Βασ. Αναστασόπουλος

«Επιλεκτική χρεοκοπία», «περιορισμένη χρεοκοπία», «πιστωτικό γεγονός», «κούρεμα», «cds», «ιδιώτες ομολογιούχοι», «ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών»... Η λίστα με τις... άγνωστες λέξεις που μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας με αιτία και αφορμή την οικονομική κρίση, μάλλον ελάχιστα μας αφορά... Οι οικονομικοί αναλυτές, άλλωστε, μιλούν -και καλά κάνουν- τη δική τους «γλώσσα», προσπαθώντας να μας εξηγήσουν τι «μέλλει γενέσθαι» την επομένη της -όποιας- συμφωνίας των Βρυξελλών. Αντίθετα, αυτό που πραγματικά μας ενδιαφέρει, που θέλουμε να γνωρίζουμε από πρώτο χέρι, που μας καίει και μας τσουρουφλίζει κυριολεκτικά, είναι το τι θα γίνει με τους μισθούς, τις συντάξεις, την ασφάλιση, την εργασία μας, την εθνική μας κυριαρχία, την ίδια μας τη ζωή τελικά...

Και αυτό δεν χρειάζεται να είναι κανένας... φωστήρας, για να το καταλάβει. Η περιλάλητη απόφαση των Βρυξελλών, όσο κι αν διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους οι Ευρωπαίοι ταγοί για να μας πείσουν περί του αντιθέτου, όχι μόνο δεν θα διασφαλίζει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, αλλά ούτε καν τη βιωσιμότητα ημών των ιδίων και της πατρίδας μας, έτσι τουλάχιστον όπως την γνωρίζαμε μέχρι χθες...

Γιατί το «κούρεμα», εν τέλει, του ελληνικού χρέους, με όλα όσα θα περιλαμβάνει «δορυφορικά» η επικείμενη συμφωνία, θα οδηγήσει εν ολίγοις και δίχως την παραμικρή αμφιβολία, σε:

1. Καθεστώς οικονομικής κατοχής.

2. Καταστρατήγηση κάθε έννοιας δημοκρατίας (Οι Γερμανοί θα ψηφίσουν στη Βουλή τους το σχέδιο για την Ελλάδα από την Τετάρτη το απόγευμα κιόλας, αλλά ο ελληνικός λαός, τα κόμματα και η Βουλή της χώρας μας θα πληροφορηθούν τις παραμέτρους του από την... Πέμπτη!).

3. Αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών.

4. Διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και

5. Άγρια λιτότητα.

Κι όμως, σαν διαμάντι μέσα σε αυτόν το «βούρκο» της δήθεν διάσωσης της Ελλάδας, το παράδειγμα της Αργεντινής έλαμψε δίπλα μας πριν από λίγες ημέρες τρανό και φωτεινό, όμως δεν μπορέσαμε -ή δεν θέλαμε- να το πάρουμε χαμπάρι... Παρακολουθώντας μοιρολατρικά τα όσα αποφασίζουν οι άλλοι για μας χωρίς εμάς, η ελληνική πολιτική ηγεσία δεν μπόρεσε να διαπιστώσει ότι υπήρχε και άλλος δρόμος από αυτόν που μας υποχρεώνουν να πάρουμε: αυτός της Αργεντινής.

Τι έκανε η Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ, για να φτάσει στην άνετη επικράτηση στις προεδρικές εκλογές της περασμένης Κυριακής με ποσοστό 54%; Το αυτονόητο... Έδιωξε το ΔΝΤ από τη χώρα της! «Η αξιοσημείωτη επιρροή της (σ.σ. της προέδρου της Αργεντινής) οφείλεται σε μεγάλο μέρος στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας, που ξεκίνησε μετά την υποτίμηση και την παύση πληρωμών που επέβαλε η Αργεντινή σε χρέος ύψους 100 δισ. δολαρίων το 2001» παρατήρησαν οι έγκυροι Financial Times.

Δεν είναι, συνεπώς, πανάκεια το «κούρεμα», δεν είναι άρνηση απαγορευμένη το «Δεν πληρώνω»... Αντίθετα μάλιστα, η ζωή μετά τη μονομερή άρνηση εκπλήρωσης των υποχρεώσεών μας, που ξαναβάζουν την Ελλάδα σε ξένο ζυγό, όταν επί 400 χρόνια πάλευε να τον αποτινάξει από πάνω της, χύνοντας αίμα στα πεδία των μαχών, θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη από τη «ζωή μετά», που μας επιφυλάσσει η γερμανική επιτροπεία... Θα μπορούσε, αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ... Γιατί αυτό το «όχι» του 2011, σε αντίθεση με εκείνο το «φτάνει πια» του 1821 και το «όχι» του 1940, δεν έχει τα «κότσια» να το πει κανείς...

ΥΓ: Στις 28 Οκτωβρίου η παρέλαση γίνεται για να τιμηθεί το «όχι» του 1940. Αντίθετα, για το «ναι σε όλα» ή για το «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω», δεν θυμάμαι να έκανε παρέλαση ποτέ κανείς...