Δημήτρης Παγαδάκης

Τι σχέση έχουν οι περιπλανώμενοι γελαδάρηδες της αδάμαστης Αγριας Δύσης με το αλαζονικό κλαμπ των ελίτ της ευρωζώνης; Προφανώς καμία. Το παράδοξο είναι ότι υπάρχουν Ελληνες πολιτικοί ηγέτες που συμπεριφέρονται με ύφος που παραπέμπει στις εκδικητικές, άγονες και σκονισμένες πόλεις του Φαρ Ουέστ. Δυστυχώς, λόγω ασυγχώρητης άγνοιας κινδύνου, αληθινού θράσους ή ρομαντικής ιδιοσυγκρασίας τέτοιοι μιμητισμοί προμηνύουν οδυνηρές ανατροπές. Πιθανότατα δεν έμαθαν ποτέ την αμερικάνικη παροιμία ότι «έξω από τα σύνορα καουμπόη σημαίνει ευθανασία». Εν τούτοις, πριν από ενάμιση χρόνο ο πρώην πρωθυπουργός ασκούνταν διεθνώς σε ατάκες ξεσηκωμένες από επικά γουέστερν. Ωστόσο, η ρητορεία του μοναχικού καβαλάρη που απειλούσε τις αγορές σε στυλ «το όπλο πάνω στο τραπέζι» ξεθύμανε σαν ξεχασμένη ανοιχτή γκαζόζα. Μετά ήρθε το ιππικό του ΔΝΤ, γεγονός που έκανε την τότε πρωθυπουργική κωλοτούμπα να μοιάζει με θεαματικό ακροβατικό από το περιοδεύον τσίρκο του Μπάφαλο Μπιλ στη Γιούτα. Παρομοίως, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης το ’παιξε εσχάτως αδιάλλακτος γκρίνγκο, αλλά σε μια πιο φουστανελοφόρα εκδοχή: ταμπουρώθηκε με το καριοφίλι στη ραχούλα των θεσμικών δεσμεύσεων, ώσπου τα βόλια της αναδιαπραγμάτευσης αποδείχτηκαν άσφαιρα. Μετά έστειλε προσωπική επιστολή με ταχυδρομική άμαξα στο φορτ-Βρυξέλλες, πράγμα που έκανε τη δική του κωλοτούμπα να φέρνει στις διπλές γυροβολιές της φιγούρας του Μπαρμπαγιώρου στον μπερντέ του Καραγκιόζη.

Σε άλλες περιστάσεις η ματαιωμένη επίδειξη αποφασιστικότητας ενός γκαφαδόρου Κοκομπίλ και ενός στενόμυαλου Λούκι Λουκ θα έμοιαζε διασκεδαστική στο εγχώριο κοινό. Οχι πια, όμως. Ειδικά όταν η αξιοπιστία της χώρας ξύνει το ετοιμόρροπο πάτωμα του σαλούν. Κανέναν δεν ενδιαφέρει πλέον αν οι δύο ντόπιοι πολιτικοί ηγέτες μπήκαν σε μια χειρουργική παρτίδα πόκερ χωρίς να γνωρίζουν εκ των προτέρων πώς θα τη σκαπουλάρουν. Κανείς δεν συγκλονίζεται όταν αμφότεροι πήγαν ταπεινωμένοι πάσο ύστερα από μια αυτοκτονικά αποτυχημένη μπλόφα. Ας πρόσεχαν. Με τις φαντασιώσεις, τα «κολλήματα» και τις παλινωδίες τους ο ένας, εξουδετερωμένος πλέον, εξανέμισε το πολιτικό του κεφάλαιο, ενώ ο άλλος, τραυματισμένος, το σπαταλάει. Μαζί τους κλονίζονται, αναδιατάσσονται και αναμοχλεύονται τα μεγάλα κόμματα εξουσίας, εσωτερική μερίδα των οποίων τους κρίνει πια ως ανεπαρκείς. Προφανώς δεν φταίνε γι’ αυτό μόνο οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και οι ανυπόφορες οχλήσεις του γαλλογερμανικού άξονα. Το ντουέτο Μερκοζί πολύ βολικά μανιφεστάρισε την παραδειγματική υποταγή τους, διαμηνύοντας συμβολικά προς τους παρίες της ευρωζώνης ποιος είναι εφεξής το αφεντικό. Εξάλλου οι συμβολισμοί παίζουν διαβρωτικό ρόλο στους κώδικες γραφής και τιμής θρυλικών γουέστερν. Μόνο που το έργο έχει ήδη αλλάξει σε θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, με το Βερολίνο να απαιτεί εξασφάλιση της ηγεμονίας του στο νέο σκηνικό επιβάλλοντας κανόνες καθολικής ισχύος λες και προέρχονται από το απώτερο Διάστημα. Αναπόφευκτα, στο καινούριο ευρωτοπίο δεν χωρούν Λατίνοι εραστές ούτε αγέρωχοι καουμπόηδες. Κυριαρχικό κουμάντο κάνουν πλέον αυταρχικοί και άπληστοι Αλιεν.