Γιάννης Μακρυγιάννης

Καλός γνώστης των εσωκομματικών του ΠΑΣΟΚ μου έλεγε προ διημέρου ότι πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλες εκπλήξεις στο πολιτικό σκηνικό κατά τον Δεκέμβρη-Γενάρη. Μάλιστα έδειχνε σίγουρος και αποφασισμένος για τις επερχόμενες εξελίξεις.

■ Από αυτό κατάλαβα ότι η «μαμή της Ιστορίας» έχει πιάσει δουλειά. Οχι δηλαδή μόνο από αυτή την πονηρή επισήμανση, αλλά και από άλλες πληροφορίες και αποστροφές συνομιλητών.
■ Φαίνεται, λοιπόν, ότι τα σημερινά κομματικά κοστούμια πέφτουν στενά σε πολλούς. Το παραδοσιακό δικομματικό σύστημα, που λειτουργεί με τη μέθοδο του εκκρεμούς -πότε το ένα, πότε το άλλο, ανάλογα με τη φθορά- δεν ανταποκρίνεται στην εποχή.
■ Επίσης, αλλάζει και η οπτική με την οποία βλέπουν πολλοί τα πράγματα. Οι μονοκομματικές κυβερνήσεις τέλειωσαν. Το πείραμα Παπαδήμου θα χρησιμοποιηθεί για να ενσταλάξουν οι θιασώτες του την αντίληψη των κυβερνήσεων συνεργασίας. Η κουλτούρα των συναινέσεων θα γίνει προσπάθεια να καταστεί κυρίαρχη στη συμπεριφορά των πολιτικών κομμάτων.
■ Είναι δε πλήρως αποδεκτό ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα διέρχεται βαθιά κρίση και η αναδιάταξή του συζητείται εδώ και πολλά χρόνια. Μάλλον δεν ήταν περισσότερο ώριμο απ’ όσο σήμερα για να περάσει και στην πράξη αυτή η αναδιάταξη και να μη μείνει στις απλές συζητήσεις.
■ Ετσι κι αλλιώς η κρίση αντιπροσώπευσης της κοινωνίας από τα πολιτικά κόμματα είναι εμφανής. Μάλιστα τα δύο μεγάλα, που οικοδομήθηκαν με τη λογική των παρατάξεων και όντως για ένα διάστημα έπαιξαν τον ρόλο τους επαρκώς, σήμερα μοιάζουν μακριά από την κοινωνία. Χρειάζονται σχήματα που να αντιπροσωπεύουν τις σύγχρονες τάσεις και την πολυπλοκότητα της κοινωνίας.
■ Βεβαίως όλο αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως μία «αστική» απάντηση στην πολιτική κρίση: ότι είναι το νέο «κόλπο» για να φέρουν την κοινωνία στα μέτρα της κυρίαρχης πολιτικής και να μανιπουλάρουν τις αντιδράσεις. Και εδώ θα έπρεπε να αντιπαρατάξει κανείς την «κοινωνική» και αριστερή απάντηση. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα...