, πολιτικοί, τεχνοκράτες και άνθρωποι των αγορών με διαφορετικές οπτικές γωνίες και συμφέροντα ο καθένας.  Είναι προφανές ότι είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς  με ακρίβεια  τι συμβαίνει, αλλά ωστόσο υπάρχει ένας αδιάψευστος παράγοντας που δεν είναι άλλος από την κατεύθυνση  των διαπραγματεύσεων.

Ο λεγόμενος επίσημος τομέας, δηλαδή ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ και Ελλάδα, έφθασε μόνον τον τελευταίο μήνα με τους τραπεζίτες του ΙΙF δύο φορές σε συμφωνία. Η πρώτη ήταν την Παρασκευή 13 Ιανουαρίου και η δεύτερη ήταν την περασμένη Παρασκευή  20 Ιανουαρίου. Στις 13 Ιανουαρίου Ελληνική Κυβέρνηση και ΙΙF είχαν συμφωνήσει για ένα μέσο επιτόκιο 4,75% και η ανακοίνωση ήταν ζήτημα λίγων ωρών. Η συμφωνία χάλασε με παρέμβαση ΔΝΤ –ΕΕ που ζήτησαν χαμηλότερο επιτόκιο. Ο Τσ. Νταλάρα διέκοψε τις διαπραγματεύσεις και αποχώρησε. Λίγες μέρες μετά άρχισαν και πάλι οι συνομιλίες, και την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου είχαμε και πάλι συμφωνία. Το μέσο επιτόκιο αυτήν τη φορά ήταν 4 με 4,2% και η ελληνική Κυβέρνηση με τους  τραπεζίτες προετοίμαζαν τις ανακοινώσεις  για το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής. Ηταν τόσο σίγουροι που στα μέσα ενημέρωσης  είχε αρχίσει ένας υπόγειος διαγκωνισμός για το ποιος πολιτικός θα πιστωθεί την επιτυχία της συμφωνίας. Τα πάντα κατέρρευσαν με παρέμβαση και πάλι ΔΝΤ και Γερμανίας που που ζήτησαν ακόμη χαμηλότερο επιτόκιο.

Το PSI  το οποίο θα επηρεάσει σημαντικά το μέλλον της χώρας και κατ΄επέκταση της  ζωή μας τα επόμενα χρόνια, ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2011  με αρχική συμφωνία για κούρεμα 21%. Συνεχίστηκε με μια νέα Σύνοδο Κορυφής  τον Οκτώβριο του 2011 όπου αποφασίστηκε το κούρεμα να γίνει στο 50% της αξίας των ομολόγων. Στις διαπραγματεύσεις ασκήθηκαν πιέσεις και το κούρεμα σε όρους παρούσας ή πραγματικής αξίας των ομολόγων για τις τράπεζες, έφθασε το 58- 60%. Αυτή ήταν η συμφωνία  που κατέρρευσε στις 13 Ιανουαρίου. Στις διαπραγματεύσεις  που ακολούθησαν  το κούρεμα για τις τράπεζες ανέβηκε περίπου στο 68%. Αυτή ήταν η συμφωνία που κατέρρευσε την Παρασκευή 20 Ιανουαρίου. Τώρα οι συζητήσεις συνεχίζονται και ο πήχης του κουρέματος τέθηκε κάπου μεταξύ 70 και 80%.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τη χώρα τη συμφέρει όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κούρεμα του χρέους. Επίσης δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελληνική Κυβέρνηση δεν κινείται μόνη της, αλλά διαπραγματεύεται υπό τις εντολές  και τις οδηγίες που παίρνει από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Το ερώτημα είναι γιατί οι σοβαροί και μεθοδικοί τεχνοκράτες ΔΝΤ και ΕΕ, οι άνθρωποι που έχουν εμπειρία και εξειδίκευση σε αυτό το αντικείμενο  αλλάζουν συνεχώς στάση  και τινάζουν στον αέρα τη συμφωνία  που μόλις έκαναν με τις τράπεζες μέσω της ελληνικής κυβέρνησης; Λογικά, υπάρχουν τρείς ερμηνείες για τη στάση τους: Α. Πρόκειται για σκληρή διαπραγματευτική πρακτική που επιδιώκει να σπάσει τις άμυνες των ομολογιούχων. Β. Δεν  ξέρουν τι κάνουν ή αν προτιμάτε είναι εξαιρετικά περίπλοκο θέμα, δεν γνωρίζουν όλες τις παραμέτρους του, εμφανίζονται συνεχώς νέα εμπόδια  και αναγκάζονται να αλλάζουν  τη στάση τους. Γ. Δεν θέλουν να κλείσουν συμφωνία, γιατί έχουν πάρει άλλες αποφάσεις για το χρέος της Ελλάδας.