Γιάννης Μακρυγιάννης

Μετά από μερικές εφιαλτικές εβδομάδες για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, η περιπέτεια με την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος είχε αίσιο τέλος.

Αποδεικνύεται όμως ότι η αλλαγή στο τιμόνι του οικονομικού επιτελείου, με τον Ευάγγελο Βενιζέλο να αναλαμβάνει αντί του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ήταν αναγκαία προϋπόθεση για να ψηφιστεί και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερους κραδασμούς στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ το Μεσοπρόθεσμο.

Ο κ. Παπανδρέου το αντιλήφθηκε έστω και την τελευταία στιγμή, έκανε τον ανασχηματισμό σε χρόνο που δεν επιθυμούσε αρχικά, θυσίασε αρκετά δικά του «πιόνια» και αποδέχθηκε σε καθαρό ρόλο «νούμερο δύο» τον κ. Βενιζέλο. Ήταν ένας επώδυνος, πλην σωτήριος συμβιβασμός: παραχώρησε εξουσία, αλλά κέρδισε χρόνο.

Ο κ. Βενιζέλος ανακηρύχθηκε στο φυσικό διάδοχο στην ηγεσία για όταν έλθει η ώρα, δεχόμενος ωστόσο κι αυτός να αναλάβει ένα ρίσκο, το ρίσκο της αποτυχίας, εάν κι αυτή η κυβέρνηση δεν αξιοποιήσει το χρόνο, που κερδήθηκε με κόπο και «αίμα» - των Ελλήνων πολιτών κυρίως.

Το πρώτο κρίσιμο στοιχείο, που θα διαπιστωθεί στην πορεία, είναι εάν αυτή τη «συγκατοίκηση» στην ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος την έχουν αποδεχθεί και ουσιαστικά οι δυο τους και μπορούν να τη διαχειριστούν ή επιβλήθηκε τόσο βίαια που δεν θα αντέξει υπό το βάρος των επερχόμενων δυσκολιών.

Και το δεύτερο στοιχείο είναι εά, πέρα από την αποτελεσματικότητα που έχει το νέο κυβερνητικό σχήμα στη συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ θα επιδράσει έστω και ελάχιστα στη στάση της κοινωνίας.