Δημήτρης Παγαδάκης

Τα δεδομένα δεν είναι απλά, αλλά ως ένα βαθμό γίνονται αντιληπτά. Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Α) Μια κοινωνία σοκαρισμένη, εξουθενωμένη και ανασφαλή σε πορεία μετασχηματισμού με αλλεπάλληλους σταθμούς προς τη  βαθύτερη λιτότητα.

Β) Δυο κόμματα- μηχανισμούς νομής της εξουσίας, φθαρμένα, εξαντλημένα και ευτελισμένα, υπο την αφόρητη πιέση δανειστών και ετέρων ώστε να τα βρουν προσωρινά μεταξύ τους σε μια υποχρεωτική πλατφόρμα εκτόνωσης.

Γ) Μια υπό επιτροπεία νέα κυβέρνηση συνεργασίας, η οποία μέσα σε ελάχιστο χρόνο  θα επωμισθεί τη βαριά ευθύνη να κυρώσει τη νέα δανειακή συμφωνία- με τις  άγνωστες, προς το παρόν, λεπτομέρειες της-  που θα ρυθμίσει τη ζωή του τόπου για τουλάχιστον μια δεκαετία. Ταυτόχρονα,  αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να πάρει την διαφεύγουσα 6η δόση, να συντάξει προυπολογισμό, να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Υπό τη προυπόθεση ότι τα δεδομένα Α και Β λαβωμένα, κατάκοπα και φοβισμένα  θα ανιχνεύουν προσεχώς την αβεβαιότητα τους, το δεδομένο Γ οφείλει να αποβεί σε  σοβαρό παράγοντα σταθερότητας για τη πολιτική σκηνή και για την κοινωνική ομαλότητα.

Και εδώ αναπόφευκτα προβάλλουν τα ερωτήματα για μια κυβέρνηση περιορισμένου ορίζοντα και ποσοτικών στόχων. Θα προλάβει  αυτή η κυβέρνηση να δημιουργήσει τη δική της ρουτίνα; Θα τολμήσει να εμπνεύσει καμιά ευρωπαική αξία στην ελάχιστη ατζέντα της; Θα καταφέρει να θωρακίσει ένα σταθερό μηχανισμό μελλοντικών συνεννοήσεων; Θα αντέξει να λάβει υπόψη της τη τεράστια λαϊκή δυσαρέσκεια; Άγνωστο

Μόνο επιθυμητό είναι πως το μεταβατικό σχήμα συμμετοχής, βούλησης και ευθύνης θα πρέπει να είναι απαλλαγμένο από κάθε νοσηρό εξουσιασμό. Και αυτό θα επιτευχθεί αν όσοι  το στελεχώσουν δεν θα συνεχίσουν να αναπαράγουν ζηλωτικά τους κομματικούς εαυτούς τους  και δεν  θα επιμείνουν να φυλάσσουν φονταμενταλιστικά  τις ιδεολογικές τους θέσεις ώστε να τα εξαργυρώσουν στην επόμενη φάση. Σίγουρα αυτό το πείραμα δεν θα είναι καθαρτήριο, ούτε λυτρωτικό. Ωστόσο σε κάθε περίπτωση αυτουπονόμευσής του, της «μιας δραχμής τα προξενιά» θα αποβούν θανάσιμα για τη χώρα.