Βασ. Αναστασόπουλος

Καταβεβλημένοι από το άγχος, με τα θεωρητικά πιο «φρέσκα» πόδια των «υπερηχητικών» τους άσων να μοιάζουν σαν καρφωμένα στο έδαφος και φορτωμένα με βαρίδια πολλών τόνων, οι γηπεδούχοι Χιτ παρέδωσαν εύκολα την ψυχή και το σώμα στους πολύπειρους αντιπάλους τους και ο Έρικ Σπόελστρα παρακολούθησε σχεδόν με... θρησκευτική ευλάβεια την ταυτότητά του να καταλήγει στο... τσεπάκι του Ρικ Καρλάιλ.

Σε έναν τελικό που είχε ακόμα και... ξύλο, έτσι για να δώσει άλλοθι σε μας τους Έλληνες μπασκετόφιλους να πούμε ότι «να, συμβαίνουν και αλλού», ξορκίζοντας το μαύρο μας το χάλι, οι δύο ομάδες κατέθεσαν στο παρκέ όλα τα πλεονεκτήματα (Μάβερικς), αλλά και τα μειονεκτήματά τους (Χιτ)... Το περιφερειακό σουτ (11/26 τρίποντα και συνολικά 41/82 εντός πεδιάς) και η εξαιρετική άμυνα πάνω στους Ουέιντ και Τζέιμς ήταν τα «κλειδιά» της νίκης των φιλοξενούμενων και πρωταθλητών, πλέον, Μαβς, που είδαν τον Τζέισον Τέρι να κάνει το... παιχνίδι της ζωής του ερχόμενος από τον πάγκο και να καλύπτει, με τους 27 πόντους του, και την κακή βραδιά (21 πόντοι, αλλά με άσχημα ποσοστά) του Ντιρκ Νοβίτσκι. 

Πλάι του, άξιος συμπαραστάτης, αυτός ο απίθανος Πορτορικανός Χουάν Χοσέ Μπαρέα -για τους φίλους, Τζέι Τζέι-, που έμοιαζε με Στιβ Νας και... Τζέισον Κιντ μαζί, μπροστά στην «παιδική χαρά» που ακούει στο όνομα Μάριο Τσάλμερς. Μα, πάνω απ' όλα, ήταν αυτή η απόλυτη πνευματική αφοσίωση των παικτών του Ντάλας, η συγκέντρωση τους στον τελικό προορισμό. Γνώριζαν καλά ότι η μεγάλη τους ευκαιρία ήταν αυτή, στο 6ο παιχνίδι. Εάν επέτρεπαν στους Χιτ να ισοφαρίσουν, τότε στον 7ο αγώνα της σειράς, με μειονέκτημα έδρας και ψυχολογικό ντεσαβαντάζ, θα ήταν αυτοί που θα βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο.

Αντίθετα, το άγχος κυρίευσε το Μαϊάμι. Ουέιντ και Τζέιμς ξεκίνησαν καλά (ειδικά ο δεύτερος), όμως, όσο περνούσε η ώρα, τόσο έχαναν την επαφή τους με το καλάθι. Με το σούπερ επιθετικό δίδυμό του εγκλωβισμένο και τον ίδιο ανήμπορο να «ξεκλειδώσει» τα αμυντικά «plays» του Καρλάιλ, ο Σπόελστρα δεν μπορούσε να περιμένει ότι η λύση θα ερχόταν από τους συγκινητικούς, κάποιες στιγμές, Μπος και Χάσλεμ, ούτε φυσικά από τις αναλαμπές των Τσάλμερς και Χάουζ. Τι πιο χαρακτηριστικό, άλλωστε, από τα 16 λάθη και τις 13 χαμένες βολές (20/33 είχαν οι γηπεδούχοι), σε μια αναμέτρηση όπου ακόμα και η παραμικρή λεπτομέρεια αρκούσε, για να κάνει τη διαφορά; Βέβαια, μόνο λεπτομέρεια δεν μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς τη νέα «εξαφάνιση» όχι του... Τζον Αυλακιώτη, αλλά του αυτόκλητου «Βασιλιά» -χωρίς στέμμα- Λεμπρόν Τζέιμς, που απογοήτευσε ακόμα και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του, με την ατολμία του στα κρίσιμα τελευταία λεπτά. Γιατί η δική του απόδοση ήταν τελικά το «κλειδί» της σειράς και όχι αυτή του Ντουέιν Ουέιντ, που έκανε τρία καταπληκτικά παιχνίδια στους τελικούς, αλλά τα δύο από αυτά ήταν σε ήττα των Χιτ...

«Last but not least», που λένε και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού... Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ενίοτε αυτό συμβαίνει από την ανάποδη. Το 2006, όταν Μαϊάμι και Ντάλας είχαν και πάλι ανταμώσει στους τελικούς, οι Μάβερικς προηγήθηκαν με 2-0 νίκες και «άγγιξαν» σχεδόν το 3-0 στη σειρά, όταν προηγήθηκαν με 89-76 μέσα στην έδρα των αντιπάλων τους, με 6'34'' για τη λήξη του τρίτου αγώνα. Τότε, ήταν ο «Flash» Ντουέιν Ουέιντ που όρθωσε ανάστημα και οδήγησε την ομάδα του σε σερί 22-7, που της χάρισε τη νίκη με 98-96 και το ψυχολογικό «momentum» όχι μόνο να επιστρέψει στη διεκδίκηση του τίτλου, αλλά και να τον κατακτήσει, κάνοντας άλλες τρεις νίκες στη σειρά! Το 2011, ήταν οι Χιτ που... άνοιξαν το σκορ στη σειρά και έφτασαν πολύ κοντά στο 2-0, όταν προηγήθηκαν με 88-73, 7'13'' πριν τη λήξη του δεύτερου τελικού. Οι προκλητικοί πανηγυρισμοί των Τζέιμς και Ουέιντ μπροστά στον πάγκο των Μαβς ήταν το «wake up call» για τους Τεξανούς, που θύμωσαν με αυτήν την έλλειψη σεβασμού. Με ένα σερί 22-5 μέσα στα επόμενα λεπτά, «έκλεψαν» τη νίκη με 95-93, ισοφάρισαν σε 1-1 και, παρά το νέο προβάδισμα του Μαϊάμι μέσα στο Ντάλας, είχαν τα ψυχικά και σωματικά αποθέματα να φτάσουν αυτοί, πέντε χρόνια μετά, σε τρεις νίκες στη σειρά...