Τάσος Καραμήτσος

Ειλικρινά δεν πιστεύω ότι οι Ελληνες ιδιωτικοί υπάλληλοι είναι καλύτεροι από τους Ελληνες δημοσίους υπαλλήλους. Σίγουρα υπάρχουν καλύτεροι, πιο φιλότιμοι και πιο φιλόδοξοι εργαζόμενοι, όπως υπάρχουν και καλά αλλά και πολύ κακά αμειβόμενοι εργαζόμενοι. Και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι οι αστυνομικοί που ξεροσταλιάζουν στις βάρδιες τις νύχτες και διακινδυνεύουν τη ζωή τους με το κοινό έγκλημα ή την υγεία τους κυνηγώντας τα πρεζάκια στην Ομόνοια;

Ή πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια ότι μία ιδιωτική επιχείρηση, στην οποία δεν υφίσταται στοιχειώδης οργάνωση και κυριαρχεί η ευνοιοκρατία, λειτουργεί καλύτερα από το Ελληνικό Δημόσιο; Ολοι στον κοινωνικό μας περίγυρο έχουμε φίλους και συγγενείς που δουλεύουν στο Δημόσιο.

Δεν έχετε ακούσει άραγε για κάποιους από αυτούς που δουλεύουν τρεις φορές παραπάνω για να υποκαταστήσουν τη δουλειά άλλων που είναι απλώς τεμπέληδες;

Αν δεχτούμε τα παραπάνω ως μια πραγματικότητα, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι, οι εργαζόμενοι, αλλά οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια στη δημόσια διοίκηση. Και έτσι δεν θα... ρίξουμε στην πυρά συλλήβδην ανθρώπους και συνειδήσεις που παλεύουν -όπως και στον ιδιωτικό τομέα- για να επιβιώσουν, αλλά και να κρατήσουν σε ένα επίπεδο τη δουλειά τους.

Ταυτοχρόνως, όμως, θα πρέπει -δυστυχώς- να παραδεχτούμε και κάτι άλλο: ότι τα δύο τελευταία χρόνια έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα -εντελώς ξαφνικά- 300.000 άνθρωποι, ενώ στον δημόσιο τομέα σχεδόν ούτε ένας, με εξαίρεση κάποιους συμβασιούχους των οποίων η σύμβαση έληξε και φυσικά όσους συνταξιοδοτήθηκαν. Με βάση, λοιπόν, την αρχή της ισότητας και αυτή του δικαίου και της ηθικής (αν υπάρχουν), το θέμα δεν είναι σε μια ελεύθερη οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση πόσοι θα φύγουν και από πού, αλλά ποιοι θα φύγουν με βάση τα ποιοτικά κριτήρια. Στον ιδιωτικό τομέα φεύγουν όσοι, σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες και τους μάνατζερ, κάνουν λιγότερο καλά τη δουλειά τους. Ή φεύγουν όλοι όταν βάζει λουκέτο η επιχείρηση. Στον δημόσιο τομέα θα πρέπει να γίνει το ίδιο.

Να φύγουν πρώτα οι υπάλληλοι ενός νομικού προσώπου που δεν έχει αντικείμενο ή το αντικείμενό του είναι πια παρωχημένο. Και υπάρχουν μερικές χιλιάδες τέτοια ΝΠΔΔ. Να μεταταχθούν επίσης εκεί όπου χρειάζονται κάποιοι, μια και τέτοιες ΔΕΚΟ με μεγάλες ανάγκες στελεχιακού δυναμικού υπάρχουν εξίσου πολλές. Ή να φύγουν όσοι είναι κοντά στη σύνταξη με κάποια κίνητρα. Οχι οι «πράσινοι», οι «γαλάζιοι» ή οι κομματικοί φίλοι βεβαίως.

Αλλά να φύγουν, όπως έφυγαν και στον ιδιωτικό τομέα. Μακάρι δύο χρόνια να μην κορόιδευαν οι πολιτικοί και να ελάμβαναν όλα αυτά τα μέτρα που θα δημιουργούσαν ανάπτυξη και έτσι θα χάνονταν λιγότερες θέσεις εργασίας. Αυτοί φταίνε, ούτε οι ξένοι μάς φταίνε ούτε φυσικά οι δημόσιοι υπάλληλοι που απλώς βολεύονται, όπως όλοι μας άλλωστε όταν μας δίνεται η ευκαιρία.