Βασ. Αναστασόπουλος

Καρδιοχτύπι, αγωνία, μισοφαγωμένα νύχια, οι σφυγμοί στο «κόκκινο» και, στο τέλος, «έκρηξη» χαράς. Και να σκεφτεί κανείς, ότι δεν είμαι φίλαθλος του ΠΑΟΚ. Πολλοί από μας δεν είμαστε, εξάλλου, ας μην κρυβόμαστε. Κι όμως… Αυτό που πέτυχε το βράδυ της Τετάρτης η ομάδα της Θεσσαλονίκης στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», δεν το είχε πετύχει άλλος ελληνικός σύλλογος σε οποιοδήποτε άθλημα, από την εποχή ακόμα του μπασκετικού Άρη των Γιάννη Ιωαννίδη, Νίκου Γκάλη και Παναγιώτη Γιαννάκη, πίσω στα τέλη της δεκαετίας του ’80.

Θα μου πείτε, ενδεχομένως: «Τρελός είσαι άνθρωπέ μου; ΠΑΟΚ και Άρης στην… ίδια πρόταση; Έπειτα από μια τέτοια επιτυχία της ομάδας της Τούμπας;». Θα επιμείνω. Αν έριχνε κανείς μια ματιά χθες το βράδυ, εν εξελίξει της αναμέτρησης στο Λονδίνο, στα μηνύματα των φιλάθλων στο Facebook και το Twitter, θα διαπίστωνε ότι η καρδιά όλης της Ελλάδας χτυπούσε μαζί με την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Σε κάθε «κατεβασιά» της Τότεναμ, στο εφιαλτικό β’ ημίχρονο, που θα έκανε ακόμα και τον Άλφρεντ Χίτσκοκ να αγωνιά, οι… κατάρες έδιναν κι έπαιρναν για τους Ντεφόε, Μόντριτς, Μπέιλ και Σία…

Το ρεκόρ, βέβαια, στο συγκεκριμένο τομέα -της κατάρας και της… μούντζας, δηλαδή- το διεκδίκησε και το έσπασε επάξια, όχι με το… σπαθί του, αλλά με τη σφυρίχτρα του, ο Ολλανδός διαιτητής Νάιχαους, για το ανύπαρκτο πέναλτι και την αποβολή του νεαρού Σταφυλίδη στο 38ο λεπτό, που άλλαξε το ρου της αναμέτρησης και έδωσε στην Τότεναμ ένα δικαίωμα που ποτέ μέχρι εκείνη την στιγμή δεν είχε δείξει ότι αξίζει: να ελπίζει ότι μπορεί να νικήσει ΑΥΤΟΝ τον ΠΑΟΚ.

Ευτυχώς, ο Θεός του ποδοσφαίρου -εάν υπάρχει- δεν κοιμόταν χθες βράδυ… Και έδωσε στην καλύτερη ομάδα εκ των δύο -σε αυτήν που… έφτυσε αίμα μέσα στο γήπεδο, αλλά και κατέθεσε, όσο της το επέτρεψε ο Ολλανδός ρέφερι, σαφή δείγματα ποιότητας και υπεροχής- μια περήφανη και καθαρή νίκη. Όχι τόσο καθαρή, ίσως, όσο θα αποτυπωνόταν σε ένα 3-0 ή και 4-0, που έμοιαζε να είναι ένα δίκαιο σκορ για το σύλλογο της Θεσσαλονίκης, όσο το παιχνίδι διεξαγόταν επί ίσοις όροις, αλλά, τελικά, ίσως είναι καλύτερα που δεν έγινε έτσι… Γιατί αυτό το 2-1, με τον επικό τρόπο που ήρθε μετά τα 95 ατελείωτα λεπτά αυτής της αξέχαστης αναμέτρησης, θα μείνει βαθιά χαραγμένο στο μυαλό και την ψυχή όλων των Ελλήνων φιλάθλων.

Δεν έχω, βέβαια, μεγάλες προσδοκίες ούτε αιθεροβατώ… Γνωρίζω καλά ότι, από σήμερα κιόλας, ου μην από χθες το βράδυ, ήδη, οι Έλληνες φίλαθλοι θα χωριστούν εκ νέου σε… 105 στρατόπεδα, ανάλογα με τις οπαδικές τους προτιμήσεις, και θα προσπαθήσουν να απαξιώσουν αυτήν την τεράστια επιτυχία του ΠΑΟΚ. Δεν πειράζει… Αρκεί που, για ένα βράδυ, ντυθήκαμε όλοι την ασπρόμαυρη φανέλα με τον Δικέφαλο στο στήθος, όπως φορούσαμε το καλοκαίρι του 2004 τη γαλανόλευκη.

Από σήμερα κιόλας, μπορούμε να επιστρέψουμε στον οπαδισμό και τη μιζέρια...