Βασίλης Στεφανακίδης

Ωραία, έκαναν ό,τι έκαναν και τελικά έσωσαν την Ελλάδα για άλλη μια φορά, έτσι ώστε το 2020 να  μειωθεί το χρέος της στο 120% του ΑΕΠ, εάν και τα επόμενα 10 χρόνια τηρεί απαρέγκλιτα τα υπεσχημένα για πλεονασματικούς Προϋπολογισμούς που θα προκύπτουν από νέα μέτρα, περισσότερους φόρους και λιγότερες δαπάνες. Αν και κάτι τέτοιο μοιάζει με σενάριο επιστημονικής φαντασίας, δοθέντος ποιοι είναι αυτοί που θα εφαρμόσουν αυτές τις δεσμεύσεις, το παραβλέπω.

Αυτό, όμως, που δεν μπορώ να παραβλέψω είναι εκείνο που συστηματικά παραβλέπουν οι ηγέτες της Ευρώπης που ανέλαβαν τη Σωτηρία μας: τους ανθρώπους αυτής της χώρας.

Και όχι μόνο μας παραβλέπουν, μας δουλεύουν κι από πάνω με κάτι δηλώσεις του στυλ «…κατανοούμε και συμπάσχουμε με τις ηρωικές προσπάθειες του ελληνικού λαού…»!

Ετσι, λοιπόν, είδαμε όλες αυτές τις μαραθώνιες διαπραγματεύσεις, διαβουλεύσεις και λογαριασμούς, που στόχο τους είχαν την απομείωση του ελληνικού χρέους και το πώς αυτό θα μοιραστεί.

Τράπεζες, Ταμεία, EFSF, PSI, rollover, IIF, ΔΝΤ και διάφορα άλλα τέτοια, που μπήκαν βιαίως στη ζωή μας για να βελτιώσουν, υποτίθεται, τους αριθμούς της χώρας, αλλά αδιαφορούν πλήρως για τους πολίτες της.

Οι ζωές μας, οι ανάγκες μας, τα όνειρά μας και το μέλλον μας δεν μπαίνουν σε κανέναν λογαριασμό, σε καμία διαπραγμάτευση και συζήτηση. Η κουβέντα γίνεται  μόνο για τη χώρα, λες και αυτή είναι ένας ακόμα οργανισμός ή κάποια προβληματική επιχείρηση.
 Haircut και στα ασφαλιστικά ταμεία, απεφάνθησαν οι Σωτήρες, παραβλέποντας ότι αυτά τα λεφτά που θα χαθούν, στον βωμό του χρέους, είναι οι εισφορές από τον ιδρώτα των εργαζομένων που επί χρόνια πλήρωναν για να πάρουν στα γεράματά τους μια αξιοπρεπή σύνταξη.
 Και έρχεται τώρα μια απόφαση-τιμωρία για τους ανήμπορους να  αντιδράσουν ασφαλισμένους, οι οποίοι απλώς θα υποστούν τα επέκεινα.
«Να πληρώσουν επιτέλους και οι τραπεζίτες το ρίσκο της επένδυσής τους στα ελληνικά ομόλογα», ετυμηγόρησαν Μέρκελ και Σαρκοζί.
Δεν τους νοιάζει, βέβαια, ότι μαζί με τους μεγαλομετόχους θα «καούν» και 300.000 μικρομέτοχοι με 1.000-2.000 μετοχές που είχαν πάρει για να τις βρουν τα παιδιά τους μεθαύριο και τώρα απλώς εξαϋλώνονται.

Ούτε που τους νοιάζει πόσοι τραπεζοϋπάλληλοι θα χάσουν τη δουλειά τους από τη συρρίκνωση των τραπεζών. Είπαμε, αυτό που τους νοιάζει είναι το νοικοκύρεμα των αριθμών.

Και η απόφαση αυτή πάρθηκε από πολιτικούς. Και η πολιτική, θεωρητικά, υπηρετεί τον άνθρωπο και προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής του.

Οπως από πολιτικούς ψηφίζονται νόμοι και άρθρα, όπως τελευταία το άρθρο 37, και εκδίδονται απανωτές αποφάσεις, με αποτέλεσμα την εξαθλίωση των πολιτών.

Η κυβέρνηση μπορεί για μία ακόμα φορά να θριαμβολογεί και να επαίρεται ότι χάριν των άοκνων προσπαθειών της αποφύγαμε τα χειρότερα.
Εμείς οι πολίτες, όμως, επειδή έχουμε μνήμη, ξέρουμε και ποιοι μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου και θα αποδώσουμε δίκαια τις ευθύνες με την πρώτη ευκαιρία.