Τάσος Καραμήτσος

Τι συμβαίνει, λοιπόν, τις τελευταίες 15 ημέρες και μας επιτίθενται με τέτοια σφοδρότητα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας;

Αυτοί δεν ήταν που πριν από ενάμιση μήνα, την 21η Ιουλίου, ανακοίνωναν εν σώματι και πανηγυρικά στη Σύνοδο Κορυφής ότι θα μας σώσουν, ότι εγγυώνται για εμάς και ότι θα μας δώσουν και καμιά εκατοσταριά δισ. ευρώ «να τη βγάλουμε» άλλα δύο χρόνια;

Προφανώς δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν την κρίση του ευρώ πλήρως συντεταγμένα και δίνουν λύσεις με τόλμη, παρρησία και αποφασιστικότητα. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Οι εντυπώσεις, είτε αφορούν ένα πρόσωπο και το πώς συμπεριφέρεται είτε μια ολόκληρη χώρα, λειτουργούν σωρευτικά. Και εδώ εμείς δυστυχώς δίνουμε την εντύπωση στους ξένους δανειστές μας ότι κοροϊδεύουμε. Δίνουμε την εντύπωση ή απλώς κοροϊδεύουμε, ας το κρίνει ο καθένας μας...

Το αποτέλεσμα πάντως είναι ένα, το ίδιο και δραματικό: σήμερα το Ελληνικό Δημόσιο έχει χρήματα για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του για τον τρέχοντα μήνα. Μετά, τέλος. Αυτό το γνωρίζουν οι Ευρωπαίοι και φυσικά καλύτερα από όλους η τρόικα που τους εκπροσωπεί. Γι’ αυτό και μας πιέζουν αφόρητα να κάνουμε σε δέκα ημέρες ό,τι δεν κάναμε σε δύο χρόνια.

Ο κ. Βενιζέλος και άλλοι υπουργοί τούς λένε για την ύφεση και τα προβλήματα που δημιουργεί στον κύκλο της οικονομίας, με αποτέλεσμα να πέφτουν όλοι οι δημοσιονομικοί στόχοι έξω, και αυτοί απαντούν ξερά ότι «το ζήτημα δεν είναι η ύφεση, το πρόβλημα είναι ότι εσείς δεν κάνετε απολύτως τίποτα». Ασφαλώς αντιλαμβάνονται ότι με την ύφεση να φτάνει σε... κατοχικά επίπεδα δεν πρόκειται να μείνει τίποτα όρθιο, αλλά δεν είναι λογικό να «κολλάνε» στη μάλλον ακατανόητη απραξία και απείθεια που δείχνουμε τόσο καιρό; Ετσι φτάνουμε σήμερα σε πρωτοφανή εκβιαστικά διλήμματα που γίνονται σε μια χώρα από εταίρους-δανειστές του τύπου ή ανακοινώνετε σήμερα μερικές χιλιάδες απολύσεις ή δόση δεν παίρνετε, άρα πτωχεύετε.

Ποιος φταίει είναι μάλλον απολύτως κατανοητό. Πολλές φορές οι χώρες, οι αδηφάγες αγορές, οι... αιμοβόροι δανειστές λειτουργούν σαν τους απλούς ανθρώπους. Κατανοούν και χαρίζουν όταν ο αδύναμος προσπαθεί και τιμωρούν όταν αισθάνονται ότι τους δουλεύει.
Υπάρχει ελπίδα; Ναι, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει μια ελπίδα, χωρίς πάντως βεβαιότητα. Εκλογές αύριο, κυβέρνηση συνασπισμού, σκληρά μέτρα περιορισμού του Δημοσίου στο 70%, κάθετη πτώση φόρων και πολύ ισχυρά κίνητρα για επενδύσεις. Ολα μαζί σε τρεις μήνες.

Ή τα κάνουν, σώζουν τη χώρα για πάντα και έστω και καμένοι πολιτικά μένουν στην Ιστορία ή απλώς καίγονται βυθίζοντας την Ελλάδα και τους πολίτες της στη δραχμή και την απόλυτη φτώχεια.