Βασίλης Στεφανακίδης

Ξεκίνησα την εβδομάδα με μια  απρόσμενα θετική διάθεση.
Έλεγα μέσα μου: « Θα κλείσω τα αυτιά σε όλες τις Κασσάνδρες, τους κατ’ επάγγελμα καταστροφολόγους, μηδενιστές και οπαδούς του χάους.
Θα κάνω τη δουλειά μου με ηρεμία και θα γυρίσω ήρεμος το βράδυ σπίτι  και στην οικογένεια μου.»

Όμως, στον ερχομό, ο  περίεργος αυτός προγραμματισμός μου, άρχισε να «μπάζει» ακούγοντας  τα δελτία ειδήσεων στο ραδιόφωνο…

«Τα χρηματιστήρια βυθίζονται. Νέο ρεκόρ στα spreads. Κοινωνική έκρηξη στην Ελλάδα  βλέπουν Financial  Times, Figaro και Monde.  Η ήττα Μέρκελ στο κρατίδιο Μεκλεμβούργο- Δυτική Πομερανία, βυθίζει το ευρώ. Η Σλοβακία τον Δεκέμβριο και αν, θα δώσει τα  λεφτά που της αναλογούν στην Ελλάδα. Άννα Διαμαντοπούλου: οι πρόωρες εκλογές θα φέρουν πρωθυπουργό της δραχμής».

Έκλεισα το ραδιόφωνο και προσπάθησα με ένα μουσικό cd  να κάνω delete  σε όσα άκουσα μέσα σε ένα λεπτό. Μάταια.  Μπαίνοντας στο γραφείο  από επαγγελματική διαστροφή, έριξα μια ματιά στους τίτλους των εφημερίδων.

«Στη ΔΕΘ με 11.000 αστυνομικούς πάει ο πρωθυπουργός. Φουντώνουν οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Σκούπα στη δημόσιο με μειώσεις μισθών και απολύσεις. Ζούμε τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Εκβιασμός από την τρόικα: Απολύσεις στο δημόσιο ή βοήθεια τέλος. Η Ευρώπη τινάζει το δικό της σχέδιο. Σε σκληρότερα μέτρα προχωράει η κυβέρνηση. Που το πάει ο Βενιζέλος; Κάνει τη μια γκάφα μετά την άλλη.»

Τις πέταξα σ’ ένα τραπεζάκι έντρομος και πήρα βαθιές ανάσες.

Σε λίγο  μπήκαν στο γραφείο μου 3-4 συνάδελφοι του οικονομικού ρεπορτάζ. Αντί για καλή εβδομάδα ή έστω μια καλημέρα άρχισαν. «Τελειώσαμε ο ένας. Ο άλλος, με τι ισοτιμία θα γυρίσουμε στη δραχμή; Το βλέπω 1 : 650 δρχ. Αν δεν κουρέψουμε το χρέος  60-70% δεν έχουμε καμιά τύχη, ο τρίτος. Είσαι με τα καλά σου που θα πας να πληρώσεις τις έκτακτες εισφορές; Τι θα σου κάνουν δηλαδή; Αφού είναι διαλυμένα  τα πάντα. Δεν λειτουργεί τίποτα. Θα μπουν οι Τούρκοι στην Αθήνα και κανείς δεν θα τους ρωτήσει που πάνε, ούτε ο τελευταίος πατριώτης.»
 
Τους κοίταξα  απηυδισμένος στα πρόθυρα εγκεφαλικού!
 
Σηκώθηκα πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου κι έφυγα για αλλού, αψηφώντας την τιμή της βενζίνης και των διοδίων. Έτρεχα περισσότερο απ’ όσο συνήθως.

Βιαζόμουνα όμως να δραπετεύσω!

Σε μισή ώρα αντίκρισα το γαλάζιο της θάλασσας.
 
Έκοψα ταχύτητα κι άρχισα να βλέπω ανθρώπους με τα μπανιερά τους να κολυμπούν, να διαβάζουν, να γελούν. Παιδιά να παίζουν στην άμμο. Σταμάτησα και για ώρα παρακολουθούσα τον κόσμο σε μια παραλία της Αττικής.

Έμοιαζαν κανονικοί. Όπως πέρυσι, πρόπερσι και αντιπρόπερσι.. Δεν άκουγαν ραδιόφωνο, δεν διάβαζαν εφημερίδες και απολάμβαναν το γαϊδουροκαλόκαιρο. Τα παιδιά έριχναν χαρούμενα τις τελευταίες βουτιές πριν  αρχίσει η σχολική χρονιά.

Ήταν ωραίες εικόνες. Ξεχάστηκα για λίγο.
 
Μου’ κανε καλό η βόλτα.

Στη επιστροφή έπιασα τον εαυτό μου να σιγοντάρει  κάποιο τραγούδι σε μουσικό σταθμό. Δυο ώρες μετά στο γραφείο, έκανα τη δουλειά μου χωρίς να μιλήσω σε κανένα. Μού’ κανε καλό.

Κι αργά το βράδυ γύριζα στο σπίτι μου σε αρκετά καλή διάθεση.

Μέχρι τη στιγμή που άνοιξα το γραμματοκιβώτιο. Καμιά δεκαριά  φάκελοι λογαριασμών ο ένας χειρότερος από τον άλλο.

Το αίμα ξανά στο κεφάλι και η αγκαλιά που περίμενα όλη τη μέρα από την κορούλα μου, δεν με άγγιξε καν…

Αλήθεια αδέρφια, πόσο ακόμα θα αντέξουμε αυτή την εθνική κατάθλιψη;