Βασίλης Στεφανακίδης

Μεθαύριο Τρίτη, εκτός απροόπτου, το Eurogroup θα αποδεσμεύσει επιτέλους αυτή τη ρημάδα 6η δόση, η οποία μας ταλανίζει από τον Σεπτέμβριο και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα πληρωθούν  οι μισθοί, οι συντάξεις και τα αποδεκατισμένα δώρα των Χριστουγέννων.

Και μετά; Τι θα γίνει από τον Ιανουάριο;

Κατά τα ειωθότα, θα αρχίσουν τα παζάρια και οι πιέσεις για την επόμενη δόση, εν μέσω της αγωνίας αν τελικά επιτευχθεί συμφωνία με τις τράπεζες και τους ιδιώτες για το «κούρεμα» κατά 50% του χρέους, το οποίο επί του παρόντος φαίνεται να μην προχωράει με βάση τους σχεδιασμούς και τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου.
Το ομιχλώδες αυτό τοπίο επιδεινώνεται περαιτέρω από τη γενικευμένη πλέον κρίση χρέους σε ολόκληρη την Ευρώπη, μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης.

Μια πρώτη ένδειξη είδαμε την περασμένη εβδομάδα, όταν η Γερμανία δεν κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό που ζητούσε να δανειστεί.

Αν και τώρα λοιπόν που δοκιμάζονται οι αντοχές του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης και με 5-6 χώρες στη διακεκαυμένη ζώνη των απαγορευτικών επιτοκίων δανεισμού δεν καταλάβουν η Μέρκελ και η παρέα της ότι τελικά δεν είναι η Ελλάδα το πρόβλημα, τότε οι εξελίξεις θα είναι κατακλυσμιαίες για όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αν ακόμα και τώρα οι «ιεροεξεταστές» μας δεν πάρουν δραστικές αποφάσεις και δεν υποχωρήσουν από τις σκληροπυρηνικές τους θέσεις για τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, το ευρωομόλογο και το νομισματοκοπείο, πολύ φοβούμαι ότι το συστημικό πρόβλημα της ευρωζώνης θα συμπαρασύρει όλο τον πλανήτη σε μια νέα οικονομική δίνη, με ανυπολόγιστες επιπτώσεις στους λαούς.

Αν ακόμα και τώρα δεν παραδεχτούν ότι επί δύο χρόνια κάνουν απανωτά λάθη με το πειραματόζωο που λέγεται Ελλάδα και δεν αλλάξουν ρότα για αποφάσεις και δράσεις καταλυτικές για το σύνολο της Ευρώπης, τότε δεν θα αργήσει η στιγμή που η Ευρώπη θα διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη και δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο συμφέρει κανέναν.

Μα, θα πει κανείς, το υπαρκτό ενδεχόμενο εξάπλωσης της κρίσης και στους άλλους επ’ ουδενί ελαφρύνει τη δική μας περίπτωση. Αυτό είναι αλήθεια. Το να καούν και οι άλλοι δεν μειώνει τον πόνο των δικών μας εγκαυμάτων. Το χειρότερο όμως είναι πως στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει καμία σοβαρή φροντίδα για εξυγίανση της οικονομικής κρίσης. Τα κόμματα που συγκρότησαν την κυβέρνηση Παπαδήμου θεωρούν ότι επιτέλεσαν το εθνικό τους καθήκον και με το παραπάνω μόνο και μόνο γιατί απέστησαν των θέσεών τους και έκατσαν στο ίδιο τραπέζι με τους αντιπάλους τους!

Πέρα από την κούφια ρητορική, στην πράξη δεν κάνουν τίποτα που να αποδεικνύει ότι μάχονται με όλες τους τις δυνάμεις για να αποφύγει η χώρα τη χρεοκοπία και τον εξοστρακισμό από το ευρώ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ο κ. Παπαδήμος μέσα σε λίγες μόνο μέρες έχει αντιληφθεί τα πολιτικά παιχνιδάκια που παίζονται στην πλάτη του και γι’ αυτό εκφράζει σε δικά του πρόσωπα την απογοήτευσή του. Για το μόνο που νοιάζονται οι κυβερνητικοί εταίροι είναι η επίσπευση των εκλογών θυμίζοντας γαλοπούλες που βιάζονται να ’ρθουν τα Χριστούγεννα!

 Και μάλιστα τώρα μετά και τις δεσμευτικές υπογραφές, τις λεόντειες συμβάσεις και το ούτως ή άλλως ασφυκτικό πλαίσιο λειτουργίας της οιασδήποτε κυβέρνησης στα επόμενα δέκα χρόνια, αδυνατώ να αντιληφθώ γιατί να θέλει κανείς την εξουσία στην καθημαγμένη αυτή χώρα.

Αντί, λοιπόν, να αφήσουν τη «βρόμικη δουλειά» σ’ έναν μη πολιτικό όπως ο Παπαδήμος, για όσο χρειάζεται να μπει η χώρα σε πορεία ανάταξης, αυτοί βιάζονται να μετρηθούν από τον λαό θεωρώντας ότι είναι καλύτεροι διαχειριστές του χάους. Αβυσσος τελικά η ψυχή των ανθρώπων.