Μάκης Πολλάτος

Έχουμε και  λέμε. Η… συμπονετική κυρία Μέρκελ θέλει να συμμετάσχουν και οι ιδιώτες  επενδυτές που κατέχουν ελληνικά ομόλογα στο νέο σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Και λέει η σιδηρά καγκελάριος: ναι μεν θα σας βοηθήσουμε καλο-Έλληνες, όμως 50 θα δώσουμε, 25 θα έρθουν από τους ιδιώτες που θα φυλάξουν για μερικές δεκαετίες ακόμη τα greek junk bonds και άλλα 25 θα βρεθούν όταν οι μπαταχτσήδες (αυτοί είμαστε εμείς ) πουλήσουν όλα τους τα ασημικά.  

Παρεμβαίνουν  εκεί οι τρεις οίκοι με τα δώρα (αυτοί  που πληρώνονται για να αξιολογούν πόσο καλοί πελάτες είμαστε) και  προειδοποιούν ότι αν οι Ευρωπαίοι  επιμείνουν να συμμετέχουν στο πρόγραμμα αποκατάστασης της Ελλάδας και οι ιδιώτες επενδυτές –ακόμη κι αν δεχθούν με τη θέλησή τους να δώσουν στους Έλληνες καμιά 30αριά χρόνια περιθώριο για να εξοφληθούν τα δανεικά- τότε θα πρόκειται περί «selective default».  

Τότε ενεργοποιείται και ο θεματοφύλακας των ευρωπαϊκών τραπεζών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ούτως ειπείν και διαμηνύει ότι δεν αποδέχεται κανένα πιστωτικό γεγονός, ακόμη κι αν αυτό αποκαλείται επιλεκτική χρεοκοπία (selective default). Με κρυστάλλινη καθαρότητα, ο μεσιέ Τρισέ ξεκαθαρίζει ότι αν προκύψει οποιοδήποτε πιστωτικό γεγονός στην ελληνική οικονομία θα σταματήσει να δέχεται τα ελληνικά ομόλογα.  

Απειλεί δηλαδή ότι θα προκαλέσει ασφυξία σε ελληνικές και άλλες τράπεζες.

Έπειτα απ’  όλα αυτά, η ελληνική κυβέρνηση  που ξέρει ότι οι Γερμανοί έχουν μουλαρώσει και γνώμη δεν αλλάζουν λέει ότι τελικώς μπορεί και να υπάρξει selective default, όμως αν τελικώς βάλουν και οι ιδιώτες το χέρι στην τσέπη παρά τα φιρμάνια από τους οίκους αξιολόγησης και την ΕΚΤ, η λύση θα βρεθεί από αλλού.  

Από πού;  

Από τα νέα προγράμματα… αποτοξίνωσης της εξαρτημένης από  τα δανεικά Ελλάδας, δηλαδή από τους ευρω-μηχανισμούς ESM και EFSF.  

Το σκηνικό  περιπλέκεται ακόμη περισσότερο  όταν ο Γιώργος Παπανδρέου επιχειρεί  να εξηγήσει τι θα γίνει σε περίπτωση selective default και προειδοποιεί ότι «θεωρητικά, μια μερική αδυναμία πληρωμών μπορεί να διαρκέσει δύο εβδομάδες ή μπορεί να κρατήσει πολύ περισσότερο».   

Οι φήμες τότε οργιάζουν! “Ξέρετε τι παθαίνουν όσοι είναι στην εντατική και τους κόβουν τα φάρμακα για δυο βδομάδες”, σχολιάζουν οι κακόπιστοι και το ένα φέρνει τ’ άλλο...  

Η αντιπολίτευση  που θέλει να κρατήσει περήφανη στάση  λέει ότι δεν πρέπει να γίνεται  ούτε λόγος για χρεοκοπία, ακόμη  κι αν είναι selective (καμία σχέση με τους προσεκτικά επιλεγμένους κόκκους καφέ) και η μπάλα χάνεται.  

Ο υπουργός της  Οικονομίας, η οποία πασχίζει να ξαναβρεί τη δημοσιονομική της ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, προσπαθεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση και εξηγεί ότι η επιλεκτική χρεοκοπία, ή το selective default, δεν είναι πραγματικό γεγονός αλλά ντεμέκ - πώς να πούμε …εικονική!

Σαν την άποψη  που είχαν όσοι θεωρούσαν ότι  με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου  το πρόβλημά μας θα αρχίσει να διευθετείται. Όπως περίπου πίστευαν ότι θα συμβεί όσοι επικροτούσαν το μνημόνιο γιατί έλεγαν ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι θέμα χρημάτων αλλά αξιοπιστίας.  

Στο μεταξύ όμως φαίνεται ότι οι Ελληνες στο σύνολό μας αυθυποβληθήκαμε (να πω;) διότι  την χαμένη αξιοπιστία μπορεί για κάποιους να την ξαναβρήκαμε, (έτσι δεν είναι;), αντιληφθήκαμε όμως ότι στον πραγματικό κόσμο πέρα από τους τεχνικούς οικονομικούς όρους τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Και αντί να ηρεμήσουμε πέσαμε στα χάπια και στις μπίρες - γιατί άντε να αγοράσεις κρασί, μέρες που είναι.   

Και οι Έλληνες  είμαστε τρομαγμένοι. Για το σήμερα. Διότι το αύριο (κυριολεκτικά) είναι  στ΄αλήθεια αχαρτογράφητο. Και η  κάθε μέρα μοιάζει να είναι ατέλειωτη.  

Και μπορεί τελικώς  να συμφωνήσουν όλοι οι οικονομικοί  «υδραυλικοί» του κόσμου και να σταματήσουν τις διαρροές στην Ελλάδα, όμως με ποιο κόστος; Γιατί τι θα μείνεi να πουληθεί αν δώσουμε εμπράγματες ασφάλειες για τα νέα δάνεια; Πώς θα δημιουργηθούν δουλειές και πως θα ζήσουν οι άνεργοι;

Και μην μου  πείτε καλαμπούρια ότι αποφασίστηκε να αυξηθεί κατά μερικά λεπτά το επίδομα ανεργίας…

Μήπως μία λύση θα ήταν να υποχρεωθούν σε selective holidays οι οίκοι αξιολόγησης; Μήπως πρέπει να υποβληθούν σε επιλεκτικές διακοπές κάποιοι από τους Ευρωπαίους πολιτικούς που αποφασίζουν για το μέλλον μας;  

Γιατί αν είναι πράγματι παιδιά –όπως καταγγέλει ο γαλλικός Le Monde- με ποιο δικαίωμα κρατάμε τους πατέρες της Ευρώπης σε αίθουσες συνεδριάσεων και κλειστά γραφεία μες το κατακαλόκαιρο και δεν τους στέλνουμε για selective διακοπές, που κατά μία άποψη δεν θα είναι και υποχρεωτικές, ούτε και θα συνιστούν πολιτική αποστρατεία;