Βασ. Αναστασόπουλος

Όχι ότι υπάρχει έστω μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να αποδεχθεί τη δημόσια προσφορά-πρότασή μου ο Ηλίας Ζούρος, είμαι όμως σίγουρος ότι κάπου βαθιά μέσα του ο ομοσπονδιακός τεχνικός θα ήθελε να ακούσει κάτι ανάλογο να βγαίνει αβίαστα από το στόμα των προσκληθέντων στην προετοιμασία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος εν όψει του Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας.

Θα ήταν εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς με φθόνο τις περιπτώσεις του Λουκά Μαυροκεφαλίδη και του Σοφοκλή Σχορτσανίτη, οι οποίοι, επικαλούμενοι προσωπικούς λόγους, έβαλαν την ιδιωτική τους ζωή πάνω από το πατριωτικό, αν θέλετε, καθήκον. Κι όμως, όσο και αν πιστεύουμε το αντίθετο, όσο πλουσιοπάροχα και αν αμείβονται αυτοί οι αθλητές και οι συνάδελφοί τους, παραμένουν πάνω απ’ όλα άνθρωποι, που δεν έχουν όλα τα προσωπικά τους προβλήματα λυμένα. Η υπεράσπισή τους ωστόσο σταματάει σε αυτό το σημείο και δεν πάει επ’ ουδενί παραπέρα…

Γιατί είναι αμφίβολο εάν οι ίδιοι παίκτες, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, θα θέσουν εαυτούς εκτός της Μακάμπι Τελ Αβίβ -ο «Big Sofo»- και της Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης -ο Λουκάς-, σε περίπτωση που τα προσωπικά προβλήματα, τα οποία επικαλέστηκαν για την αποχώρησή τους από την προετοιμασία της Εθνικής, παραμένουν και όταν αρχίσουν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις με τους συλλόγους τους -πράγμα 100% απευκταίο.

Θα ήταν παράλογο να περιμένουμε κάτι τέτοιο στην περίοδο του απόλυτου επαγγελματισμού, όπου ο… ρομαντισμός της εποχής που τα σορτσάκια ήταν κοντά και τα γήπεδα τσιμεντένια, δεν βρίσκει κανένα χώρο για να αναπτυχθεί.
Όταν όμως μιλάμε για την Εθνική ομάδα, τότε δεν έχει να κάνει απλά με το ρομαντισμό.

Ας μην ξεχνούν αυτά τα παιδιά ότι, εάν οι σύλλογοί τους είναι το ζην, τότε η Εθνική είναι το ευ ζην. Μέσα από αυτήν άλλωστε «έφτιαξαν» όνομα και καριέρα -ειδικά ο Σοφοκλής-, την ώρα που οι σύλλογοί τους προτιμούσαν να δίνουν χρόνο συμμετοχής σε αμφιβόλου ποιότητας ξένους. Θα έπρεπε λοιπόν κάποιος να τους… τραβήξει το αυτί; Αφού εκ προοιμίου δεχόμαστε ότι πρόκειται για… παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ -ή, τουλάχιστον, όχι μέσα στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα-, τότε ναι, γιατί να μην τους τραβήξει κάποιος το αυτί; Καλό το ερώτημα, αλλά μάλλον ρητορικό, καθώς, για να λέμε του στραβού το δίκιο, δεν βλέπω κανέναν που να μπορεί, να θέλει ή να έχει τη δύναμη να το κάνει.

Εάν το «ψάξει» λίγο ο Μαυροκεφαλίδης, μπορεί εύκολα να… γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του την ποινή αποκλεισμού δύο μηνών από κάθε αγωνιστική υποχρέωση, που του επέβαλε η «έξω φρενών» ΕΟΚ. Κάτι ανάλογο, φυσικά, σε περίπτωση που του επιβληθεί κάποια ποινή, μπορεί να κάνει και ο Σχορτσανίτης. Γιατί να το ρισκάρει, άλλωστε, όταν υπάρχει ήδη το προηγούμενο της τιμωρίας του πάουερ φόργουορντ της Σπαρτάκ;

Συνεπώς, όσο κι αν διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ο Γιώργος ο Βασιλακόπουλος, οι αθλητές θα συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την πάλαι ποτέ «επίσημη αγαπημένη» περίπου ως… τσιφλίκι τους, στο οποίο μπορούν να μπαινοβγαίνουν όποτε θέλουν. Και ο Ηλίας Ζούρος, μην μπορώντας να κάνει αλλιώς, όντας «ανοχύρωτος» απέναντι σε τέτοιου είδους αποφάσεις των παικτών, θα έχει εύκολο το άλλοθι των απουσιών, σε περίπτωση αποτυχίας της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ.

Εν κατακλείδι: σεβαστοί οι προσωπικοί λόγοι του κάθε παίκτη που βγάζει τη «γαλανόλευκη» σε ένα τόσο κρίσιμο σημείο, όμως οι συγκρίσεις με τα κορίτσια της Εθνικής ομάδας πόλο π.χ., που, αν και η Πολιτεία τις θυμάται μόνο στις φωτογραφίες και τις υποδοχές στο αεροδρόμιο, έφεραν στην Ελλάδα το χρυσό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στη Σαγκάη, είναι μοιραίες και αναπόφευκτες.

Ή - ας μην πάμε μακριά -ας μείνουμε στο μπάσκετ. Κάποιος κύριος… Ντιρκ Νοβίτσκι, πρωταθλητής ΝΒΑ με τους Ντάλας Μάβερικς και MVP των τελικών του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, θα φορέσει τη φανέλα της Γερμανίας και θα δώσει το «παρών» στα παρκέ της Λιθουανίας.

Μήπως είναι άδικη και αυτή η σύγκριση;