Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η μεγάλη ευρωπαϊκή πολιτική αντίφαση είναι ότι τη στιγμή που ο ελληνικός λαός συγκεντρώνεται στις πλατείες αγανακτισμένος από τις συνέπειες της πολιτικής του μνημονίου, η χορήγηση νέας βοήθειας προς την Ελλάδα κινδυνεύει να «σκοντάψει» στις αντιδράσεις στο εσωτερικό ορισμένων βόρειων χωρών, οι οποίες δεν θέλουν να «ξαναπληρώσουν τους Ελληνες».

Στο παιχνίδι εσωτερικών πολιτικών σκοπιμοτήτων, οι πολίτες σε αρκετές χώρες δέχτηκαν τη σχετική προπαγάνδα. Και το «τυράκι» για να δεχθούν, τώρα, είναι: «Ορίστε, οι Ελληνες πουλάνε, ας τους δανείσουμε».

Η αλήθεια την οποία έχουν επισημάνει πολλοί οικονομολόγοι είναι ότι η χρηματική βοήθεια προς την Ελλάδα είναι και ένας έμμεσος τρόπος για τους δανειστές να στηρίξουν τις (δικές τους) τράπεζες που έχουν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα προκειμένου να μη γράψουν τεράστιες ζημίες εάν αυτά δεν εξοφληθούν.

Το κόστος διάσωσης των τραπεζών από τις κυβερνήσεις θα ήταν πιθανότατα υψηλότερο από το κόστος στήριξης της Ελλάδας, ενώ οι ευρύτερες επιπτώσεις θα ήταν ανεξέλεγκτες, λόγω του λεγόμενου «συστημικού κινδύνου». Επιπλέον, οι δανειστές επιβάλλουν ένα καθεστώς ασφυκτικής λιτότητας για να μειώνεται το έλλειμμα που αφήνει η λειτουργία του κράτους, αλλά και για να… γίνει, υποτίθεται, η χώρα ανταγωνιστική μέσα από την εσωτερική υποτίμηση.
Υπεραπλουστεύοντας: επειδή ο καφές παραμένει ακριβός στην Ελλάδα, θα πρέπει οι άνεργοι να φτάσουν το 1 εκατομμύριο, να μην έχουν… ούτε για καφέ, να μειωθεί η ζήτησή του και, έτσι, να πέσει και η τιμή του και να γίνει ο τουρισμός ανταγωνιστικός!

Είναι αλήθεια ότι το «ελληνικό μοντέλο» της καταναλωτικής ανάπτυξης με δανεικά, της γενικευμένης κλεπτοκρατίας και της παραγωγικής ανυπαρξίας δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι και αυτό που συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Οχι μόνο την Ελλάδα, αλλά ολόκληρη την ευρωζώνη. Και η κάθε πλευρά ας αναλάβει τις ευθύνες της.

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα