Γιώργος Ματθαίου

Όλοι βρισκόμαστε  σε κατάσταση νευρικού κλονισμού. Η  κρίση που χτυπά όλο και  πιο δυνατά την πόρτα μας, μέσα από τις απανωτές «διασώσεις» της κυβέρνησης, μας κάνει κάθε μέρα και πιο φτωχούς. Η χώρα μπορεί να σωθεί, αλλά αμφιβάλλω εάν θα υπάρχουμε για να το δούμε, ιδιαίτερα η νέα γενιά της πατρίδας μας.

Η κατάσταση ανασφάλειας που επικρατεί στην κοινωνία βγάζει από μέσα μας τον αληθινό εαυτό μας, τα κόμπλεξ μας, τις μύχιες σκέψεις μας. Δείχνουμε ότι η ελληνική κοινωνία ήταν χρόνια κατακερματισμένη με έλλειψη αλληλεγγύης και αποθέωση της ατομικότητας. 

Την δεκαετία του  ’80 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας  του ’90 οι περισσότεροι Έλληνες ήθελαν να γίνουν – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – δημόσιοι υπάλληλοι. Ήταν η μόδα της εποχής, καθώς έβλεπαν ότι οι μισθοί πείνας μέχρι τις αρχές του ’80 που έπαιρναν όσοι εργάζονταν στο Δημόσιο και τους κοροϊδεύανε βελτιώνονταν σταθερά, ενώ είχαν και μόνιμη θέση (το γνωστό μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει…). Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα τούς ζηλεύανε για την καλυτέρευση της ζωής τους, νοιώθανε μειονεκτικά και έτρεχαν από πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο, για να πετύχουν την είσοδό τους στο Δημόσιο. 

Από τις αρχές  της δεκαετίας του ’90 άλλαξε η  ρότα. Η ανάπτυξη της ελληνικής  οικονομίας - μέσω του υπέρογκου  δανεισμού της χώρας- έδωσε την  ευκαιρία να γίνουν πολλοί ελεύθεροι  επαγγελματίες, μάνατζερ επιχειρήσεων, τεχνοκράτες, σύμβουλοι τραπεζών, ασφαλιστές κ.λ.π.. Τα μπόνους για τα στελέχη των επιχειρήσεων και των τραπεζών έπεφταν βροχή, τα κέρδη για τους ελεύθερους επαγγελματίες ήταν σημαντικά.

Άρχισαν τότε να ζηλεύουν οι δημόσιοι υπάλληλοι – ιδιαίτερα αυτοί που ήταν Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης - οι οποίοι έβλεπαν ότι η αγορά προσφέρει ευκαιρίες τριπλασιασμού του εισοδήματος, ενώ το δημόσιο είναι μεροδούλι-μεροφάι και οι αυξήσεις δίνονταν πια με το σταγονόμετρο (για να μη θυμηθώ το 0+0=14% του Κ. Μητσοτάκη). 

Ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα. Οι υπάλληλοι του δημοσίου βλέπουν τα εισοδήματά τους να χάνονται και να κινδυνεύουν ακόμα και  με απόλυση, οι ελεύθεροι επαγγελματίες  βλέπουν τα μαγαζιά τους άδεια  αφού δεν υπάρχει χρήμα στην τσέπη για να κινηθεί η αγορά, τα στελέχη των επιχειρήσεων και των τραπεζών βλέπουν τα μπόνους και τους μισθούς τους να κατακρημνίζονται (εάν δεν απολυθούν).

Η κυβέρνηση σπέρνει όλο αυτό το διάστημα «καινά δαιμόνια», για τους δημόσιους, για τους επαγγελματίες, για τα στελέχη των επιχειρήσεων, που «έφαγαν τα λεφτά».  
Πιστεύω ότι  όλα αυτά τα τερτίπια δεν έχουν  μέλλον, αν και η κυβερνητική προπαγάνδα – μέσα στη φούρια της να μας  σώσει - ξέχασε τους αγρότες, όπου σύμφωνα  με την άποψη όλων μας τα προηγούμενα χρόνια ήταν αυτοί που έτρωγαν τις επιδοτήσεις σε 4Χ4 και στα «σκυλάδικα». 

Όμως έφτασε η κρίσιμη ώρα της περισυλλογής, γιατί με τη σημερινή ισοπέδωση των  πάντων η μόνη που βλάπτεται σοβαρά εν τέλει είναι ολόκληρη η κοινωνία χωρίς εξαιρέσεις και βγαίνουν αλώβητοι μόνον αυτοί, οι ελάχιστοι, που οδήγησαν τη χώρα σε κατάσταση χρεοκοπίας.