Βασίλης Στεφανακίδης

Σήμερα ο πρωθυπουργός, θα βιώσει όπως όλα δείχνουν, μια από τις χειρότερες μέρες του, από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος. Και αυτό γιατί θα δυσκολευτεί να πείσει τους ίδιους του τους βουλευτές, ότι τα μέτρα που προβλέπονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, είναι «εξυγιαντικά» και «μεταρρυθμιστικά» και πως η επιβολή τους θα μας απαλλάξει οριστικά από τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.

Ουδείς μπορεί να διασφαλίσει ότι οι σκληρότατες ρυθμίσεις που έχουν προγραμματιστεί οδηγούν στο τέλος του μαρτυρίου ενός ολόκληρου λαού.

Το αντίθετο μάλιστα. Οι περισσότερες πιθανότητες είναι να αποτύχουν κι αυτά τα μέτρα και στο τέλος της διαδρομής, να μας περιμένει αυτό το οποίο αγωνιζόμαστε να αποφύγουμε. Ο όλεθρος.

Από την άλλη, θέλοντας να κάνω το συνήγορο του διαβόλου, σκέφτομαι, εντάξει , αφού οι περισσότεροι δεν το θέλουν, τι θα γίνει αν δεν ψηφιστεί;
Θα πάμε σε εκλογές. Τις θέλει άραγε κανείς τις εκλογές αυτές πλην της αριστεράς; Και στο μεταξύ οι Ευρωπαίοι που ετοιμάζουν την αναβολή της χρεοκοπίας με ένα νέο δάνειο, τα θα κάνουν;

Θα συνεχίσουν τις προσπάθειες να πείσουν τους λαούς τους για την αναγκαιότητα αυτής της νέας διάσωσης ή θα μας παρατήσουν μια ώρα αρχίτερα; Και με ποιόν συνομιλητή απέναντι τους; Κάποιον υπηρεσιακό πρωθυπουργό; Κι έστω κι έγινε κι αυτό.

Την επομένη των εκλογών πιστεύει κανείς ότι θα προκύψει κάποια ισχυρή κυβέρνηση, όταν όλοι διαισθανόμαστε ότι μάλλον κανείς δεν θα συγκεντρώσει αυτοδυναμία με μια επτακομματική ή οκτωκομματική Βουλή;

Επομένως όταν ένα κόμμα μόνο του, όπως τώρα το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να περάσει αυτά που μας ζητούν οι πιστωτές προκειμένου να μας δώσουν κι άλλα δάνεια, πως θα γίνει συνεννόηση με περισσότερα κόμματα όταν μάλιστα έχουν διαμετρικά αντίθετες απόψεις για τους απαραίτητους χειρισμούς;

Ομως δεν καταλαβαίνω και το άλλο. Ο κ. Σαμαράς που δεν ψηφίζει με τίποτα το μεσοπρόθεσμο ( και καλά κάνει), γιατί υπόσχεται στους Ευρωπαίους ότι αν εκλεγεί θα το εφαρμόσει;

Να πάρει δηλαδή κάποιος άλλος το κόστος της ψήφισης και μετά αυτός με το άλλοθι της συνέχειας του κράτους (εγώ δεν φταίω μου το φορτώσανε) να το εφαρμόσει. Μα τότε προς τι όλη η ρητορική και η επιχειρηματολογία για αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και οι εξαγγελίες για μειώσεις φόρων;

Με δυο λόγια μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα με περίσσεια λαϊκισμού απ’ όλους όσους αρθρώνουν δημόσιο λόγο. Ακόμα και σ’ αυτές τις κρισιμότατες στιγμές, κανείς δεν θέλει να αφήσει στην άκρη την πολιτική ιδιοτέλεια. Και μάλιστα όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι το παρόν πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει ξοφλήσει.