Τζένη Αγιανδρίτη

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας λέει πως το 80% των ανθρώπων σήμερα υποφέρει από κατάθλιψη. Οσο για τους Ελληνες, φαίνεται ότι ένας στους δύο είναι σε μόνιμη on line σύνδεση με ένα σκοτεινό υπερπέραν όπου ζοφερές σκέψεις και λίστες απλήρωτων λογαριασμών πάνε πακέτο σα τους Χιώτες –κάτι που απλά ερμηνεύεται και ως ψυχολογία με μηχανική υποστήριξη. Οπου μηχανική υποστήριξη, βλέπε κουτάκια με πολύ χαρούμενα ονόματα όπως ας πούμε Prozac, Ladose, Lexotanil και Zanax –ένα ενήλικο λούνα παρκ χημείας γεμάτο με έλληνες σε παράκρουση να κυκλοφορούν σα τις άδικες κατάρες κάνοντας τσουλήθρες σε budget που δε βγαίνουν.

Οπως μας λέει μελέτη του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ), τα επεισόδια κατάθλιψης συνδέονται με τα οικονομικά προβλήματα -άντε!- αφού όσοι είναι αντιμέτωποι με αυτά έχουν τριπλάσιο ποσοστό (20,9%) εμφάνισης τέτοιων επεισοδίων σε σχέση με όσους είναι σε λίγο καλύτερη οικονομική κατάσταση(6,2%).

Και τα δυσοίωνα statistics συνεχίζουν ανελέητα: 21,2 % των Ελλήνων που βρίσκονται στον απόπατο της οικονομικής μιζέριας σκέφτονται αυτοκτονία και αγαλλιάζουν, ένα 15,3% έχει επίγνωση ότι είναι η μαύρη γάτα του πλανήτη αφού το τελευταίο μήνα νιώθει μελαγχολία σε καθημερινή βάση για τουλάχιστον δύο εβδομάδες ενώ 8 στους 100 συμπατριώτες μας χρήζουν άμεσης ψυχιατρικής φροντίδας. Δεν έχουν φαντάζομαι υπολογιστεί εκείνοι που κάνουν μόνοι τους τους ψυχίατρους και κατεβάζουν σα στραγάλια τις χάπες, ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τον χαιρέκακο ταχυδρόμο που φτάνει στο κατώφλι τους με ένα σάκο φακέλους με την ένδειξη «Τελευταία ειδοποίηση». Ευτυχώς βέβαια που υπάρχει το αλκοόλ και ο τζόγος, τα νέα εθνικά μας σπορ μαζί με τις ψυχοτρόπες ουσίες.

Φαίνεται ότι ο Ελληνας, φημισμένος νταλκαδιάρης, αποφάσισε να ωριμάσει και να δει τους αριθμούς κατάματα -απλά μέσα από το ποτήρι του. Οι άγγλοι ήδη έχουν βρει την φράση της νέας ψυχοπάθειας και πολύ εύστοχα την λένε «debtpression» -αυτό δηλαδή που έχει ένας στους δύο έλληνες: χρέη και κατάθλιψη. Το θέμα είναι πού είναι η κρυψώνα με το αντίδοτο. Νομίζω ότι ένας είναι ο δρόμος. Κλασικός, δοκιμασμένος, λίγο κουραστικός είναι αλήθεια, αλλά μοναδικός. Δουλειά. Θα μου πεις πού να τη βρεις.

Ε, κάπου, κάπως θα τη βρεις –τουλάχιστον αν, αντί να χάνεις χρόνο με σκέψεις «τί θα κάνουν τα παιδιά εκτός ιδιωτικού σχολείου και τί ξεφτίλα Θεέ μου να έρχονται με τα πόδια αντί με συνοδεία σχολικού», δεις τη τράπουλα αλλιώς. Ποιος είναι ο κροίσος με τα 6 γράμματα; Σίγουρα όχι εσύ. Το παραμύθι με τον μικρό Ωνάση δεν έχει αίσιο τέλος –η πισίνα έχει βρύα, το ιδιόκτητο νησί πάει στο Κατάρ και ο βασιλιάς είναι «τέως». Το καλό είναι ότι δεν είσαι μόνος. Στον πάτο θα πάμε όλοι μαζί, θα κάνουμε σπα στα χρέη παρέα. Και όπως έχει διδάξει η ιστορία, μετά από πολέμους, ολικές καταστροφές, πείνες και μιζέριες, στήλωσαν ανάστημα όσοι αντί να κλαίγονται για περασμένα μεγαλεία, φρόντισαν να δουλέψουν ομαδικά, με στόχο και συλλογικό όραμα, έστω και με τα λίγα. Χωρίς χαβιάρι ζούμε, χωρίς ψυχολογία δεν. Ζεν...πάει άλλο.