Γιάννης Μακρυγιάννης

Βλέποντας το χαμό που γίνεται στο Λονδίνο, με τις οδομαχίες, τις καταστροφές και τις λεηλασίες, σκέφτομαι μόνο ένα πράγμα: Ότι αυτές οι σκηνές είναι σκηνές από το μέλλον (μας). Από το μέλλον όλης της Ευρώπης κι ας νομίζει ο Κάμερον (ή τουλάχιστον έτσι λέει) ότι το όλο πρόβλημα είναι τα μέτρα καταστολής και η Σκότλαντ Γιαρντ, που άργησε να αναλάβει αποτελεσματική δράση.

Ανεξάρτητα από τις αφορμές ή το πολιτικό τους περιεχόμενο, οι «εξεγέρσεις», οι «ταραχές» και όπως αλλιώς βαφτίζονται κάθε φορά οι κοινωνικές αντιδράσεις το σίγουρο είναι πώς οι κοινωνίες φτάνουν στα όριά τους και ειδικά ορισμένες κοινωνικές ομάδες (άνεργοι, νεολαία, μετανάστες, εξαθλιωμένοι και άλλοι) νιώθουν και συμπεριφέρονται εντελώς εχθρικά στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο.

Η οργή, που εκδηλώνεται όπως εκδηλώνεται, δεν είναι απλά μία αντίδραση σε ένα πρόγραμμα λιτότητας – αυτό είναι η κύρια αφορμή – αλλά συμπυκνώνει μία ευρύτερη απόρριψη. Δεν αφορά μία κυβέρνηση αυτή η απόρριψη, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα, έστω κι αν αυτή η δράση δεν έχει τη νόρμα, των παραδοσιακών μοντέλων κοινωνικής εξέγερσης και πολιτικής συμπεριφοράς – δεν υπακούει δηλαδή σε αριστερά, ακροαριστερά, κεντροαριστερά, αναρχικά ή οτιδήποτε άλλο υπήρχε ως κυρίαρχο μέχρι τώρα ως πολιτικός και ιδεολογικός δίαυλος και εκφραστής του κοινωνικού γίγνεσθαι.

Άλλωστε και το σύστημα εξουσίας δεν είναι ευδιάκριτο πια. Από τις παραδοσιακές αστικές τάξεις και το κλασσικό σύστημα αστικής δημοκρατίας με τις ευθυγραμμισμένες κυβερνήσεις, αλλά και τους υποτυπώδεις θεσμούς λαϊκής έκφρασης περάσαμε στην «αόρατη», «απρόσωπη» και πλήρως ανεξέλεγκτη εξουσίας των τραπεζών, των αγορών, των funds, των «οίκων αξιολόγησης» και πάει λέγοντας.

Αυτό το παρόν (μας0 έφτιαξαν λοιπόν, αυτό το μέλλον (μας και τους) περιμένει. Κι αν η Μαδρίτη έδωσε στις ευρωπαϊκές κοινωνίες – κυρίως του Νότου- τους ήρεμους και υπομονετικούς «αγανακτισμένους», το Λονδίνο εισάγει στους «αφιονισμένους». Κι όποιος αντέξει…